Arkadij Strugacki: Lot na Amaltee, Stazysci

— Co ci jest, Loszeńka? — zapytał nawigator, nie odrywaj ąc wzroku od swych zapisów.

— Daj program trasy końcowej — rzekł Aleksiej Pietrowicz, otwierając z wysiłkiem oczy.

Z analizatora zaczęła wypełzać taśma tabelogramu i Michaił Antonowicz wczepił się w nią obiema rękami.

— Jedną chwilę — odrzekł pośpiesznie. — Chwileczkę. Bykow poczuł przyjemny szum w uszach, pod powiekami zawirowały żółte ogniki. Głowa opadła mu na piersi.

— Loszeńka — przemówił nawigator. Pochylił się nad stołem i poklepał Bykowa po ramieniu. — Loszeńka. Masz tu program…

Bykow ocknął się, potrząsnął głową, rozejrzał się na boki, po czym wziął zapisane kartki.

— Khe-khe — odkaszlnął, marszcząc czoło. — Tak, znów teta-algorytm… — Spojrzał sennym wzrokiem na zapis.

— Loszeńka, może byś przyjął sporaminę — poradził mu nawigator.

— Czekaj, chwilę — odparł Bykow. — A co to znowu? Czyś ty oszalał?

Michaił Antonowicz porwał się z miejsca, obiegł stół i zajrzał Bykowowi przez ramię.

— Gdzie, co? — zapytał.

— Dokąd lecisz? — rzucił zjadliwe pytanie Bykow. — A może ci się wydaje, że lecisz na Siódmy Poligon, co?

— O co ci chodzi, Losza?

— A może wyobrażasz sobie, że na Amaltei zbudowano dla ciebie trytonowy generator?

— Czy chodzi ci o paliwo? — zapytał Michaił Antonowicz. — Paliwa nam starczy na trzy takie kursy…

Bykowa zupełnie odeszła senność.

— Mamy lądować na Amaltei — rzekł. — Potem musimy wraz z planetologami wyprawić się do egzosfery i znów wrócić na Amalteę. W końcu mamy wreszcie wracać na Ziemią. A to znów będzie oversun!

— Czekaj — zaczaj wyjaśniać Michaił Antonowicz. — Chwileczkę…

— Opracowałeś mi zwariowany program, jakby oczekiwały nas tam magazyny paliwa!

Ktoś uchylił luk do kabiny. Bykow odwrócił się. W szczelinie luku ukazała się głowa Daugego. Dauge powiódł oczyma po kabinie i wyszeptał błagalnie:

— Słuchajcie, chłopcy, nie ma tu Warieczki?

— Precz! — wrzasnął Bykow.

Głowa natychmiast zniknęła. Luk przymknięto bezszelestnie.

— H-hultaje — rzekł Bykow. — No więc widzisz, nawigatorze! Jeśli zabraknie mi paliwa na powrotny oversun, marny twój los!.

— Nie wydzieraj się, proszę — oburzył się Michaił Antonowicz. Podumał chwilę i dodał, czerwieniąc się na twarzy. — A do licha z tym…

Zapanowało milczenie. Michaił Antonowicz wrócił na miejsce. Teraz obaj spoglądali na siebie nadąsani.

— Skok w egzosferę przewidziałem — przemówił Michaił Antonowicz. — Powrotny oversun także obliczyłem prawie dokładnie. — Położył dłoń na kupce kartek na stole. — A jeśli cię tchórz obleciał, to z powodzeniem możemy zaopatrzyć się w paliwo na Antymarsie…

Antymarsem kosmogatorzy nazywali sztuczną planetę, krążącą po prawie identycznej orbicie co Mars, tyle że po drugiej stronie Słońca. W istocie był to olbrzymi magazyn paliwa, w pełni zautomatyzowana stacja zaopatrzeniowa.

— A w ogóle to mógłbyś na mnie… nie podnosić głosu — rzekł Michaił Antonowicz.

Ostatnie słowa wypowiedział prawie szeptem. Michaił Antonowicz ochłonął już z pierwszego uniesienia; Bykow także.

— No dobrze — rzekł. — Wybacz, Misza. Michaił Antonowicz uśmiechnął się natychmiast.

— Nie miałem racji — dodał Bykow.

— Ach, Loszeńka — podchwycił skwapliwie Krutikow. — To głupstwo. Nie ma o co… Spójrz no tylko, jak zadziwiająca spirala z tego wychodzi. Z linii prostopadłej — zaczął pokazywać ręką — przechodzimy równolegle do powierzchni Amaltei i tuż ponad egzosferą po elipsie bezwładności docieramy do punktu przeznaczenia. Przy lądowaniu względna szybkość lotu będzie wynosiła zaledwie cztery metry na sekundę. Przeciążenie maksymalne tylko dwadzieścia dwa procent, a czas nieważkości potrwa nie więcej niż trzydzieści — czterdzieści minut. Odchylenia mogą tu być zupełnie minimalne.

— Odchylenia minimalne, no bo przecież teta-algorytm — rzekł Bykow. Miał ochotę powiedzieć nawigatorowi coś miłego: teta-algorytm został opracowany i zastosowany po raz pierwszy przez Michaiła Antonowicza.

Michaił Antonowicz wydał jakiś nieokreślony dźwięk. Był wyraźnie zadowolony. Bykow sprawdził program lotu do końca, kilka razy z rzędu kiwnął potakująco głową i, odłożywszy kartki, zaczął przecierać oczy olbrzymimi, obsypanymi piegami, zwiniętymi w pięści dłońmi.

— Mówiąc szczerze — odezwał się po chwili — wcale się nie wyspałem.

— Przyjmij sporaminę, Loszka — namawiał Michaił Antonowicz. — Ja przyjmuję co dwie godziny tabletkę i widzisz, wcale nie chce mi się spać. Wania tak samo. Po co tak się męczyć?

— Nie lubię tej ich chemii — rzekł Bykow. Ruszył z miejsca i przeszedł się po kabinie. — Słuchaj Misza, co się dzieje na statku?

— A o co ci chodzi, Loszeńka? — zapytał nawigator.

— Znowu planetolodzy — rzekł Bykow.

Żylin spoza osłony fotoreaktora rzucił wyjaśnienie:

— Warieczka gdzieś przepadła.

— Ejże? — rzekł Bykow. — No, nareszcie. — Znów przeszedł się po kabinie. — Dzieciaki, duże dzieciaki.

— Nie złość się na nich, Loszeńka — uspokajał nawigator.

— Wiecie, co wam powiem? — Bykow usiadł w fotelu. — Najgorsi w czasie rejsu są pasażerowie. A najbardziej nieznośni pasażerowie — to starzy przyjaciele. Daj no mi, Misza, sporaminę.

Michaił Antonowicz skwapliwie wyciągnął z kieszeni pudełeczko. Bykow przyjrzał mu się sennym wzrokiem.

— Daj od razu dwie tabletki — poprosił.

— Wyrzucił mnie za drzwi — oświadczył Dauge, wróciwszy do kajuty Jurkowskiego.

Jurkowski stał na stole pośrodku kajuty i obmacywał dłońmi miękki matowy sufit. Na podłodze leżały rozsypane okruszyny ciasta.

— A więc ona jest tam — rzekł Jurkowski. Zeskoczył ze stołu, strzepnął z kolan białe okruszki i zaczął wołać błagalnie: — Warieczko, kochana, gdzie się podziewasz?

— A czy próbowałeś siadać znienacka w fotelu? — zapytał Dauge. Podszedł do kanapy i jak kłoda zwalił się na nią z rękami wyciągniętymi wzdłuż ciała.

— Zabijesz ją! — zawołał Jurkowski.

— Nie ma jej tu — stwierdził Dauge i ułożył się wygodniej, kładąc nogi na oparciu kanapy. — Taką operację trzeba by przeprowadzić ze wszystkimi kanapami i fotelami. Warieczka lubi układać się tam, gdzie miękko.

Jurkowski przysunął stół pod ścianę.

— Nie ma — rzekł. — Podczas lotu lubi włazić na ściany i sufity. Trzeba będzie przeszukać cały statek i sprawdzić sufity.

— Boże, mity — westchnął Dauge. — Co też nie przyjdzie do głowy planetologowi, który zgłupiał do reszty z nieróbstwa! — Usiadł, spojrzał spod oka na Jurkowskiego i szepnął złowieszczo: — Jestem przekonany, że to Aleksiej. Zawsze jej nienawidził.

Jurkowski spojrzał uważnie na Daugego.

— Tak — ciągnął Dauge. — Zawsze. Sam wiesz o tym dobrze. I za co? Przecież była taka spokojna… taka miła…

— Głupiś — odrzekł Jurkowski. — Żartujesz sobie, a mnie naprawdę będzie bardzo żal, jeśli zginie.

Usiadł na stole, wsparł się łokciami o kolana, złożył podbródek na zaciśniętych w pięści dłoniach, zmarszczył wysokie, przechodzące w łysinę czoło, czarne brwi nasępił tragicznie.

— No, daj spokój — odezwał się Dauge. — Przecież na statku nie może zginąć. Jeszcze się znajdzie.