Сяргей Грахоўскі - Недапісаная кніга

30/XII—93

Пад месяцам

Блакітны месяц у вадзе дрыжыць.
Так ціха, што чуваць, як дыхаюць пялёсткі,
А я не дбаю, дзе мне начаваць,
Ці блізка, ці далёка тыя вёскі,
Дзе я да раніцы знайду спакой
На сене пад замшэлым дахам,
А можа, лепей над ракой
Заначаваць i дыхаць свежым пахам
Начных лілеяў, цёплае травы
Пад недасяжным зорным шляхам,
Падслухаць гоман баравы
I... рогат лесуна у цёмным Дубні,
I... плач савы, i як вядзьмар сівы
У апраметнай жаліцца на бубне.

Прачнуцца i адчуць, што я жывы,
Што раніцы такой не будзе болей,
Што я шчаслівы сёння на Зямлі,
Што крыўды, гора, клопаты i болі
З туманамі світальнымі сплылі.

8—9/VIІ—92

Начныя званкі

Тэлефонныя будзяць званкі уначы:
«Сцеражыцеся вы, дэмакраты!»
Чую: зноўку турэмныя звоняць ключы
I звіняць заінелыя краты.

Зноў злавесныя прывіды побач снуюць,
Пагражаюць i сыта рагочуць,
У натоўпе ахвяры свае пазнаюць
I бяду i пакуты прарочаць.

Ім карціць у катоўнях работу пачаць.
Больш на літасць i не спадзявайся.
Будуць зноў лейтэнанты крычаць i крычаць
«Варажына, хутчэй прызнавайся!»

Можа, гэта трызня i пакутлівы сон,
Што вярнуўся з крывавага году,
I спяшаецца сёння паставіць на кон
Горкі лёс, i жыццё, i свабоду.

Да світання звініць i звініць тэлефон:
Замаячылі зноў перасылкі i турмы,
Азываецца ў сэрцы загадкавы звон,
Не ўрачысты —
хаўтурны.

7/XІ—92

Самотны вечар

Асеннія глухія вечары
Мяне палохаюць i змрокам, i слатою,
Здаецца, шэпчуць: «Лепш не гавары,
Каб не падслухаў д'ябал пад тахтою».

Маўчу, а сэрца стукае не ў лад,
I не змаўкае гул на тонкай ноце,
A ўспомніць не магу, калі быў рад,
Бо i ў натоўпе я — на адзіноце.

Не заўважаю разнабой гадзін:
Дзень — у Чыце, а ў нас ужо за поўнач,
У шыбы хвошча дождж, а я адзін,
Таму трывогі i сумненняў поўна.

I першае — што за жыццё зрабіў?
Пратупаў столькі тысяч кіламетраў,
Крывінкі капалі, нібы з рабін,
Пабітых сцюжаю i паламаных ветрам.

Kaго парадаваў? Kaго пакрыўдзіў?
Хто на мяне страчыў паклёп?
Магчыма, ценем Гамлетавым прыйдзе,
Той, што калісьці цэліўся мне ў лоб.

Трызня...
Прымроіліся цень за ценем
Ускрэслыя i маладыя ўсе.
Ix сёння голас вечарам асеннім

З крывавай даўніны сумленне данясе
Жывым, натхнёным, незабытым словам,
Гарачым, то празрыстым, як лядок.
Хоць я не быў ніколі адмысловым,
Хачу, каб некалі ўваскрос i мой радок.

Страты

Стаю на ростанях дарог
I сам сябе не вінавачу,
Што анічога не збярог,
A толькі траціў, толькі трачу.

Я мог бы Млечны Шлях аддаць
За безымянную камету,
Але ён толькі ледзь відаць
У верасні, на сконе лета.

Ніводнай страты не знайду,
Удары сыплюцца за ударам,
I толькі гopa i бяду
Ніхто не возьме нават дарам.

I дзень i надвячорак згас,
Іду з прызнаннямі да Валі,
Што пераплачваў кожны раз
I нават рэшты не давалі.

Мая i не мая віна
Сабе самому вочы коле...
Прызнанне ёй не навіна,
Бяда — не папракне ніколі.

14/Х—92

Двайнік

Не ведаю, куды ён раптам знік.
Я зноў адзін, але блукае дзесьці
Самотны i зажураны двайнік.
I пачынае калаціць i трэсці.

Становіцца амаль бязважкім цела
У заінелай снежаньскай цішы,
Здаецца, што кудысьці адляцела
Часцінка неспакойнае душы.

I... пустата. Угледзеўся ў прадонне,
Павольна вочы засцілае змрок,
Але крывінкі стукаюцца ў скроні,
За зоркай зорка асвятліла змрок.

Я тут яшчэ. Не верыце — праверце,
I кожнаю хвілінай даражу,
Бо нечакана не магу памерці,
Пакуль усё, чым жыў, не раскажу,

Пра мары i святыя летуценні,
Якім на цёмных сцежках страціў лік.
Пульсуе сэрца, i празрыстым ценем
Вяртаецца самотны мой двайнік.

Мы неразлучныя, мы зноўку разам,
Бывае,боль, то радасць апячэ,
I рана думаць над апошнім сказам,
I ставіць кропку не хачу яшчэ.

21/XI—92

* * *

Мае апошняе каханне
Не ява — толькі успамін,
То з'явіцца чароўнай зданню,
То знікне... Я ізноў адзін.