Сяргей Грахоўскі - Недапісаная кніга

Я ж сустрэўся калісьці з табой на катку:
На крутым віражы падтрымаў, каб не ўпала.
Даганяў цябе потым на кожным вітку,
Але бачыць было вельмі мала.
Ты магла спатыкнуцца. Я рукі развёў.
Лёд звінеў, мітусіліся іскры ў паветры,
Мне хапіла усмешкі i некалькіх слоў,
Каб атрэсці твае заінелыя гетры.

Мы ішлі. За плячыма звіцелі канькі,
Ты смяялася, мабыць, з мае асцярогі,
Што баяўся крануцца гарачай рукі
I зірнуць на высокія ногі.
Ты, напэўна, за дурня лічыла мяне,
А здавалася німфаю, зоркай, багіняй.
Я баяўся, як толькі зіма праміне,
Лёд растане, сяброўства загіне.

...Праляцела паўвека. Расталі снягі,
Вечар буйнымі кроплямі плача.
Я адзін, i збавення няма ад тугі,
Бо на памяці — толькі няўдачы.

Маладыя услед i насустрач ідуць:
Нехта з дому, а нехта — дадому.
Хто каго, i куды, i навошта вядуць, —
Я дзіўлюся, што ўсё ім вядома.
Я ж даўно пасівелы бядую
I сваёй маладосці шкадую.

7/XII—93

Спрэчка

Запалю ад свечкі свечку,
I пакуль не дагарыць,
Даўнюю прадоўжу спрэчку,
Каб паспець дагаварыць

Усё, што колісь набалела,
I пакаяцца ў грахах,
Бо ізноў душу i цела
Працінае даўні страх.

Ён адхлынуў ненадоўга
З учарнелае душы,
Што калісьці веру ў Бога
Размяняла на грашы

I дрыжала дні i ночы,
Замірала на хаду,
Бо i ясны дзень прарочыў
То трывогу, то бяду.

Па наіўнасці паверыў
Снам i казкам пра дабро,
Але грымнулі у дзверы,
I зламалася пяро...

Ціха дагарае свечка,
Быццам развітальны знак,
А з самім сабою спрэчка
Не канчаецца ніяк.

5/V—92

Муза

Яна прыходзіла таемна, то дзяўчынка
То нёманскай русалкаю ў пакой,
Звінела жаўруком, то чарацінкай,
Да скроняў дакраналася рукой,

Нябачанаю, тонкай i гарачай,
Кранала струны чулае душы,
Прарочыла натхненне i удачы,
Пяшчотна паўтараючы: «Пішы».

Прыходзіла ў халодны мур, за краты,
I там свайго абранніка знайшла,
У змрок прынесла нечакана свята
З іскрынкамі чароўнага святла

I пахам рошчыны у роднай хаце
Пад крыкі развітальных журавоў,
З журботнай песняй i слязінкай маці
У змроку вераснёвых вечароў.

Нябачаная муза сон сагнала
I прашаптала у начной цішы:
«Жыццё ўсяго адно, i часу мала,
Таму спяшайся i пішы, пішы».

На досвітку сініцай пазваніла
У вузкае астрожнае акно.
«Мой родны кут, як ты мне мілы...»
Было ужо напісана даўно.

Радок нізаўся да радка трывала,
Прыходзіла ўсё роднае здаля,
Рука пяро упэўнена трымала
I напісала: «НОВАЯ ЗЯМЛЯ».

30/ VIII—92

Інфаркт душы

Інфаркты сэрца мне даўно знаёмы:
Уколы, кропельніцы i трызня,
Вішу на павуцінцы цяжкай стомы, —
Hi вуснаў, ні павекаў не разняць,

Не бачу — ў снезе ці ў лістоце вецце,
Ці на Зямлі я, ці ў дарозе на той свет,
Уверсе Сірыус, ці ўнізе Месяц свеціць,
Ці кардыёграф мой закрэсліў след.

Лячу i падаю то ў прорву, то,прыкуты,
Спрабую ўратавацца кожны раз,
Вярну сябе туды, дзе горш атруты
Калючы позірк i забойчы сказ.

Шкада расстацца з светам i сябрамі,
Яшчэ парадавацца б, нават саграшыць,
Сустрэцца б з маладымі дактарамі,
Што не заўважылі інфаркт маёй душы.

Пра боль яе i пра рубцы маўчым мы,
Бо ix нічым загоіць немагчыма.

25/ХІІ—93

Адзінота

Мінорная не моўкне нота,
Нібы даўно не чуты звон.
I адзінота, адзінота
Апошніх непазбежных дзён.

Hi дождж, ні вецер, ні спякота
Не прынясуць ружовы сон,
I адзінота, адзінота
Апошніх непазбежных дзён.

Хвалюе ўвосень пазалота:
У барвах — i дубы, i клён,
I адзінота, адзінота
Апошніх непазбежных дзён.

Зноў рупіць марная работа,
Хоць плён яе ледзь-ледзь відзён,
I не суцешыць адзінота
Апошніх непазбежных дзён.

19/IX—94

На раздарожжы

З кожным днём адыходзім далей i далей
I не знаем, дзе суджана ўпасці,
Ты ў мой келіх хоць трошкі налі
Недапітага некалі шчасця.

Усміхніся, руку пакладзі на руку
I пачуеш удары збалелага сэрца,
Што дагэтуль не ведае, як на вяку
Дамаўчаць i дажыць давядзецца.