Arkadij Strugacki: Lot na Amaltee, Stazysci

Nagle „Tachmasibem” wstrząsnęło tak silnie, że Żylin poleciał na plecy i padając uderzył tyłem głowy o stojak.

— O, do diabła! — zaklął Jurkowski. — Wszystko to jest oczywiście dość niezwykłe, ale jeśli statek będzie się tak zataczał, to nie ma mowy o pracy.

— No przecież — odezwał się Dauge, przyciskając dłonią prawe oko. — Cóż to za praca…

Najwidoczniej statek spotykał na kursie coraz więcej dużych meteorytów, a gwałtowne sygnały, przekazywane przez radary przeciwmeteorytowe do automatycznego nawigatora cybernetycznego, coraz częściej rzucały statek z boku na bok.

— Czyżby rój? — zastanawiał się Jurkowski, przytrzymując się peryskopu. — Biedna Warieczka, bardzo źle znosi wstrząsy.

— Niechby więc siedziała sobie w domu — rozzłościł się Dauge. Prawe oko puchło mu szybko, dotykał je palcami i wydawał jakieś niezrozumiałe okrzyki w języku łotewskim. Nie siedział już przykucnięty, znajdował się na podłodze w pozycji półleżącej, z szeroko rozsuniętymi nogami, by łatwiej utrzymać równowagę.

Żylin trzymał się jakoś, uczepiony rękami o komorę wyrzutni i stojak. Podłoga raptem uciekła spod nóg, potem jakby podskoczyła i uderzyła boleśnie w pięty. Dauge jęknął, Żylinowi podcięło nogi. Chrypiący basowy głos Bykowa popłynął przez mikrofon:

— Inżynier pokładowy Żylin do kabiny nawigacyjnej! Pasażerowie, proszę do amortyzatorów!

Żyłin zataczając się przedostał się do drzwi. Z tyłu doleciał go głos Daugego:

— Jak to do amortyzatorów?

— A niech to diabli! — odezwał się Jurkowski.

Coś potoczyło się po podłodze z metalicznym brzękiem. Żylin wypadł na korytarz. Zaczynało się dziać coś niedobrego.

Statkiem bez przerwy miotało jak deską na falach. Żylin biegł korytarzem i powtarzał w myślach: ten obok… i ten obok. Ten też obok, wszystko obok… Wtem z tyłu doleciał go przeraźliwy syk: Pak-psz-sz-sz-sz… Żylin przywarł gwałtownie plecami do ściany i obrócił się. W pustym korytarzu o jakieś dziesięć kroków od niego stał gęsty obłok białej pary; wyglądało to zupełnie tak, jakby pękł nagle balon z ciekłym helem. Syk szybko ucichł. W korytarzu zapanował chłód.

— Trafił, gad — powiedział Żylin i oderwał się od ściany. Za nim, osiadając z wolna, wlókł się biały obłok.

W kabinie nawigacyjnej było bardzo zimno. Żylin dostrzegł zamróz lśniący tęczowo na ścianach i na podłodze. Michaił Antonowicz siedział przy maszynie matematycznej i podciągał ku sobie taśmę z zapisami. Bykowa tutaj nie było, widocznie znajdował się za osłoną reaktora.

— Co, znów trafiło? — cieniutkim głosem zawołał nawigator.

— Czy inżynier pokładowy już jest? — huknął basem Bykow spoza osłony reaktora.

— Jestem — odezwał się Żylin.

Przebiegł przez kabinę, ślizgając się po szronie. Bykow wyszedł mu na spotkanie i rude włosy stały mu na głowie dęba.

— Do kontroli zwierciadła — zakomenderował.

— Tak jest — odpowiedział Żylin.

— Nawigatorze, czy jest gdzieś jakieś przejście?

— Nie, Loszeńka. Wszędzie jednakowa gęstość meteorytów. Ależ dogodziło nam…

— Wyłącz zwierciadło. Spróbuję się przebić na silnikach awaryjnych.

Michaił Antonowicz okręcił się pośpiesznie na fotelu obrotowym, w stronę pulpitu aparatury sterującej. Położył rękę na klawiszach i rzekł:

— Można by było…

Zamilkł wpół zdania. Jego twarz wykrzywił grymas przerażenia. Tarcza z klawiszami urządzeń sterujących wygięła się, potem się wyprostowała i bezszelestnie spłynęła na podłogę. Żylin usłyszał krzyk Michaiła Antonowicza i w popłochu wybiegł spoza osłony reaktora. Na ścianie kabiny, wczepiona w miękkie obicie, siedziała półtorametrowa jaszczurzyca marsjańska, ulubienica Jurkowskiego — Warieczka. Widoczny na jej bokach rysunek klawiszy sterowniczych zaczął się już zacierać, ale na strasznym trójkątnym pysku wciąż jeszcze migotało wolniutko czerwone odbicie światełka „stop”. Michaił Antonowicz wpatrywał się w cętkowaną Warieczkę i pochlipywał, przyciskając rękę do serca.

— Poszła won! — wrzasnął Żylin. Warieczka rzuciła się gdzieś w bok i zniknęła.

— Zatłukę! — ryknął Bykow. — Żylin, na miejsce, do stu diabłów! Żylin odwrócił się i w tym właśnie momencie „Tachmasib” oberwał zdrowo.

Po kolacji wujek Wałnoga wszedł do świetlicy i nie patrząc na nikogo powiedział:

— Potrzeba mi wody, kto na ochotnika?

— Ja — zgłosił się Kozłów.

— I ja — rzekł Potapow, podnosząc głowę znad szachownicy.

— Oczywiście, ja też — odezwał się Kostia Stecenko.

— A czyja mogę? — zapytała cieniutkim głosem Zojka Iwanowa.

— Możesz — odpowiedział Wałnoga, spoglądając w sufit. — No więc przychodźcie.

— A ile potrzebujecie tej wody? — zapytał Kozłów.

— Niedużo — odrzekł wujek Wałnoga. — Jakieś dziesięć ton.

— Dobra — powiedział Kozłów. — Zaraz będziemy. Wujek Wałnoga wyszedł.

— Pójdę z wami — oświadczył Gregor.

— Lepiej zostań tutaj i zastanów się nad swoim posunięciem — odrzekł mu Potapow. — Twój ruch. Zawsze nad każdym ruchem zastanawiasz się z pół godziny.

To nic — odparł Gregor. — Zdążę się jeszcze zastanowić.

— Halu, pójdziesz z nami? — zapytał Stecenko.

Hala leżała w fotelu przed magnetowideofonem. Leniwym głosem odpowiedziała:

— Chyba pójdę.

Podniosła się z fotela i przeciągnęła rozkosznie. Hala miała dwadzieścia osiem lat, wysoka, o smagłej cerze i bardzo ładna — była najładniejszą kobietą tu, na stacji. Połowa chłopaków stacji kochała się w niej. Hala kierowała pracami obserwatorium astrometrycznego.

— Chodźmy — rzekł Kozłów, zapiął sprzączki przy podkowach magnetycznych i ruszył do drzwi.

Wszyscy skierowali się do magazynu, wzięli stamtąd futrzane kurtki, piły elektryczne i samobieżną platformę.

Miejsce, gdzie stacja zaopatrywała się w wodę na potrzeby techniczne, higieniczne i konsumpcyjne, nazywało się „Eisgrotte”. Amaltea — spłaszczona kula o średnicy około stu trzydziestu kilometrów — była zbudowana z czystego lodu. Najzwyklejszego lodu z wody, zupełnie takiego samego, jak na Ziemi, tyle że na powierzchni przysypanego nieco pyłem meteorytów oraz odłamkami kamieni i żelaza. O pochodzeniu lodowej planetki nikt nie potrafił powiedzieć nic konkretnego.

Jedni, mało obeznani z kosmogonią, utrzymywali, że Jowisz w pradawnych czasach zerwał otoczkę wodną z jakiejś planety, która nieostrożnie zbliżyła się do niego. Inni skłonni byli przypisywać powstanie piątego satelity procesowi kondensacji kryształów wody. Jeszcze inni twierdzili, że Amaltea nie należała w ogóle do systemu słonecznego, że przybyła z przestrzeni międzygwiezdnej i została przechwycona przez Jowisza. Jakkolwiek by było, ważne, że nieograniczone zapasy lodu, istniejące na Amaltei, stanowiły dla „Stacji J” wielką wygodę.

Platforma przejechała korytarzem dolnego poziomu i zatrzymała się przed szerokimi odrzwiami „Eisgrotte”. Gregor zeskoczył z platformy, podszedł do drzwi i, mrużąc oczy krótkowidza, zaczął szukać guzika od zamku automatycznego.

— Niżej, niżej, ślepy puchaczu — rzekł Potapow.

Gregor odnalazł guzik i odrzwia rozwarły się. Platforma wjechała do „Eisgrotte”. „Eisgrotte” była lodową pieczarą, tunelem