Сяргей Грахоўскі - Недапісаная кніга

І не было, i век не будзе.
Час непрыкметна прабяжыць...
Мы знікнем, але будуць людзі
I Беларусь па-людску жыць.

29/Х1—93

Першае чысло

Як рыку ашалелага асла,
Палохаюся першага чысла.

Снуюць чыноўнікі ў шыкоўных кабінетах,
Ix сцерагуць вярзілы у берэтах.

Тут не адзін укормлены узвод
Тых беражэ, што «дбаюць пра народ»,

Што галасіў за «мудры лад»,
Парламент i цвярозы ўрад,

Што на рабоце аж кіпіць да пены,
Каб першага чысла патроіць цэны,

Каб кожнаму набіць найбольш гузоў
I кошт узняць у тысячу разоў,

А жабраку на гузік i на лату
Узняць на два «зубры» зарплату.

Чыноўнікі стараюцца да поту
Сабе прыдумваць марную работу,

Нас абдзіраць з усіх бакоў
I суцяшаць мільёны жабракоў,

A прыхапкамі пасля «працы»
За лета збудаваць сабе палацы.

За тое, што яны трымаюцца пасад,
Мы кормім i Парламент i Урад,

Што ў нас забралі поснага масла,
А што ж адхопяць першага чысла?

Якое нас яшчэ чакае зло?
О, Божачка! Зноў першае чысло!

«Пакутнікам» за народ

Зрабіце ласку, не хварэйце за народ,
Ён сам ад ласкі вашае хварэе,
I з дня на дзень, i з году ў год
Ўсё скарачаецца i з голаду хірэе.

Зірніце, з торбамі спяшаюцца усе,
Штурмуюць i ларкі, i гастраномы,
Але ніхто нічога не нясе,
Бо пуста на паліцах, кашальках i дома.

«Рэформам» кожны быў спачатку рад,
Мы ўсе рублі на чорны дзень збіралі,
А чорны дзень прызначыў нам урад,
I ўсіх, як ліпку, злыдні абадралі.

Яны з трыбун крычаць: «Мы — за народ!
За ваша шчасце. Нашым планам верце!»
Аж захлынаюцца i крывяць рот,
А я малю: «Ад шчасця б не памерці».

Не бачаць злыдні нашае бяды,
За ўладу грызучыся ў цытадэлі.
Яны ад балбатні i ад нуды
Старых парадкаў вельмі захацелі.

«Інтэлігенты» ў першым пакаленні,
«Макрушнікі», «шасцёркі», «паханы»,
Каб толькі нас паставіць на калені,
Мільёны расстралялі без віны.

О, дзікі свет! Скажы, каму паверыць?
З якімі прайдзісветамі ісці?
Якою меркаю ix душы мераць,
Каго маліць, каго клясці?

Хто колькі варты? Што з ix кожны значыў,
Як ні стараўся, зразумець не змог,
Відаць, пакутнікамі кіраваць прызначыў
Люцыфер, а не мудры Бог.

Мы зведалі хлусню, кашчунства, здраду
На сотнях акрываўленых дарог,
Угневаны на змагароў за ўладу
Расплюшчы вочы, ўсемагутны Бог,

На Беларусь-пакутніцу зірні
I злітуйся, бо мы з Тваёй радні.

12/Х—93

I раманіст i лірык

Лірычная i чулая душа
Цяпер не варта ні граша.
Нікому лірыка не трэба,
Калі няма ні бульбы i ні хлеба,
Калі ў кватэрах хоць ваўкоў ганяй
I тысячы «зайцоў» на долар памяняй.
Трашчаць ад мяса i калбасаў рынкі,
Любуйся i глытай ад смагі слінкі,
Прамовы урадоўцаў слухай,
Патыліцу i лысіну пачухай,
Калі зацятыя змаганцы
Грызуцца за выгоды на «трасянцы»,
Упартыя, як тое пагалоўе,
Усё за дзяржаўнае двухмоўе,
Бо выракліся мовы роднай
I добра не валодаюць ніводнай.
Не трэба ім тэатры i культура,
Абы жыла наменклатура,
Бо ўеўся ім да самых нырак
I раманіст, i чулы лірык.
Мільёны ў ix для уласнай касты,
A раманісту — цюбічак зубное пасты.

Вось i гадай — чыя душа
Цяпер не варта ні граша.

5/ V—92

У тупіку

Дзялок, нячысты на руку,
Даўно жыве ў асабняку,
Ў Камуністычным тупіку.
Ён быў чэкістам, трохі катам,
Пасля увішным бюракратам,
З тае элітнае пароды,
Што мае ўсе узнагароды.
Цягнуў аднойчы на «Героя»,
Але было старэйшых трое...
Цікава, кім ён стаў цяпер,
Без сакратаркі, i папер,
I ўсемагутнае вяртушкі,
I ўжо не дагаджаюць служкі,
Калі няма казённых «ЗІМаў»
I плоймы ўвішных падхалімаў
А што пазбавіўся пасады,
ён раздабрэў i нават рады,
Сабраў ён колішні актыў,
I вось вам — кааператыў.
У тупіку прачнуўся зранку,
Бо ўжо рахунак ёсць у банку.
А грошы? Робяцца з паветра
I лічацца на кіламетры.
Ён некалі аптовым базам
Даваў усім заданні разам:
Ён ix трымаў, яны — яго
(Вядома, што не аднаго).
Загадчыкі там не святыя,
Галоўнае — ўсё тыя, тыя.
Змяніў пасаду толькі ён
На фірму з назвай «Балабон».
Ен звоніць з раніцы на базу
I вырашае ўсё адразу.
Пасля «актыў» на Камароўцы,
Хто ў куртачцы, а хто ў вятроўцы,
Расклалі джынсы i дублёнкі,
Сукенкі, фінскія пялёнкі,
Касеты, магнітолы, плёнкі.
Дзялкі i цэны — лібералы,
А людзі клічуць «АББІРАЛЫ»,
Бо грошы робяцца з паветра
Даўно у фірменнага «мэтра».
Зубрыў ён Марксаў «Капітал»,
Цяпер свой мае капітал
I не застаўся убаку,
Хоць i не чысты на руку,
I цешыцца ў асабняку
Ў Камуністычным тупіку.