Сяргей Грахоўскі - Недапісаная кніга

Посах

Памяці Яна Скрыгана

Дыміцца пасівелая трава
У затуманеных світальных росах,
I хіліцца сівая галава
На Скрыганом падараваны посах.

Я не спяшаюся. Іду на захад сонца.
Заліты чырванню i бронзай небакрай,
Каб на апошняй адшукаць старонцы
Дарогу з пекла у далёкі рай.

Я ведаю, што не знайсці адказу,
Не адшукаць збавення анідзе.
Патухне захад. Змеркне. I адразу
За зоркай зорка ў бездань упадзе.

Трава зашэрхне у світальных росах,
I нехта знойдзе заінелы посах.

26/VII— 93

Мелодыя

Заўжды гучыць мелодыя ў душы.
Яе я слухаю, яе люблю я.
Агеньчык гэты толькі не тушы, —
Няхай яшчэ i свеціць, i хвалюе.

Не заглушы ні крыкамі, ні кронам,
Што i глухіх не зможа памірыць
З шалёным рыкам i жалезным рокам,
Не здатным ні спяваць, ні гаварыць.

Мелодыя ў свет адчыніла дзверы
I акрыліла незайздросны лес,
I ўслед за таямнічаю Венерай
Мая душа імкнецца да нябёс.

Раскрыліся i лотаць, i купена
Над гукі Баха i Шапэна.

18/VI—93

Музыка

Я музыку люблю. Арган душу вярэдзіць.
Заплюшчу вочы — над зямлёй лячу.
I мой палёт ніхто не папярэдзіць,
Што за яго душою заплачу.

Я адрываюся ад мітусні i тлуму
I забываюся уласнае імя,
Пакіну на зямлі i клопаты, i думы,
Нібыта я ўжо i не я.

Нібыта стаў сумленнейшы i лепшы,
Нібыта з Богам гутарку вяду.
Замоўк арган. I я, нібы аслепшы,
Вось-вось у змрок ці ў апраметную ўпаду.

З любімай музыкай да зор лячу я,
Але цяпер яе так рэдка чую.

Позняя восень

Лістапад як калісьці:
Дождж шуміць па лісці,
З позняй восені выйсця
Аніяк не знайсці.

Змрок i справа, i злева,
Туманы, туманы,
I бясконца залева,
I паводка маны.

А каторая ж восень
У мяне за спіной?
i знаёмае: «Вось ён,
Ашуканы маной».

Парудзелыя травы,
I лісты, i лісты...
Вінаватыя правы,
А караюць святых.

Вецер зноў растрывожыць
I астудзіць ваду,
Гэта восень варожыць,
Ці да дому дайду.

Углядаюся ў змроку —
Дзесь агеньчык дрыжыць,
Хоць не верыцца зроку,
A даводзіцца жыць.

Можа, толькі здалося:
Позні дождж, ранні лёд,
I далёкая восень,
I семнадцаты год.

8/IX—93

Пад знакам Вегі

Не апрытомнею ніяк
Ад нечаканай навальніцы,
Хоць недзе цепліцца маяк
I звоніць даўняя званіца,

Агеньчык свеціць, звон гудзе,
На хвалі налятаюць хвалі,
Здаецца, не мінуць бядзе
I знікнуць у дзевятым вале,

I рукі скласці назаўжды
Ад роспачы i ад знямогі,
У кіпені палыннае вады
Забыць пра ўсе нягоды i трывогі.

Магчыма, Вадзянік, а-можа, Бог
Або Анёлы у вышэйшых сферах
Заўважылі, i нехта дапамог
I выплысці, i выпаўзці на бераг.

Яшчэ маяк у мораку гарыць,
Старых званоў не заціхае рэха,
I, як надзея, свеціць угары
Выратавальным знакам Вега.

9/VIII—92

У раі i ў пекле

З дарог нязведаных табой
Вяртаўся я то ўдзень, то ўночы,
То бор шумеў, то біў прыбой,
То нехта зноў мяне сурочыў,
То пахла спелаю тайгой,
Чаромхай, багуном, жывіцай
I неадольнаю тугой,
Як ачмурэлай чамярыцай.

Дапытваешся ты: «Адкуль?
Якім сюды прЫбіла ветрам?»
Няўжо сазнацца, што ад куль
Засцераглі два сантыметры?

Ты не хвалюйся i не плач,
I папракаць мяне даволі,
Што я няўдалы уцякач
З няволі вырваўся ў няволю.

Ты не гані. Прытулак дай
I злітуйся хоць да світання,
I на хвіліну прыгадай
Вясну i першае спатканне.

Тады я быў амаль святы —
Баяўся нават дакрануцца,
А мне даверылася ты
I не магла да дня прачнуцца.

Цяпер за мной пагоні шум,
Хоць я ні ў чым не вінаваты,
Ты прытулі маю душу
I не гані да рання з хаты.

Я перабуду давідна,
Ты нават i не азірнешся,
Як знікну. Ты ў душы адна
Ў раі i ў пекле застанешся.

8 /VIII—92

Летуценні

Паветраныя будаваў масты,
Каб хоць прабіцца за твае вароты.
Гусцеў туман, а за туманам ты
Мільгнула i растала без звароту.