Вольга Іпатава: Парасткі

Мой прытулак — не гэты магільнік стары,
Кіпарысам навекі прапдхлы і лаўрам,
У жалезе штыкецін, у горкай кары,
Што збірае мае пасмяротныя лаўры.

Гляньце — хмара па небе спакойна плыве!
Гляньце — кропля дажджу на бярозу упала!
Хіба мог я ўляжаць? Хай магіле-ўдаве
Мяне клікаць назад! Толькі ж вечнасці мала,

Каб шаптаць, грукацець, каб расказваць наўкол,
Кім ні буду — маланкаю, кропляй, раслінай,—
Ад любві і вернасці, без якой
Мы не можам людзьмі сябе зваць, не павінны!

Мой прытулак — не там, дзе помнік, як цень,
I на камені надпіс, нібыта пячатка!
Я лячу ў Беларусь то світаннем, то ўдзень,
I штодзённа жыццё пачынаю спачатку...

Званок абрынуўся, як вадаспад.
За што ўчапіцца? Плынь імгненна зносіць!
Мяне ён толькі аб спатканні просіць,
А просьба — нечакана — як загад.

Як прыстань — яго цвёрдая далонь.
Мая насмешка — як выратаванне.
Я не пайду на гэтае спатканне!
Я не хачу трапляць у твой палон!

Каб зноў, даверыўшыся дабрыні,
Аддаўшы сэрца і цяпло той веры,
Упасці некалі ў пустыя дні
Бязлітасна пакінутай кватэры...

Я не хачу трапляць у твой палон!
Ды толькі, заінелая ад сцюжы,
Вясной бяроза ў карагодзе кружыць,
I непазбежны той жыцця закон!

Перад снегам — трывожна і нізка—
Зграя хмар... Той часінай, відаць,
Нахілілася над калыскай
Побач з Радасцю і Бяда.

Радасць, Радасць! Ты многа маеш
Залатога свайго агню!
А Бяда навошта трымае
Тое ж — Вернасць і Дабрыню?

Тых дарункаў не трэба замнога...
Іх нялёгка несці ў жыцці...
Ды паклала... I за парогам...
Загудзела шалёна ў лісці...

Такое новае маё вядро!
I дужы я каромысла абдымкі.
А я іду даўнейшым тым зазімкам
I запавольваю таропкі крок.
Крыніца сустракае м і ж снягоў
I звонка б'ецца ў чысціню вядзерца.
Няўжо ісці дамоў мне давядзецца,
I толькі рэха крыкне наўздагон?
Ды напярэймы скрозь : «О-о, пачака-ай!»
Ужо бяжыць! А я — не азірнуцца,
Прайсці недатыкальнаю і гнуткай
I не адчуць, што шчасця — цераз край.
Так хутка нам сталелася з табой!
Чаму ж не пасталелася шчасліва,
Чаму набытак гэтакі тужлівы,
А набліжэнне сталася бядой?
Імкненне быць... А «быць» яшчэ няма.
Блішчыць прастора сонечнаю беллю...
Каханы мой! Журботна нездарма
I незгасальна помніцца Забелле...

Прыйшла нячутна. На ложак прысела.
«Ну вось я. Так клікала ты мяне,
Што адпусцілі адтуль. Ненадоўга.
Што ў цябе, дачушка, такое?»

«Я... ведаеш...»
Мамай яе назваць
Язык не паднімаецца — такая маладая!
«Сын мой... без бацькі.
Дурэе... Не слухаецца...
Не ведаю, што рабіць!»

«Спытай што іншае. Бачыш, дачка,
Яму ж хутка ўжо сем гадоў.
А табе ж і чатырох не было,
Як пайшла я ад вас у дарогу далёкую...»

На бераг Нёмана прыйду апоўначы
I, кінуўшы адзенне на траву,
Свабодная, мінулага не помнячы,
Вадой празрыста-цёмнай паплыву.
Імгненнай плынню сцягнены, схаваецца
Зямлі прасцяг, і знікнуць берагі...
Узнікне боль... Няхай не развітаецца
Душа з тваім абліччам дарагім!

Бо не крыніца, што спякотай выпіта,
Бо не святло, што гасне пры начы,
Бо мне аднойчы ўжо на долю выпала
Згубіць ад шчасця звонкія ключы...

Мой незвычайны горад, дзе была
Такою я шчаслівай — і няшчаснай!
Навошта ад цябе тады ўцякла?
Не уцячы ж нам ад душы уласнай!

Пад ноч, калі вясеннія кусты,
Ажыўшы, заварушацца пад снегам,
I ахіне крысом туман густы,
I блізкім-блізкім стане раптам неба,

Цябе я ўспамінаю... Назаўжды
Я буду там хадзіць па вулках струнных
I ў ціхай плыні нёманскай вады
Яшчэ не раз знайду свой воблік юны.

Прыехала... Стаю ў тваёй начы...
Нікога на аўтобусным прыпынку.
Адно лятуць каштаны, я к мячы,
I ліхтары высвечваюць іх спінкі.

Саслізгваюць хвіліны, нібы ртуць,
Гамоніць вуліца пра нешта ціха...
I толькі дываны нязмоўчна ткуць
На трэцяй змене рупныя ткачыхі...

З сяброўкаю пад ліўнем мы —
Нібы ў той першы раз.
А дождж змывае лініі,
Змывае клопат з нас.