Сяргей Грахоўскі - Недапісаная кніга

20/XII—92

У вяночку Мельпамены

Алене Рынковіч

Лепш не лічыць жаночыя гады:
Жанчына вечна маладая,
Як дыямент крыштальнае вады,
Душой i сэрцамі ўладае,

І свеціць, i чаруе, як вясна,
I грэе поглядам, i ласкаю у сцюжы,
I непаўторная i светлая яна
Пакутам i дабру аддана служыць,

Загоіць боль з Купалаўскае сцэны
Алена непраходнае красы
У трапяткім вяночку Мельпамены
Натхненнем i ў трывожныя часы.

Ляцяць лісты у апусцелым парку,
А Вам вечназялёная сасна
Шапоча, што падняў Купала б чарку,
Бо ў Вас яшчэ не восень, а вясна.

27/ІХ—93

Незабыўнаму

Не дазваніцца, не дазвацца
Ні ў гуле вуліц, ні ў цішы.
Відаць, не кончылася праца
Твае нястомнае душы.

Яна да слова ніжа слова,
Каб сэрца сэрцу далучыць,
Каб верылі, што наша мова
Жыла, жыве i будзе жыць,

Каб кожны сказ па-беларуску
Працяў чыноўніцкую глуш.
Твая душа жыве у Глуску,
На небе i ў мільёнах душ.

Я за яе ізноў малюся
I за гарою пакланюся.

7/Х—93

Журавы

Бывайце. Шчасліва ляцець, журавы,
Хай будзе бясхмарнаю ваша дарога.
Спяшаецца ключ, як на злом галавы,
Нібыта на споведзь да зор i да Бога.

Гляджу i зайздрошчу: няма ў вас граніц,
Над вамі то сонца, то морак настылы,
Нясуць вас праз дождж i агні бліскавіц
Нястомныя, дужыя, лёгкія крылы.

Калі ж вы ў мае завітаеце сны
Пакутам i даўнім трывогам на змену?
Вас будуць чакаць на пачатку вясны...
Даруйце, калі я, магчыма, не страну.

18/IX—93

Глухi

Я непрыкметна глухну пакрысе —
Не чую ні паклёпу, ні праклёнаў,
A ўсё вастрэй сумую па красе,
Блакітнай, залацістай i зялёнай.

Мой слых i навальніцу заглушыў,
Сірэны гул i трубны рык ласіны,
Але дайшоў таемна да душы
Ўтрапёны шэпт асенняе асіны.

Не чую ні раз'юшаных, ні злых,
Не чую, калі стогнем i крычым мы,
Калі знікае безнадзейна слых,
Я слухаю i сэрцам, i вачыма.

Я глухну ад бязлітасных прамоў,
I абяцанні слухаць не хачу я,
Hi выбухаў, ні стрэлаў, ні грамоў,
A салаўя i звон пчаліны чую.

5/1—93

Любошчы

Букет чаромхі наламаю
I падару паненцы,
Прызнаюся ёй, што люблю,
I папрашуся ў сенцы.

Яна падзякуе знарок,
Але далей napoга
Не пусціць нават i на крок
Залётніка старога

I скажа: «Голаў не дуры,
Бо ты як тыя мошчы.
Астынь хоць трохі на двары..
Вось i усе любошчы.

24/V—92

Неюбілейны

Я не святкую юбілеяў.
Хіба ж заслуга доўга жыць?
Раней я верыў, — пасталею,
Каб праўдзе i дабру служыць.

Але дарэмна траціў сілы,
Пакуль ад гора не знямеў.
Служыць гатовы да магілы,
А вось прыслужвацца не ўмеў.

Сумленне шэпча: «Не тужы ты,
Калі апошні ўдарыць звон,
Не радуйся, што шмат пражыта,
Пакутуй, што нязначны плён,

Што i тваю глухую восень
Дажджы дачасна залілі,
Што ўжо нядоўга засталося
Блукаць па змучанай зямлі.

Пакуль жывы, хоць старцу дагадзі
Ці песню развітальную складзі».

26/VІІ—93

Маўчанне

Туга па Янку Скрыгану

Зноў цягнецца рука да тэлефона
I набірае лічбу 23...
А потым трубку кідаю ўтрапёна,
Бо толькі трубяць за акном вятры.

Я ведаю, ніхто мне не адкажа,
Не дазванюся i не напішу.
Глухая ноч, жалобная, як сажа,
Павольна завалаквае душу.

Апошні друг замоўкнуў назаўсёды,
Ад гора я нямею i дрыжу.
Каму цяпер пра ўсе свае нягоды
I дробязныя ўдачы раскажу?

Няма каму. Самота i маўчанне
У палоне доўгіх таямнічых сноў,
I верыцца, што ноччу або ўранні
У пекле ці ў раі пабачымся ізноў,

У цішыні ці ў гуле навальніцы,
Хоць пэўна i не ведаю, калі
Сустрэнемся, каб зноў нагаварыцца
Пра ўсё, што не сказалі на зямлі.

20/ІХ—92