Сяргей Грахоўскі - Недапісаная кніга

Гляджу самотны на змярканні
У заінелае акно,
I тое першае каханне
З апошнім адышло даўно.

Імёны ўспомню, i абліччы,
I салаўіную вясну.
Каханых з далечы паклічу,
Жывых i мёртвых памяну.

8/1—93

Таемны гук

Сягоння мне так горка i так млосна,
Перад вачыма ўвесь сусвет плыве,
I не сціхае доўгі гук галосны
У стомленай ссівелай галаве.

Няма ратунку ні ў гасцях, ні дома:
То выкаўзне пяро, то шклянка з рук,
То ходзіць побач нехта невядомы,
I не сціхае той злавесны гук.

Ён то звініць, то раптам замірае,
То набірае сілу на ляту.
Здаецца, з апраметнай, а не з раю
Даходзіць шматгалосае «Р-а-а-ту-й!»

Жалобны гук за свечкай тушыць свечку
I шаргаціць да рання па сцяне:
Святло i змрок ніяк не скончаць спрэчку,
Таму так млосна i трывожна мне.

24/XI—92

* * *

Калі ў буйных зорах бачу неба
I ў шызай хмарцы — тонкі маладзік,
Я думаю — пажыць хоць трохі трэба,
Пакуль у зрэнках гэты свет не знік,

Парадавацца веснавой дажджынцы
I дню, што з кожнай раніцай даўжэй,
Драбочку солi i сухой скарынцы,
Што з кожным тыднем даражэй,

Сачыць за легкакрылай аблачынкай,
За зоркай, што над полем узышла,
Залюбавацца тоненькай дзяўчынкай,
Што выплыла з дажджынак i святла

I раптам знікла у світальным дыме,
I не даклікацца яе, i не спыніць,
Яна надоўга мой спакой адыме
Мелодыяй, што ўсё жыццё звініць

I славіць прыгажосць зямлі i неба,
Дзявочую красу i чысціню...
Я думаю, пажыць хоць трохі трэба,
Каб пакланіцца заўтрашняму дню.

3/1—93

Ростань

Апошні дзень. A заўтра развітанне.
Наўрад ці завітаю зноў сюды.
Прайдуся роснай сцежкаю уранні,
A ў поўдзень знікнуць i мае сляды.

Не толькі тут. Растануць непрыкметна,
Нібыта ix ніколі не было
У тым «раі», што стаўся апраметнай,
Што шчасце абяцаў, a сеяў зло.

Я ўсё прайшоў, чысцілішча i пекла
Пад пурпуровай зоркаю маёй,
Я радасці шукаў, а сцюжа секла,
I рагатаў крумкач над галавой.

Я ўсё на развітанне прыгадаю,
Бо назаўсёды Іслач пакідаю.

25/V—93

* * *

Я так стаміўся доўга жыць
Без радасцей i захаплення,
У пекле дзень i ноч кружыць,
Цярпець, не трацячы сумлення.

Я ў пастку сам сябе загнаў.
Таму пакутую начамі,
Бо сам сябе не пажагнаў
Я перад боскімі вачамі.

А нехта пазайздросціў мне,
Наважыўся стаптаць i збэсціць,
Бо ведаў — ледзь душу кране,
I ў пекла здолее завесці.

Баліць душа, але маўчыць,
Трываю, каб не збіцца з тропу,
Дзіўлюся, хто мог прывучыць
Людзей да злосці i паклёпу.

Ад злосці ў свеце льецца кроў,
Ад злосці заінелі краты,
Злосць гнала родных i сяброў
У Бабій Яр i ў Курапаты.

Дайсці б у Віфліем ці ў Мекку,
Дапасці б да свяшчэнных рэк,
Каб непадкупным чалавекам
Стаў незалежны Чалавек.

8/ІІ—93

Маці Багдана

Юлі Андрусішынай

Я кленчу перад мудрай маці,
Бо слухаў, быццам на імшы,
На самым урачыстым свяце
Дзівоснай песеннай душы
Нам Богам данага Багдана,
А ён за ўсё нам даражэй,
Бо, можа, хоць за акіянам
Ён наша слова зберажэ.

7/Х—89

Доўгачаканыя лісты

Г. Дакальскай i М. Пашкевічу

З далёкай Каліфорніі лісты
Ідуць, нібы з другой планеты,
Як граматкі на скрутках берасты
Ці як сняжынкі з лютага да лета,
I растаюць. А там мае сябры
Запальваюць у памяць родных свечкі,
Прыгадваюць палескія бары
I смуткам затуманеныя рэчкі.
Шуміць па лісці першы спорны дождж,
Плыве за аблачынкай аблачынка,
Бягуць з маленства ў сталасць басанож
Хлапчук i прамяністая дзяўчынка.
Ix напаткаў нялітасцівы лёс
I разлучыў з радзімай нечакана,
I засталіся любыя да слёз
Бары i рэчкі аж за акіянам.
У Санта-Моніка вясновыя вятры
Шумяць i ціха стукаюцца ў шыбы,
Там журацца маёй вясны сябры
I ўспамінаюць родныя сялібы.
Прахопяцца апоўначы ў цішы,
I сэрца засмылелае падкажа:
«Мальберт чакае. Ўспомні i пішы
Палескія вясновыя пейзажы».
Ад сэрца к сэрцу цягнуцца масты
Праз акіян да дзедаўскага краю...