Arkadij Strugacki - Lot na Amaltee, Stazysci

— Niech to diabli, o wszystkim zapomniałem.

Jurkowski potrząsnął głową i również spojrzał na luk, prowadzący do kabiny nawigacyjnej.

— Zobaczę — rzekł Molliar. — Zaraz się dowiem wszystkiego. Podniósł się z fotela. Tymczasem luk się otworzył i do kajuty

wszedł kapitan Bykow, olbrzymi, nasępiony, o nienaturalnie fioletowym nosie i z granatowoczarnym siniakiem nad prawym okiem. Obrzucił wszystkich wściekłym spojrzeniem maleńkich oczu, podszedł do stołu, wsparł się o jego blat pięściami i rzekł:

— Dlaczego pasażerowie nie w amortyzatorach? Powiedział to głosem cichym, ale tak, że z twarzy Charlesa

Molliara od razu zniknęła radość. Nastąpiła krótka chwila denerwującej ciszy, po czym Dauge wykrzywił się w jakimś dziwnym grymasie i zaczął patrzeć gdzieś w bok. Jurkowski natomiast znów przymknął oczy. No, nie jest wesoło, pomyślał sobie Jurkowski. Znał przecież dobrze Bykowa.

— Kiedy wreszcie na tym statku zapanuje dyscyplina? — rzekł Bykow.

Pasażerowie milczeli.

— Smarkacze — powiedział Bykow z niesmakiem i usiadł. — Czy to żłobek? Co z wami, monsieur Molliar? — W jego głosie brzmiało znużenie.

To zupa — skwapliwie odparł Molliar. — Już idę się oczyścić.

— Poczekajcie, monsieur Molliar — powstrzymał go Bykow.

— Kch… ziemy? — zachrypiał Jurkowski.

— Spadamy — uciął Bykow. Jurkowski wstrząsnął się cały i wstał:

— Kch… zie? — zapytał.

Spodziewał się tego, ale mimo wszystko aż go poderwało.

— Na Jowisza — poinformował Bykow.

Nie patrzył na planetologów. Spoglądał tylko na Molliara. Było mu go żal, bardzo. Przecież to pierwszy, naprawdę poważny rejs kosmiczny Molliara i na Amaltei oczekiwano go niecierpliwie. Molliar był świetnym radiooptykiem.

— O — odezwał się Molliar — na Jowisza?

— Tak. — Bykow zamilkł, obmacując siniak na czole. — Zwierciadło fotonowe rozbite. Aparatura kontrolna zwierciadła zniszczona. Statek ma osiemnaście dziur.

— Czy spłoniemy? — spytał niecierpliwie Dauge.

— Na razie jeszcze nie wiem. Misza przeprowadza obliczenia. Może i nie spłoniemy.

Bykow zamilkł. Molliar znów się odezwał:

— Pójdę się oczyścić.

— Zaczekajcie, Charles — przerwał mu Bykow. — Towarzysze, czy zrozumieliście dobrze, co wam powiedziałem? Spadamy na Jowisza.

— Zrozumieliśmy — rzekł Dauge.

Teraz będziemy spadać na Jowisza aż do końca życia — powiedział Molliar.

Bykow nie odrywając wzroku patrzył na niego spod oka.

— D-dobrze powiedziane — rzekł Jurkowski.

— C ‘est le mot — potwierdził Molliar, uśmiechając się. — Czy można… czy można, jednak mimo wszystko pójdę się oczyścić?

— No, idźcie już — wycedził Bykow.

Molliar odwrócił się i wyszedł z kajuty. Wszyscy patrzyli za nim i usłyszeli, jak w korytarzu zaczął coś śpiewać cichym, acz przyjemnym głosem.

— Co on śpiewa? — zapytał Bykow. — Molliar nigdy dotąd nie śpiewał.

Dauge przysłuchiwał się przez chwilę, po czym zaczął tłumaczyć:

— Dwie jaskółki całują się za oknem mojego gwiazdolotu. W ogromnej pustce-ce-ce. Co je zagnało aż tutaj? One bardzo się kochały i przyfrunęły aż tu, by popatrzeć na gwiazdy. Tra-la-la. I co wam do tego. Coś w tym rodzaju.

— Tra-la-la — rzekł zamyślony Bykow. — Fajne to.

— T-ty t-tłu-łumaczysz j-jak maszyna LIANTO — rzekł Jurkowski. — P-pra-awdziwe aar-rcydzieło.

Bykow spojrzał na niego ze zdziwieniem.

— A co ci jest, Wołodia? — zapytał. — Co z tobą?

— J-jąkała n-na całe życie — odparł Jurkowski.

— Prąd go poraził — szepnął Dauge. Bykow poruszył wargami.

— No nic — powiedział. — Nie my pierwsi. Bywało gorzej. Wiedział dobrze, że dotychczas nigdy jeszcze nie było gorzej.

Ani z nim, ani z planetologami. Przez niedomknięty luk posłyszeli głos Michaiła Antonowicza:

— Aloszeńka, gotowe!

— Chodź tutaj — rzekł Bykow.

Michaił Antonowicz, gruby i pokiereszowany, wpadł do kajuty. Był bez koszuli, cały lśnił od potu.

— Och, j aktu macie chłodno! — powiedział, obejmując tęgą pierś krótkimi, pulchnymi dłońmi. — A w kabinie nawigacyjnej potwornie gorąco.

— Dawaj, Misza — niecierpliwił się Bykow,

— A co z Wołodieńką? — przestraszył się nawigator.

— Dawaj, dawaj — powtórzył Bykow. — Prąd go poraził.

— A gdzie jest Charles? — siadając, zapytał nawigator.

— Charles zdrów i cały — odrzekł Bykow, hamując zniecierpliwienie. — Wszyscy zdrowi i cali. Zaczynaj.

— No, to chwała Bogu — odetchnął z ulgą nawigator. — No więc, chłopcy. Coś niecoś obliczyłem i oto co z tego wynika: „Tachmasib” spada, ale nie starczy nam paliwa, żeby się wyrwać.

— To jasne nawet dla jeża — rzekł Jurkowski, prawie się nie zacinając.

— Nie starczy. Wyrwać się można tylko na reaktorze fotonowym, ale zdaje się mamy rozbite zwierciadło. A na hamowanie lotu paliwa starczy. Obliczyłem, oto program. Jeśli uznana powszechnie teoria budowy egzosfery Jowisza jest słuszna, to nie spłoniemy.

Dauge chciał wtrącić, że nie istnieje i nigdy nie istniała żadna powszechnie uznana teoria budowy Jowisza, jednak się powstrzymał.

— Już w tej chwili niezgorzej hamujemy — ciągnął Michaił Antonowicz. — Sądzą, że spadanie przebiegnie pomyślnie. Nic więcej nie możemy zdziałać, chłopcy. — Michaił Antonowicz uśmiechnął się, jakby był winowajcą. — Jeśli oczywiście nie zreperujemy zwierciadła.

— Na Jowiszu nie ma stacji remontowych. To wynika jasno ze wszystkich teorii budowy Jowisza.

Bykow chciał, żeby chłopcy zdali sobie sprawę z sytuacji. Żeby zrozumieli wszystko do końca. Wciąż mu się jeszcze wydawało, że chłopcy nie zdawali sobie z tego sprawy.

— Jaką teorię budowy uważasz za uznaną powszechnie? — zapytał Dauge.

Michaił Antonowicz wzruszył ramionami.

— Teorię Kangrena — odrzekł.

Bykow spoglądał wyczekująco na planetologów.

— No cóż — wzruszył ramionami Dauge. — Może być i Kangren. Jurkowski milczał, spoglądając w sufit.

— Słuchajcie, planetolodzy-specjaliści — nie wytrzymał Bykow. — Co będzie tam w dole? Czy możecie coś o tym powiedzieć?

— Tak, oczywiście — rzekł Dauge. — Już wkrótce powiemy ci o tym.

— Kiedy? — ożywił się Bykow.

— Gdy będziemy tam, na dole — roześmiał się Dauge.

— Planetolodzy — rzekł Bykow. — Spec-jali-ści.

T-trzeba obliczyć — powiedział Jurkowski, patrząc w sufit. Mówił powoli, prawie się nie zacinał. — Niech M-michaił obliczy, na jakiej głębokości s-statek przestanie spadać i z-zawiśnie.

— A to ciekawe — zainteresował się Michaił Antonowicz.

— W-według Kangrena ciśnienie atmosfery na Jowiszu r-rośnie szybko. O-oblicz, Misza. I podaj g-głębokość zanurzenia, c-ciśnienie na tej głębokości oraz siłę c-ciężkości.

— Tak — rzekł Dauge. — Jakie będzie ciśnienie? Może po prostu nas zgniecie.

— No, nie takie to łatwe — powiedział Bykow. — Dwieście tysięcy atmosfer wytrzymamy. A reaktor fotonowy i kadłuby rakiet wytrzymająwięcej.

Jurkowski usiadł, podwinąwszy nogi.

— T-teoria Kangrena nie jest gorsza od innych — oznajmił. Dostarczy nam podstawowych danych. — Spojrzał na nawigatora. — Moglibyśmy o-obliczyć to sami, ale ty masz m-maszynę.

— Oczywiście — przyznał Michaił Antonowicz. — Nie ma o czym mówić. Oczywiście, chłopcy.