Сяргей Грахоўскі - Недапісаная кніга

3/1—93

Чынадралы

Галодны, голы i разуты,
Халодны, бо няма мазуты,
Ідзе паволі ў белы свет
Вядомы некалі паэт.
Цяпер такія ганарары,
Што не прыдумаць горшай кары,
Бо за навелу i санет
Не купіш пачак сігарэт.
Затое чынадрал адпеты
Купляе шоўк, i бранзалеты,
I дыяменты, i каралы —
Усё запасаюць чынадралы.
На ўзлессі або ля ракі
Ix зіхацяць асабнякі.
А дзе ж яны так зарабілі?
Там, дзе i нас i вас дабілі.
З ix кожны прагны, кожны люты
Трымае ў сейфе стос валюты,
Вяртушкі мае, кабінеты,
I «мерседэсы», i манеты.
Чыноўнік кажа, што не крадзе,
Але за подпіс у нарадзе,
Што сам пячаткаю засведчыў,
Тры пакаленні забяспечыў.
Чыны — асобая парода,

Яго «ласкавая» рука
Здзярэ кашулю з жабрака.
Ён скажа: «У цёплую пагоду
Такую зацвярджаем моду».
Схаваўшы ў гардэроб дублёнкі,
Даводзіць: «Шкодна мець пялёнкі.
Няхай гартуюцца малыя,
Каб выраслі байцы ўдалыя,
Прыбудзе спрыт, адвага, сіла,
Папрыгажэе твар без мыла,
Не трэба вітаміны, лекі,
Пакуль яшчэ не ўсе калекі.
Калісьці раіў Фараон:
Пасціцца трэба трыццаць дзён,
Каб добра гартаваць натуру
I мець прыгожую фігуру.
Тады за год ці за паўгода
Усё здабудзем для народа
I цяжкасці усе адужым,
Бо так аддана людзям служым».

16/X—91

Смагa

У ліпені з ліп аблятаюць лісты, —
Спякота, i суша, i белае неба,
Гудуць, як гудрон, пад нагамі пласты
Гарачай парэпанай глебы.

Ні свежага ветру, ні кроплі расы,
Смуга i збялелае сонца ў зеніце,
Пустыя у неба глядзяць каласы,
Маўчаць перапёлкі, засмяглыя ў жыце.

Скруцілася лісце, нібы на агні,
На дубе, што век на самоце вякуе,
I толькі над полем каршун з вышыні
У жыце даўно перапёлку цікуе.

У студні, ў крыніцы — ні кроплі вады,
Любімае сонца за шчодрасць кляну я,
Бо сёлета нам не пазбыцца бяды,
Што кожнага з нас не мінуе.

Надыдзе зіма i сцюдзёнай, i поснай.
Няўжо Усявышні нас пусціць на звод
У гэты пакутны, сухі, высакосны,
Амаль што чарнобыльскі год?

27/VІІІ—92

Мара функцыянера

Хапай, рабуй i не саромся,
Але майго, глядзі, не руш,
А мала будзе, дабяромся
Да вашых змардаваных душ.

Забралі ўсё — зямлю i неба,
Сабе палацы узвялі,
A ў нас паціху хлеб, да хлеба,
I нават мову аднялі.

Ім трэба дзесяць слоў, не болей
Рэклама, бізнес, банк, экспрэс,
Валюта, бартэр, ежы уволю —
Каньяк, ікра, балык i секс.

Астатняе за глупства лічаць,
А каб суцешыць мужыкоў,
Чэчэнцаў, асецін паклічуць
Або растоўскіх казакоў.

«Хай нехта вякае: «Ду-ша!»
Нам долары. Вам — ні шыша!
Вось!»

10/X—92

Здані

Здаецца, што з кашмарных сноў
Вяртаюцца былыя здані,
Нам на пагібель зноў i зноў
Страшней за цвёрдае заданне.

Галеча, голад, смерць i кроў,
Разбой, рабункі i пажары,
I сцюжа дыхае з муроў
У чорныя ад гора твары.

Пагібель крочыць след у след...
Даўно без жаднае надзеі
Гібеем я i мой сусед,
А раскашуюцца зладзеі,

Дзялкі, хапугі, гандляры,
Фарцоўшчыкі i прайдзісветы
Дапялі да свае пары,
Дабіліся жаданай мэты.

Для нас — пагібель, ім — жыццё,
Памножанае на мільёны,
Сумленных гора, як асцё,
Даводзіць спакваля да скону.

Як занядбаны чалавек,
Маўчу, цярплю, ды не зміруся,
Што кінуты народ на здзек,
Што Беларусь — без Беларусі.

23/ХІ—93

Пасерабрыла сівізна

А я ж лічыў жыццё бясконцым,
Што буду вечна малады,
Што i на выцвілай старонцы
Пакінуць след мае гады.

Зірну ў люстэрка — не змяніўся,
Зіма мінула i вясна,
Але, выходзіць, памыліўся —
Пасерабрыла сівізна
I скроні i густыя бровы,
Ну, а душа? Душа гарыць:
Да слова слова ніжа слова,
Каб не маўчаць, а гаварыць,

I гавару, што набалела,
Што радуе i што баліць,
Каб толькі не маўчаць, а смела
Казань, што кожны дзень смыліць.
Па радыё i з тэлекамер
Кажу, каб чулі з краю ў край,
Што душаць бруднымі рукамі
Народ дзесяткі-чорных зграй.

Хачу, каб верылі нашчадкі,
Што некалі усё міне,
I толькі застануцца згадкі
Аб нашай горкай старане.
Стаптанай, змучанай, прыгожай,
Што гаравала век сама
На рубяжах i раздарожжах,
А за яе радней няма.