Сяргей Грахоўскі - Недапісаная кніга

19/XII—93

Блакітная зіма

Прыйдзі непрыкметна сцяжынкай нямою
У сінім святле да знаёмых дзвярэй,
Цябе я чакаю блакітнай зімою,
Прыйдзі i настылае сэрца сагрэй.

Я трачу надзею, а ты нечакана,
Калі ні цяпла, ні спакою няма,
Зайшла, зачыніла фіранкі старанна,
Каб сэрцы дваім не студзіла зіма.

У змроку падыдзеш нячутнай ступою
I цёплыя рукі раскінеш шырэй,
Мы ў казачным свеце пабудзем з табою,
Ты толькі настылае сэрца сагрэй.

Твае пазнікаюць усе таямніцы,
А ты пазіраеш дабрэй i дабрэй.
Я буду табе на каленях маліцца,
Ты толькі настылае сэрца сагрэй.

11/1—94

Каштаны

Мой лес заблытаны i танны:
Пра шчасце бачу толькі сны,
Жадаю, каб цвілі каштаны
I ў мой апошні дзень вясны.

Я ўсё прыпомніў да драбніцы —
I дождж, i бэзавую даль,
I сіні росчырк навальніцы
Над грабянцамі чорных хваль,

Удалечы сагнуты ветразь,
Дрыготку вуснаў i кален,
Разбуджаных шалёным ветрам
Напевы казачных сірэн.

Сваю душу вярэдзіць годзе,
Страсаць слязінкі, быццам ртуць,
З тых дзён мінула паўстагоддзя,
I вось каштаны адцвітуць,

Патушаць свечкі залатыя
Ў празрыстым лісці i галлі,
Будзённыя, зусім не тыя,
Што ў навальніцу расцвілі...

Усё мінае без звароту,
Знікае назаўсёды след,
Вясёлкі расхінуць вароты
Ў нікому не вядомы свет.

2/1—94

Падзяка грому i дажджу

Мы заблудзіліся з табою ў лесе:
П'яніў багун i палыновы чад,
Каравы дуб над намі вецце звесіў,
A сцежкі не відно ні ўперад, ні назад.

Мы думалі, куды цяпер падацца,
I раптам хмара, чорная, як дым,
Плыла i пачынала загарацца
На страх або на радасць маладым.

Ударыў гром, рассечаны маланкай,
Што зыркнула, як срэбная змяя,
I ты адразу стала паланянкай,
I так даўно — тваім палонным я.

За кропляй кропля твар i плечы біла,
Наскрозь прамок твой белы сарафан,
I да мяне ты ўсё бліжэй туліла
Свой трапяткі i захмялелы стан.

Я дзякую дажджу, маланцы, грому,
Што ні дарог, ні лесу не відно,
Што стала нам утульна, нібы дома,
Што сталі мы з табою як адно.

20/XІІ—93

Незваротнае

Пяюць дзяўчаты...
Так пяюць, што плачу
Па зорных і блакітных вечарах,
Па ўсім, што страціў, і па ўсім, што трачу,
Па смольных хатах, студнях і дварах,
Па песнях на зажынках і дажынках,
Па звонкіх падгалосках у палёх,
Па бальшаках і расяных сцяжынках,
Якіх ніяк уратаваць не змог
У некранутай чыстай прыгажосці,
Начальнікамі знішчанай дарма.
Цяпер не ходзім ні з гасцей, ні ў госці,
А там жыла паэзія сама.
Пяюць дзяўчаты...
Так пяюць, што плачу
З бяссілля, што нічога сам не значу,
Што жытні дух, ружовы пыл дарог
Я толькі ў сэрцы і ў душы збярог.

18/XІІ—92

Ваганні

Усё павольна адыходзіць —
Палын i канапляны чад.
Жалобны голас шэпча: «Годзе,
Калі ты сам сабе не рад».

Сабе не рад. А дым вясновы,
Ракітнік голы на мяжы,
I матчыны жывыя словы,
Як срэбраныя капяжы,

Вярэдзяць сэрца i на сконе,
На росах босыя сляды
Успамінаюцца i сёння
I зачароўваюць заўжды.

Надыхацца б i наглядзецца
На талы снег, на кураслеп,
Як на льняны абрус кладзецца
Гарачы, на аеры, хлеб.

Не трэба большага багацця,
Ані раскошы, ні акрас:
Прайсціся б басанож па хаце
У апошні дзень апошні раз.

Калі i сам сабе не рад,
Ступіць бы крок ці два назад.

16/XII—93

Зімовы сум

Снягі, снягі, шалее завіруха,
Па вокны прызбы замяла,
У коміне галосіць вецер глуха —
Не выйсці i не выехаць з сяла.

Іскрысты снег на сонцы слепіць вочы,
Рыпіць пад палазамі i ступой,
Блакітам адлівае сярод ночы,
Мільгаюць зоры, ціша i спакой.

Пабелены снягамі аканіцы,
I толькі тлеюць рысачкі святла,
Такою мне мая радзіма сніцца,
Дзе ўсе шляхі завея замяла.

Такою любаю з далёкіх дзён
Яна прыходзіць у чароўны сон.
Снягі,і завірухі,і зіма,
I толькі там даўно мяне няма.