Сяргей Грахоўскі - Тры вымярэнні [Выбраная лірыка]

1956 г.

ПАДАРОЖЖА

Я не стаю на раздарожжы,
Мне пэўны шлях даўно відзён.
Усё жыццё я ў падарожжы —
Ад першых да апошніх дзён.

Бо мой рубеж яшчэ не блізка,
Хоць б'юць часамі перуны,
А я вандрую ад калыскі
I правандрую да труны.

Але шкада, што век кароткі,
А свету не відаць канца,
Што пехатою ад Находкі
Ужо не дайсці да Камянца,

Што легкадумныя раманы
Больш не паўторацца ў жыцці,
Што непраходныя урманы
Наўрад ці прыйдзецца прайсці.

Шкада. А каб усё спачатку
Зноў паўтарыць за кругам круг,
Хадзіць праз вузенькую кладку
Вясной з дзяўчатамі на луг.

I зноў навыперадкі лётаць
Цераз купальскія кастры,
Таптаць задымленую лотаць
I цалавацца да зары.

Шкада, што не з усімі стрэўся,
Kaго калісьці мог сустрэць,
Што каля тых агнёў не грэўся,
Дзе мог i я душу сагрэць

Жывым, гарачым хваляваннем,
Любоўю, светлым пачуццём.
Таму цяпер усё дазвання
Хачу зрабіць сваім жыццём:

Паветрам дыхаць навальнічным,
Таптаць i лотаць, i мурог,
З акрайцам i з вадой крынічнай
Прайсці яшчэ мільён дарог,

Не ўслед, а поплеч з маладымі,
Каб смела марыць, прагна жыць,
Узняцца сцежкамі крутымі,
Дзе зорка ў бездані дрыжыць,

Дзе за ліловым небасхілам
Арбіты зорныя прайшлі,
Дзе самі вырастаюць крылы,
Каб зноў вярнуцца да Зямлі,

Дзе пахнуць першыя рамонкі,
Дрыжаць пад месяцам гаі
I свішчуць на світанні звонка
I традыцыйна салаўі.

Таму хвалюе i трывожыць
Усё, што стрэнецца ў жыцці,
Таму, прыйшоўшы з падарожжа,
Ізноў збіраюся ісці.

1964 г.

МЛЕЧНЫ ШЛЯХ

У зорным небе — Млечны Шлях.
Пад ім ляцяць у вырай гусі,
I мне здаецца, кожны птах
Крычыць: «Вясной дамоў вярнуся!»

Ляцяць у вырай жураўлі,
Ляцяць буслы у зорным небе,
А вось да роднае зямлі
I Млечны Шлях ім не патрэбен.

1957 г.

ЭЛЕГІЯ

Мяцеліца ў завулках вые,
Нясе снягі на ўсе бакі.
Заледзянелі маставыя,
I ледзь паўзуць грузавікі.

Вязуць жалеза i цагліны,
Чырвоныя, нібы агонь,
А вось у кузаве машыны
Ківае галавою конь.

Худы, калматы, заінелы,
Прыгнуўшы шыю, з вышыні
Глядзіць ён скоса i нясмела
На мітуслівыя агні.

Куды цябе вязуць, буланы?
Чаму не звоняць капыты?
У якія графікі i планы
Ужо запісаны i ты?

Падковы ж для цябе кавалі
З найлепшай сталі кавалі,
I людзі помнікі стаўлялі
Табе амаль на ўсёй зямлі.

Ты ў бой ляцеў, прымаў парады,
Ты ў полі за траіх рабіў
I кожнай бабскае брыгады
Апорай i надзеяй быў.
Цяпер цябе знялі з работы —
З палка, з абоза, з баразны,
Хоць i цягнуў заўжды да поту
I гінуў у агні вайны.

Ты не апошні конь на свеце,
A ўсё ж, заўважыўшы, з двара
Бягуць i пазіраюць дзеці
I на цябе, як на зубра.

1966 г.

НЯПІСАНЫЯ ЛІСТЫ

Дзе ўзялі такую моду
Дарагія землякі —
Пасылаць мне слоік мёду
I паўторбачкі мукі?

Аглядаю ўсё дазвання
I дзіўлюся, што няма
Ад знаёмых прывітання —
Hi запіскі, ні пісьма.

Што ж пісаць, калі i гэтак
Сам павінен зразумець,
Што па тоне мёду з кветак
Можа кожны зразу мець.

Паспытаў, аж стала млосна:
Пахне ліпай за сялом,
Сенам, дзяцельнікам росным,
I гарэніць палыном,

Bee спелымі лугамі,
Белай грэчкаю — здаля,
Жытам, просам, пірагамі
Пахне глуская зямля

I крутым пшанічным хлебам,
Што ў дзяжы, як пух, расце.
Вось i прачытаў, што трэба
Я ў няпісаным лісце.

1964 г.

ПЦІЧ

He гані гусей дахаты
I не кліч,
Глянь, зрабілася крылатай
Рэчка Пціч.

Крылы белыя лапочуць
На Пцічы,
I, здаецца, гyci хочуць
Уцячы

На шырокія азёры,
З асакі,
Ды стаяць, як у дазоры,
Гусакі.

Перасохла, абмялела
Рэчка Пціч.
Не махай хусцінкай белай
I не кліч

Hi гусей, ні шызых качак
На лугі,
Бо рака без ix заплача
Ад тугі.

1966 г.