Arkadij Strugacki - Lot na Amaltee, Stazysci

wyrąbanym w litym lodzie. Trzy gazowe rurki oświetlały tunel, ale światło odbijało się od ścian lodowych i sufitu, rozpraszało i iskrzyło na wszystkich występach, dlatego też wydawało się, że „Eisgrotte” oświetla cały system luster.

Nie było tutaj pola magnetycznego, należało więc chodzić bardzo ostrożnie. Panował tu niezwykły chłód.

— Lód — rzekła Hala, rozglądając się wokół. — Zupełnie jak na Ziemi.

Zojka skuliła się z zimna, otulając się szczelnie futrzaną kurtką.

— Jak na Antarktydzie — wyszeptała.

— Byłem na Antarktydzie — oświadczył Gregor.

— Gdzieś ty nie bywał! — powiedział Potapow. — Wszędzie byłeś!

— No, chłopcy, do roboty — zakomenderował Kozłów.

Chłopcy ujęli piły elektryczne, podeszli do najbardziej oddalonej ściany i zaczęli wypiłowywać bloki lodu. Piły cięły lód jak gorący nóż masło. W powietrzu zamigotały lodowe opiłki. Zojka i Hala podeszły bliżej.

— Daj mi — poprosiła Zojka, spoglądając na pochylone plecy Kozłowa.

— Nie dam — odparł Kozłów, nie odwracając się. — Możesz sobie oczy uszkodzić.

— Zupełnie jak śnieg na Ziemi — powiedziała Hala, podstawiając dłoń pod smużkę lodowych drobinek.

Tego dobra wszędzie jest dosyć — rzekł Potapow. — Na przykład na Ganimedzie śniegu, ile dusza zapragnie.

— Byłem na Ganimedzie — oświadczył Gregor.

— Zwariować można — rzekł Potapow. Wyłączył swą piłę i odwalił ze ściany olbrzymi blok lodu. — No tak.

— Potnij na kawałki — poradził mu Stecenko.

— Nie tnij — rzekł Kozłów. Właśnie wyłączył swą piłę i także odwalił ze ściany bryłę lodu. — Przeciwnie… — Z wysiłkiem pchnął bryłę, która powoli odjechała do wyjścia z tunelu. — Przeciwnie, Wałnodze wygodniej, gdy bloki są duże.

— Lód — powtórzyła Hala. — Zupełnie jak na Ziemi. Teraz zawsze będę tu przychodziła po pracy.

— Czy bardzo tęsknicie za Ziemią? — nieśmiało zapytała Zojka. Zojka była o dziesięć lat młodsza od Hali, pracowała jako laborantka w obserwatorium astrometrycznym i w obecności swej kierowniczki czuła wyraźne onieśmielenie.

— Bardzo — odpowiedziała Hala. — Tęsknię w ogóle za Ziemią, Zojeczko, tak bym chciała posiedzieć sobie na trawie, pójść wieczorem na spacer do parku, potańczyć… I to nie te nasze napowietrzne tańce, lecz zwyczajnego walca. I pić z normalnych szklanek, a nie z tych idiotycznych grusz. I nosić suknie, a nie spodnie. Strasznie stęskniłam się za zwykłą spódniczką.

— Ja też — rzekł Potapow.

— Za spódniczką, no tak — powiedział Kozłów.

— Dzieciaki.

— Pleciuchy — odparła Hala. — Dzieciaki.

Podniosła odłamek lodu i rzuciła nim w Potapowa. Potapow podskoczył, uderzył plecami o sufit i wleciał na Stecenkę.

— Daj spokój — rozzłościł się Stecenko. — Nie wpadnij pod piłę.

— No, chyba już dosyć — rzekł Kozłów, odwalając ze ściany trzeci blok. — Ładować, chłopaki.

Załadowali lód na platformę, po czym Potapow chwycił znienacka jedną ręką Halę, a drugą Zojkę i obydwie rzucił na lodowe bryły. Zojka zapiszczała przeraźliwie i chwyciła się kurczowo Hali. Hala roześmiała się.

— No, jazda — zawołał Potapow. — Zaraz Wałnoga da wam premię: po misce zupy z chlorelli na gębę.

— Nie odmówiłbym — odburknął Kozłów.

— I przedtem nigdy nie odmawiałeś — stwierdził Stecenko. — Co więc mówić teraz, gdy głód…

Platforma wyjechała z „Eisgrotte” i Gregor zamknął odrzwia.

— Jakiż to głód? — odezwała się Zojka z wysokości lodowej piramidy. — Niedawno czytałam książkę o wojnie z faszystami, tam to rzeczywiście był głód. W Leningradzie, w czasie blokady.

— Byłem w Leningradzie — oświadczył Gregor.

— Przecież zajadamy czekoladę — ciągnęła dalej Zojka — a tam wydawano po sto pięćdziesiąt gramów chleba na dzień. I to jakiego chleba! Pół na pół z trocinami.

— O, zaraz z trocinami — niedowierzał Stecenko.

— Wyobraź sobie, że właśnie z trocinami.

— Czekolada czekoladą — stwierdził Kozłów — ale nietęgo będzie z nami, jeśli „Tachmasib” nie przyleci.

Kozłów niósł piłę elektryczną na ramieniu jak karabin.

— Przyleci — powiedziała z przekonaniem Hala. Zeskoczyła z platformy i Stecenko skwapliwie ją podtrzymał. — Dziękuję, Kostia. Na pewno przyleci, zobaczycie, chłopcy.

— Myślę, że mimo wszystko trzeba zaproponować kierownikowi zmniejszenie racji dziennych — rzekł Kozłów. — Choćby tylko dla mężczyzn.

— Bzdury — stwierdziła Zojka. — Gdzieś czytałam, że kobiety o wiele łatwiej znoszą głód niż mężczyźni.

Szli korytarzem w ślad za powoli jadącą platformą.

— Tak, kobiety — skomentował Potapow. — Ale nie dzieci.

— Ależ dowcip — odparła Zojka. — Nie ma co!

— Nie, koledzy, naprawdę — powiedział Kozłów.

— Jeśli Bykow nie przyleci jutro, trzeba zwołać ogólne zebranie

1 zapytać wszystkich, czy się zgadzają na zmniejszenie racji.

— No cóż — przyznał Stecenko. — Przypuszczam, że sprzeciwów nie będzie.

— Ja nie będę się sprzeciwiał — oświadczył Gregor.

— To dobrze — rzekł Potapow. — A ja już zastanawiałem się nad tym, co zrobimy, jeśli okaże się raptem, że się nie zgadzasz.

— Cześć woziwodom! — zawołał przechodzący obok astrofizyk Nikolski.

Hala odezwała się z rozdrażnieniem:

— Nie rozumiem, jak można troszczyć się tylko o swój brzuch. Przecież „Tachmasib” nie jest automatem i na jego pokładzie są też żywi ludzie.

Potapow poczerwieniał ze wstydu, speszył się i nawet nie wiedział, co na to odpowiedzieć. Ostatni kawałek drogi do kuchni wszyscy przeszli w milczeniu. W kuchni wujek Wałnoga siedział pochmurny i zgnębiony przy olbrzymiej maszynie do wymiany jonów podczas oczyszczania wody. Platforma zatrzymała się u wejścia do kuchni.

— Wyładowujcie — rzekł wujek Wałnoga, wpatrując się w podłogę.

W kuchni było niezwykle cicho, trochę zimno i nie czuć tu było żadnych zapachów. Wujek Wałnoga ciężko przeżywał tę sytuację.

W milczeniu zdjęto bloki lodu z platformy i włożono w otwartą gardziel filtrów wodnych.

— Dziękuję — rzekł wujek Wałnoga, nie podnosząc wzroku.

— Prosimy bardzo, wujku Wałnoga — odpowiedział Kozłów. — No, koledzy, chodźmy.

W milczeniu ruszyli do magazynu, a potem w milczeniu wrócili do świetlicy. Hala wzięła książkę i położyła się w fotelu przed magnetowideofonem. Stecenko pokręcił się nieśmiało obok niej, popatrzył na Kozłowa i Zojkę, którzy znów zasiedli do odrabiania zadań (Zojka studiowała na wydziale zaocznym Instytutu Energetyki, a Kozłów pomagał jej w nauce), westchnął głęboko i ruszył wolniutko do swego pokoju. Potapow zwrócił się do Gregora: — Twój ruch. Twoja kolej.

Duży meteoryt uderzył prawdopodobnie w zwierciadło, gdyż symetria rozkładu siły ciągu na powierzchni paraboloidu została gwałtownie zakłócona i „Tachmasibem” zakręciło w koło. W kabinie nawigacyjnej tylko kapitan Bykow nie stracił przytomności. Co prawda, uderzył boleśnie o coś najpierw głową, a potem bokiem i przez pewien czas zupełnie nie mógł złapać tchu. Udało mu się jednak uczepić nogami i rękami fotela, na który rzuciło go przy pierwszym wstrząsie. Bykow chwytał się wszystkiego co popadło, podciągał się i pełzł dopóty, aż dobrnął w końcu do pulpitu sterowania. Wszystko wokół wirowało z nieprawdopodobną szybkością. Skądś z góry zwalił się Żylin i przeleciał obok z rozrzuconymi na boki rękami i nogami. Bykowowi wydało się, że Żylin w ogóle nie daje znaku życia. Kapitan pochylił się nad pulpitem sterowania i starannie mierząc nacisnął palcem potrzebny klawisz.