Сяргей Грахоўскі - Недапісаная кніга

15/11—92
9-я бальніца

* * *

Як ні горка, а прыйшла вясна
I не зважае на мае праблемы,
Ужо дыміцца ў полі баразна,
Прадаюць на рынку хрызантэмы,

Трыпутнік ледзьве выбіўся з травы,
На луг наводзіць лотаць пазалоту,
Ляцяць з журботным крыкам журавы
На апусцелыя балоты.

Куды ix крылы лёгкія нясуць,
Нібыта самагубцаў без звароту?
Яны ж смяротны пыл не атрасуць
У зоне палыну i скруткаў дроту.

Хацеў парадавацца сонцу i вясне,
А здань бяды цікуе ля парогa.
Канае дзень. На яве i у сне
З вясной прыходзіць новая трывога.

14/11—92
9-я бальніца

* * *

I я жыццё пражыў дарэмна
То ў марах, то у забыцці.
Мне часта сніцца гул турэмны
I трыццаць тры бяды ў жыцці.

Адна другую даганяла,
Штурхала ў вір, збівала з ног,
Абліччы розныя змяняла,
А я ix разглядзець не змог.

Гібеў i ўсё ж у нешта верыў,
Без веры дня пражыць не мог,
А лёс напаў шалёным зверам,
I мне ніхто не дапамог.

Я уставаў з апошняй сілы,
Адольваў гора i тугу,
Скаваны i даўно бяскрылы,
Вышэй узняцца не змагу.

Мая душа наскрозь настыла,
I ўсё знікае пакрысе.
Няхай да матчынай магілы
Мой попел вецер данясе.

16/11-92

* * *

Усё праем, усё прадам
I застануся, як Адам,
Не ў pai, a ў пекле голы.
Hi ў хоры i ні сола
Не змагу прамовіць слова,
Бо наўкол— пера-бу-дова:
Чорны рынак, дзікі рок
Аднялі i слых, i зрок.
Пра ідэі i надзеі
Нам далдонілі зладзеі
I чыталі ўсім маралі,
Самі кралі, нас — каралі
I нарэшце давялі
Да спустошанай зямлі,
I пайшлі на ўсе бакі
З жабракамі жабракі.

10/11—92

Неспакой

Ніяк не адчапіцца, не адбіцца
Ад дум i выпадковага радка,
Вярзуцца былі, часам небыліцы,
I да алоўка цягнецца рука,

Ix вусны, незалежна ад жадання,
Ўсё паўтараюць, быццам «Ойча наш»,
Так i няма ратунку да світання,
А здань былога, як няўмольны страж,

Напамінае мне усе пралікі,
Памылкі, недаробкі i rpaxi,
Няздадзеныя некалі залікі,
Заблытаныя сцежкі i шляхі,

Што сам сябе бязлітасна скалечыў,
Што ўсё выходзіла наадварот,
I узваліў на стомленыя плечы
Цяжар сваіх i не сваіх турбот.

Так з ночы ў ноч караю i караю
Сваю недасканалую душу,
Усё, што непакоіць, паўтараю,
A раніцай, як споведзь, запішу.

16/VIII—92

* * *

Маіх сяброў даўно няма на свеце,
А я жыву, а я яшчэ жыву,
I рады, што звіняць сініцы ў вецці,
I майскі водар кружыць галаву.

Я ашуканы быў атрутным тлумам,
I злосць наўкола, як палын,расла.
Я гаварыў заўсёды ўсё, што думаў,
I толькі не рабіў нікому зла.

Мяне нібыта часам шанавалі,
Але заўжды трымалі ўбаку,
Паціху непрыкметна дабівалі
I паціскалі ветліва руку.

20/ІІ—92

* * *

Пытаецеся, колькі я пражыў
І што паспеў зрабіць на гэтым свеце.
Зрываўся я часцей на віражы
I быў заўжды ў кагосьці на прыкмеце.

Ратуючыся, зноў ляцеў у вір,
Лёс патушыў маіх надзеяў свечкі
I гнаў, як ачмурэлы канваір,
Што б'е без промаху i без асечкі.

Не бачыў я, калі сады цвілі,
Не чуў, як плачуць i смяюцца дзеці.
Жыў ці не жыў, i не было калі
Апамятацца, на якім я свеце.

З мяцеліцы ў завею я кружыў,
Каб вырвацца i з мітусні, i з тлуму.
Так i не ведаю, ці жыў я, ці не жыў,
А час прыйшоў i пра душу падумаць.

2/1—93

* * *

Чаго мы не бачылі толькі,
Які мы не зведалі смак.
Мінаюць гады, але болькі
Не гояцца ў сэрцы ніяк.

Да трэцяга можна калена
Паклёпнічаць, біць, вынішчаць,
Судзіць i караць несумленна
I несумленна маўчаць.

Ад страху i злосці нямеюць
Майстры непрыкметна ўкусіць,
I толькі ў ахвяраў не ўмеюць
Яны прабачэння прасіць.