Сяргей Грахоўскі - Недапісаная кніга

Ты ў блакітным ранішнім тумане,
У карунках зорнага святла,
Недасяжнай, незваротнай зданню
З маладосці ў старасць праплыла.

Я, дзівак, твайго шукаю следу
На пачатку кожнае вясны
I прыходжу, каб ніхто не ведаў,
Да ўчарнелай нашае сасны.

16—17/IV—92

Нязводны боль

Цікаўны, я цябе прашу, —
Не трэба задаваць пытанні
Пра нашы познія спатканні,
Пра спапялелую душу.

Бо ты i плямкі не заўважыш.
Не пасыпай на раны соль,
Бо ёсць такі на свеце боль,
З якім i ў дамавіну ляжаш.

I толькі не лічы віной
Мае зацятае маўчанне,
Бо водар позняга спаткання
Адыдзе назаўжды ca мной.

Калі i сэрца ў змроку анямее,
Салодкі боль ніхто не зразумее.

17/VI—93

Жаданне

Вытрывай, сэрца, i гэтую муку,
Перацярпі i адолей бяду.
Хутка без скаргаў, без лішняга гуку
Я беззваротна адгэтуль пайду.

Не застанецца ні следу, ні ўзгорка,
Голас ніхто не пачуе нідзе,
I непрыкметна маленькая зорка
Блісне i ў цёмнай начы прападзе.

Так i канчаецца наша дарога
Без хвалявання i прывідных сноў.
Вер ці не вер у няўмольнага Бога,
А хочацца ўбачыць світанне ізноў,'

Каб першы прамень засвяціўся ўваччу,
Любімых i блізкіх убачыць хачу.

26/ІХ—93

Дзіўны сон

Які быў сон!
Які быў дзіўны сон —
Душа з душой спявала ва ўнісон.
Глядзелі вочы ў вочы давідна,
I не было ні берагоў, ні дна.
Клубіўся бэз.
Шалелі салаўі,
I мы з табой былі, як у раі:
Пад сінім небам, у густой траве
Сядзела ты з вянком на галаве.
Расінкі зіхацелі, як каралі,
I не чытала болей мне маралі,
I не было
Абрыдлай мітусні,
Hi спрэчак, ні папрокаў, ні хлусні.
Здавалася —
Ўсе сплочаны даўгі
I больш няма бясконцае чаргі.
Такіх я не прыпомню дзён,
Таму i быў такі дзівосны сон.
Ды зазваніў будзільнік:
Сем гадзін:
«Ану, ўставай хутчэй, грамадзянін
Сон адляцеў.
Спяшаюся, бягу
I станаўлюся ў доўгую
Ч a р г у.

24/X—93

Загадка

Таямніца таямніцай засталася,
Якой не разгадаць, не абысці,
A колісь недасяжнаю здалася
I самай неабходнаю ў жыцці.

Бягуць гады, ідуць дзесяцігоддзі,
Мы страцілі ўсё, што трэба мець,
Жылі нібыта у надзейнай згодзе,
А душы не паспелі зразумець.

У колішнім i ў недалёкім часе,
Што хутка непрыкметна праміне,
Загадкай ты была i засталася
I для сябе, i для мяне,

Самаахвярнай, шчодраю, адданай
I да канца яшчэ не разгаданай.

18/VI—93

Таемная вячэра

Ніяк з табою не нагаваруся
У поцемках i пры агні,
У дзверы грукату баюся
I да цябе, i да радні.

Яшчэ нясмела свецяць зоры,
А мы ў палоне дзіўных кроз
Глядзім, як тонкія узоры
На шыбах выразаў мароз.

Мы падуладныя даверу
I дотыку гарачых рук,
Але таемную вячэру
Перапыніў трывожны стук.

За твой i свой спакой малюся,
Бо ў дзверы грукату баюся.

Срэбны пасаг

Шуміць даспелы вераснёвы сад:
То яблык упадзе, а то галінка хрусне.
Над намі ноч i шчодры зарапад,
I раптам вусны адшукалі вусны.

Рассыпаў Месяц срэбраны пасаг, —
Каралі нанізаў на павуцінкі,
I ў тваіх мільгаюць валасах
Халодныя празрыстыя расінкі.

Такая цішыня. Нікога больш няма,
I ноч, i Месяц — нашыя да рання,
Нясмела ты прызналася сама,
Што гэта — шчасце, а не пакаранне.

Хай сэрцы стукаюць суладна, як адно,
А ўсе трывогі згінуць, быццам здані,
З табою зразумелі мы даўно,
Што свет ратуюць праўда i каханне.

Па куль цвітуць сады i зоры свецяць,
Каханне i жыццё не кончацца на свеце.

3/ІХ—93

* * *

Так хутка ўсё мяняецца на свеце,
А я жыву. А я яшчэ жыву
I радуюся веснавому веццю,
Калі мне водар кружыць галаву.

Затузаны запланаваным тлумам,
Калі хлусня, нібы палын расла,
Я гаварыў заўсёды ўсё, што думаў,
I толькі не рабіў нікому зла.

Мяне нібыта часам шанавалі,
Хоць i трымалі недзе убаку,
I часта непрыкметна дабівалі,
I паціскалі ветліва руку.