Вольга Іпатава - Ліпеньскія навальніцы

Ёсць масты нерухома-каменныя,
Ёсць масточкі — кволыя дзеці.
Перакінуты ў сэрцах нязменна
Ад адчаю мост да Надзеі.

Як скрозь бездань па ім прабрацца?
Глянь уніз — душа халадзее.
Ды заўсёды будуць старацца
Людзі трапіць на мост Надзеі.

Хай ад холаду сцісне дыханне,
Хай зіма ў снежны полаг адзене,
Хай усё супраць нас паўстане —
Вы ідзіце на мост Надзеі!

Дзявочы яе пратэст
I слухаць ніхто не хацеў.
I трапіла Лола Мантэз
Да караля ў пасцель.

Любоўніца караля!
Ногі пячэ зямля...

Шукаюць яе сябры,
Знаходзяцца сваякі,
I ласміхаецца Цюільры
Толькі ў кулакі.

Любоўніца караля!
А гнеў і праклёны—пасля.

Затое, калі барыкад
Вырас на вуліцах лес.
Пайшла ў паўстанчы атрад
Красуня Лола Мантэз.

Любоўніца караля!
«Апомніся!» — пішуць здаля.

Скрозь пыху раскошных дзвярэй
Да сцятых ад страху вяльмож —
Песня яе, вастрэй
Чым меч каралеўскі ці нож,
Ляціць яна скрозь — о-ля-ля!
А смерць? Пра яе — пасля!

Вячэрні луг з канца ў канец
Я слухаю:
Звініць званец, звініць званец
Са скрухаю.

Звініць званец—пара касіць.
Адвечна так...
А драч натужліва скрыпіць.
Каму, дзівак?

Чаму ж той луг, здалося мне,
Не скосіцца,
А гэта лета не міне,
Не скончыцца?

Звініць званец, звініць званец
Са скрухаю.
Вячэрні луг з канца ў канец
Я слухаю...

Як быццам на свеце не існуе
Гарачага ветру, пагоні,
Скубуць спакваля рацыёны свае
Стрыножаныя коні.

Паклон — за кожную жменьку травы,
Каб спаць спакойна і сыта,
Хоць вочы туманіць пах лугавы
Ды нешта свярбяць капыты...

Бабінага лета павуцінкі
З далячыняў вечных прыплылі.
Першыя танюткія маршчынкі
Ля вачэй усмешлівых ляглі.

Хоць, здаецца, падаўжэлі ночы,
Карацей як быццам сталі дні,
Ды вясна, нястрымная, не хоча
Загасіць купальскія агні.

Кожная вуліца — як радок
Радасны ці нядобры...
Самы маленечкі гарадок
Да тоўстай кнігі падобны...