Канстанцін Бандарук: Адзінае на патрэбу

Трэці запавет Гасподні можна адчытаць і з гледзішча агульначалавечых каштоўнасьцяў. Калі-б імя „Бог” замяніць тым, што дарагое і сьвятое для нават няверуючага чалавека, напрыклад, „маці”, „Айчына”, „гонар”, дык выявілася-б, што інтуітыўныя адчуваньні людзей супадаюць з духам біблейскага заканадаўства. Парафразуючы трэці запавет можна было-б сказаць наступным чынам: пра вялікія рэчы гавары з павагай. Не прафануй таго, што сьвятое, узьнёслых пачуцьцяў не вынось на рынак. Не кідай — як гаворыцца ў Пісаньні — бісеру перад сьвіньні. Пазьбягай таксама высакамоўных слоў, асабліва стрымана гавары пра дабро ўсяго чалавецтва, Бога і Айчыны, бо не вядома, ці не ідзе табе пра тваё ўласнае дабро. Пра такіх людзей у адным зь фільмаў пра нямецкую акупацыю адзін з герояў кажа: „Ён ахвотна аддаў-бы жыцьцё за Радзіму, толькі здароўе не дазваляе”. Ад паўнаты сэрца хай маўчаць вусны... Калі ты разумны — маўчы, хаця ведаеш! Маўчы, калі сапраўды глыбока не перажываеш таго, што хочаш сказаць і калі сам ня верыш у тое, аб чым пераконваеш іншых. Не гавары казаняў, якіх не падмацоўваеш сваім уласным жыцьцём. Пазьбягай пафасу, не сьвяшчэннадзейнічай сваіх слоў, але проста заўсёды гавары праўду, бо інакш заблытаешся ў сваіх махлярствах і забудзешся, што каму сказаў. Пазьбягай таксама цынізму, гаворкі без пачуцьця значэньня слова, зьняважлівых выказваньняў у дачыненьні да розных людзей і справаў. Калі трэба некаму дапамагчы, дык дапамагай з думкай толькі аб тым, каму дапамагаеш, а ня толькі дзеля прынцыпу, ня толькі таму, што гэта высакародна, дзеля свайго псыхічнага камфорту: „вось які я добры”.

Усё гэтае зьмяшчаецца ў кароткім, старажытным запавеце: „Не вымаўляй Імя Госпада Бога Твайго дарма”.

4. „Памятай дзень суботні...”

„Памятай дзень суботні, каб сьвяціць яго. Шэсьць дзён працуй і рабі ўсе працы твае, а дзень сёмы — суботу — Госпаду Богу Твайму”, — гучуць чацьвёрты запавет. У ім Бог загадвае адзін дзень у тыдні „сьвяціць” — значыць, праводзіць „сьвята” ў такіх дзеяньнях, якія служаць толькі ўслаўленьню Бога. У яўрэяў такім днём была субота, што значыць дзень „супакою і адпачынку”. Сьведчаньне пра сьвяткаваньне суботы да часу абвяшчэньня закону знаходзіцца ў зьлічэньні тыдняў (Быцьц. 29, 27), а таксама ў павучэньні пра зборку манны (Вых. 16, 5-22). Затым субота зноў была замацавана ў народнай памяці на Сынаі: шэсьць дзён належала працаваць, а ў сёмы дзень адпачываць, бо і Бог стварыў сьвет у шэсьць дзён і ў сёмы дзень „супачыў”. У Другазаконьні (5, 12-15) у сувязі са сьвяткаваньнем суботы адзначаецца таксама вызваленьне зь егіпецкай няволі. Субота павінна была быць днём адпачынку ў час сяўбы і жніва (Вых. 35, 21). У суботу нельга было запальваць у хатах агонь, пячы і варыць, забаранялася насіць цяжары, купляць і прадаваць. У Кнізе Лічбаў (15, 32) згадваецца пра выпадак, калі чалавек, які зьбіраў у суботу дровы, быў зьбіты камянямі. У гэты дзень увесь народ павінен быў зьбірацца вакол старазапаветнага храму (Лев. 16, 31). Зь цягам часу фарызэйскае яўрэйства давяло зьнешняе адзначэньне суботы да такой крайнасьці, што ў гэты дзень забаранялася нават рабіць дабро. Супраць такога перахілу выступіў Ісус Хрыстос. Ён лічыў, што строгае сьвяткаваньне суботы вельмі часта бывае нечалавечным, яно забівае дух закону. Хрыстос зьдзяйсьняў цуды і ў суботы, што выклікала абурэньне з боку найбольш фанатычных суайчыньнікаў. Ён ведаў, што ў сёмы дзень чалавеку была загадана адпачываць, каб сабраць у сабе духоўныя сілы. Гэтак, як зямля ляжала аблогам кожны сёмы год, так і чалавеку трэба падмацавацца для далейшай працы. Аздараўляючы людзей менавіта ў суботу Хрыстос падкрэсьліваў, што менавіта ў гэты, сёмы, дзень павінна вярнуцца жыцьцё і сілы ў тых, хто іх страціў.

Ужо ў апостальскія часы хрысьціяне — у адрозьненьне ад яўрэяў — зьбіраліся на малітву ў „першы дзень тыдня” (Дзеі. 20, 7; 1 Кар. 16, 2), у памяць уваскрэсеньня Хрыста ў першы дзень пасьля яўрэйскай суботы. Напрыканцы першага стагодзьдзя намесьнік Віфініі Пліній Малодшы пісаў імпэратару Траяну: „Хрысьціяне маюць звычку зьбірацца перад усходам сонца, каб сьпяваць песьні Хрысту, як Богу, і ўрачыста прысягаюць не рабіць нічога заганнага”. Гэты звычай быў настолькі пашыраны, што западозранага ў хрысьціянстве пераважна пыталі: ці сьвяткуеш дзень Гасподні? Юстын Пакутнік расказвае, што „ў дзень Гасподні ўсе хрысьціяне ў гарадах і вёсках зьбіраюцца разам. Тады мы чытаем Сьвятое Пісаньне, пасьля чаго прэсьвітэр выступае з прамовай, заклікае прысутных выконваць пачутае. Затым усе аб’ядноўваемся ў малітве і зьдзяйсьняем таінства, пасьля завяршэньня якога кожны, хто жадае, прыносіць ахвяру, а сабраныя сродкі перадаюцца прэсьвітэру, які разьмяркоўвае дапамогу сіротам, удовам ды іншым, хто яе патрабуе”.