Сяргей Грахоўскі - Недапісаная кніга

Цяпер нібыта праўду гавару
I дакрычацца да вышынь хачу я,
Але, відаць, як свечка дагару,
А голас мой ніхто i не пачуе.

Права

Ніхто не можа памагчы,
Калі наўкол адны няўдачы,
Я на світанні i ўначы,
Каб не пачулі, ціха плачу,

Заходжуся, нібы дзіця,
Ад гора, ашуканства, здрады,
Ад невыноснага жыцця,
Калі яму ужо не рады.

Даўно няма маіх сяброў,
Стаю апошні на мяжы я,
Сярод чужых глухіх муроў,
Усім чужы, i ўсе чужыя.

Як горка дажываць свой век,
Караць за ўласныя пралікі,
Што кінуў сам сябе на здзек,
I на малы, i на вялікі.

A ўгледжу сонечны прамень,
Маладзічок ці ў небе зорку,
Захочацца пражыць хоць дзень,
Як ні маркотна, як ні горка.

Апошняя іскрынка

Як мне шкада, што нарадзіўся рана
Ў асенняй затуманенай глушы,
Што ў непагоду засмылела рана
I запяклася назаўжды ў душы.

Яна баліць за кожную драбніцу,
Хоць добра ведаю, што я тут госць,
Што маю права ціха памаліцца
Здалёк на вас i вашу прыгажосць,

Што да рукі баюся дакрануцца,
Каб не пакрыўдзіць i не рассмяшыць,
Здалёк услед няёмка азірнуцца,
Бо час апошнюю іскрынку патушыць.

Я ведаю, што хутка ўсё міне
I прыйдзе шчаслівейшы за мяне.

26/V—93

Святое імя

За старонкай гартаю старонку
У пытальніках, клічніках, кропельках слёз
I аднекуль даносіцца звонку,
Што i мой завяршаецца лес.

Ледзьве бачу апошні радок існавання, —
Бо ні коскі, ні кропкі ужо не відно,
I апоўначы каменем кане
Ўсё, чым жыў, апраметнай на дно.

Ну, i добра, што з блізкіх ніхто не заплача
За сапраўдную шчырасць удзячны ім я,
I тваё нечакана дыханием гарачым
Ледзьве чутна прамоўлю святое імя...

Прабачай i даруй, дарагая мая.

5—6/IX—93

Дагарае свечка

Ты пабудзь ca мною, дарагая,
Хай душа адкрыецца душы,
Не зважай, што свечка дагарае,
I яе дачасна не тушы.

Памаўчым, паверым у надзею,
Як у шчасце верылі спярша.
Не зважай, што сэрца халадзее,
Не астыла б чулая душа.

Безнадзейная змаўкае спрэчка,
Больш няма пра што нам гаварыць.
Ты пабудзь, пакуль не згасла свечка
I пакуль душа не дагарыць.

19/1—94

Тастамент

А хто з нас не баіцца смерці?
Што давядзецца знікнуць i не быць,
Калі анёлы або чэрці
Падхопяць, каб усё i ўсіх забыць —

Каханых, родных i ласкавых,
Даўно сустрэтых у жыцці,
I басанож па росных травах
Ніколі болей не прайсці.

Мой век канчаецца паволі
I сцежка, па якой хадзіў,
I сохне тая дзічка ў полі,
Што я ў маленстве пасадзіў.

Я адыду. Усё мінецца,
Забудзецца праз сорак дзён,
Нічога больш не застанецца,
Не будзе нават след відзён.

Я быў усё жыццё прыкуты
Да недаверу i нястач,
Яно абходзілася крута
Ад недастач i да няўдач,

Згінала, але на калені
Душа не падала мая,
I ад усіх пакут збавення
Не папрасіў ні ў кога я.

Казка жыцця

Наперадзе ўсё меней, меней
Гадоў, i месяцаў, i дзён.
Куды ні гляну, скрозь — каменне,
А шлях да выйсця не відзён.

Спыняюся на кожным кроку,
Дням i гадам падлік вяду
I, як сляпы, у вечным змроку
Кудысьці вобмацкам іду.

Цярплю, хоць i слабее цела,
Бо падаў i гарэў жыўцом...
Жыццё імгненна праляцела,
Як казка з жудасным канцом.

28/V—92

* * *

Яшчэ б адну вясну адвеснаваць,
Каб радавацца, а не існаваць,

Каб не забыць даўнейшыя шляхі,
Пакаяцца за ўласныя грахі,

Не бедаваць, падлічваючы страты,
А не забыць, каму ты вінаваты,

Каму цяпер i ў колішнія дні
Тваёй недаставала цеплыні,

Каго дарэмным зневажаў папрокам
I паглядзеў не надта добрым вокам.

Прыгадваць лепш юнацкія гады,
Каханых i пад месяцам сады,

Каб кожную травінку пазнаваць...
Хоць бы яшчэ вясну адвеснаваць.

8/III—95