Сяргей Грахоўскі - Недапісаная кніга

* * *

Ці то на яве, ці то ў сне,
Калі было да болю млосна,
У поўнач выпаў першы снег
На поле, на шляхі i сосны.
Да рання, можа, даляжыць,
Хоць горка, але трэба жыць!

* * *

Нікому не трэба ні вершаў, ні прозы, —
Ад «шчасця» народ i п'яны, i цвярозы,
Hi кніжак не трэба, ні фільмаў, ні песень,
Бо душы ўкрывае атрутная плесень.
Галеча i голад, вар'яцкія цэны,
I толькі балююць адны бізнесмены,
Хапугі, зладзеі, дзялкі, прайдзісветы,
Што нас заклікалі да светлае мэты,
Гуляюць, шыкуюць i смачна жаруць,
I торбу, i кій у старцоў адбяруць.

* * *

Мінае жыццё, a нічога не маю, —
Чужое усё, i нічога свайго.
Дзіўлюся, што неяк жыву i трываю
З бяссоннем, адчаем i вечнай тугой.
Вышукваў радкі дзеля ўласнай уцехі:
Збіраліся кніжкі, а часам тамы,
А нехта цягаў чарапіцу на стрэхі,
На лазню, гараж, на веранды, дамы.
Я ім не зайздрошчу, хоць сам i бяздомны,
Сціраю слязінку з шчакі кулаком,
Бо я, бесхацінец з маленства патомны,
Застаўся няўдачнікам i дзіваком.
З чаго пачынаў, тым свой круг замыкаю,
Гады прашумелі, нібы лістапад,
У змроку брыду i кагосьці гукаю,
А вецер мой голас адносіць назад.

* * *

За вокнамі — лютаўскі дождж i слата,
I кожная шыба дрыжыць i слязіцца,
Уласны свой лёс дачытаю з ліста
У цеснай палаце дзевятай бальніцы.
У дымнай смузе дагараюць агні.
О колькі бяды i пакутаў на свеце!
Бальніца трызніць у начной цішыні,
І толькі у моргу агеньчыкі свецяць.

17/11—91

9-я клінічная бальніца

* * *

Пасля адлігі закруціў мароз,
Ударыла сляпая завіруха,
Шыпшыннік у гародчыку аброс
Празрыстым лебядзіным пухам.

Усё наўкола так, як i было,
I застанецца да сканчэння веку,
Як i даўней, на свеце правіць зло,
Зямля i неба — у палоне здзеку.

Атручаны даўно вада i суша,
Усё жывое гіне без надзей,
I страшна, што скалечаныя душы
Не д'яблам, a людзьмі — ў людзей,

А можа, Люцыфер кіруе намі?
Чаму тады глядзіць спакойна Бог,
Як здзекуюцца над яго сынамі
Яго ж сыны, a ўратаваць не змог?

Калі Ты ёсць, усемагутны Божа,
Зірні, як мы канаем на крыжы,
Калі сабе ажыць не дапаможам,
Ты злітуйся i нам дапамажы.

Магчыма, ён i чуе енк народа,
Але наўрад збавенне прынясе,
А мы i раўнадушная прырода
Знікаем у пакутах пакрысе.

Канчаецца дваццатае стагоддзе
У бойках, у нянавісці, ў крыві.
Апамятайся i сябе, народзе,
На мір i на любоў благаславі.

* * *

Разбурым усё, давядзём да нуля,
На месцы былога нічога не будзе.
Магчыма, праз век ачуняе зямля
I стануць людзьмі незалежныя людзі.

Люты 1991

* * *

Мароз i снег. Над горадам дымы,
I сонца заінелае ў зеніце.
Лютуе люты, як i мы,
Заблытаныя у пякельным быце.

Узлёт паэзіі, высокі дух
Здрабнелі, захлынуліся ў нястачах,
Святы агонь душы амаль патух
I толькі тлее у жалобным плачы.

Падвопытны народ, заўжды распяты,
За што табе такі пакутны лес?
Твой боль, твае цяжкія страты
Не вытрываў бы нават i Хрыстос.

Hi Ён, ні Бог за нас не заступіўся:
Амаль стагоддзе — меч над галавой,
Што ў барацьбе з народам не ступіўся,
I пахне вецер свежаю крывёй.

Калі ж пазбавімся ад вечнай мукі?
Мароз i снег. Над горадам дымы...
Хоць бы збавення прычакалі ўнукі,
Якога ўжо не прычакаем мы.

17/11—92

* * *

Магчыма, гэта мой апошні снег
Завеяў сцежкі i чужую дачу,
Мне нейкі цень дарогу перабег
I напрарочыў новую няўдачу.

Самому крыўдна, што жыццё пражыў,
Не ведаючы, што такое святы,
Быў двойчы пад крыжом i на крыжы
Зняважаны, знявечаны, распяты.

Цярплю, бо распінаюць мой народ
Дзялкі i прайдзісветы так старанна,
І сорамна, што ўжо каторы год
У свеце нас завуць «Абсурдастанам»,

Бо выпаў нам такі няўмольны лес, —
Жывём, нібы праклятыя на свеце,
Начамі захлынаемся ад слёз
I дзівімся, адкуль бяруцца дзеці.

Нарэшце зразумелі,колькі гора
Прынесла легендарная «Аўрора».