Arkadij Strugacki - Lot na Amaltee, Stazysci

— Wujku Wałnoga — odezwał się czyjś głos. — Czy na obiad znów bada suchary?

Dyrektor nie zauważył nawet, kto to powiedział, gdyż wszyscy przestali na chwilę jeść i zwrócili twarze w stronę wujka Wałnogi. Ci młodzi, wspaniali ludzie mieli twarze opalone prawie na czarno. Można było na nich wyczytać jakby znużenie. A może tylko tak się wydawało?

— Na obiad będziecie mieli zupę — odrzekł wujek Wałnoga.

— Świetnie! — powiedział ktoś z obecnych, ale dyrektor i tym razem nie zauważył kto.

Potem dyrektor podszedł do najbliższego stolika i usiadł przy nim. Wałnoga podtoczył ku niemu wózek i dyrektor wziął swoje śniadanie — talerz z dwoma sucharami, pół tabliczki czekolady i szklaną gruszę z herbatą. Zrobił to bardzo sprawnie, a mimo to grube białe suchary podskoczyły i zawisły w powietrzu. Naczynie z herbatą stało jak przedtem, dno jego opasywała magnetyczna obrączka. Dyrektor pochwycił jeden z sucharów, ugryzł kawałek i zabrał się do herbaty. Herbata wystygła.

— Zupa — rzekł Wałnoga. Mówił szeptem, by słyszał go tylko dyrektor. — Możecie sobie wyobrazić, co to będzie za zupa. A oni zapewne myślą, że podam im bulion z kury. — Wałnoga pchnął wózek i usiadł przy stoliku. Spoglądał jeszcze, jak wózek toczy się w przejściu między stolikami coraz wolniej i wolniej. — A nawiasem mówiąc, zupę z kury zajadają sobie na Callisto.

— Czyżby? — spytał w roztargnieniu dyrektor.

— Jak to „czyżby” — zdumiał się Wałnoga. — Oddałem im przecież sto siedemdziesiąt puszek, czyli ponad połowę naszych zapasów.

— A resztę zapasów już zjedliśmy?

— Oczywiście, że zjedliśmy — odparł Wałnoga.

— To znaczy, że oni także już zjedli — powiedział dyrektor, rozgryzając suchar. — Ludzi tam prawie dwa razy więcej niż u nas.

Oj, łżesz ty, wujku Wahioga, pomyślał dyrektor. Znam ja cię, mój ty inżynierze od gastronomii. Na pewno schowałeś jeszcze ze dwadzieścia puszek dla chorych i tak na wszelki wypadek.

— Herbata wam nie ostygła? — zapytał Wahioga z głośnym westchnieniem.

— Nie, dziękuję.

— A chlorella nie może się jakoś przyjąć na Callisto — rzekł Wałnoga i westchnął. — Znów przekazali stamtąd radiogram, żeby im przysłać z dziesięć kilogramów rozczynu. Zakomunikowali, że już wysłali planetolot.

— Cóż robić, trzeba będzie dać.

— Dać! — wykrzyknął wujek Wahioga. — Oczywiście, trzeba dać. Tylko że ja nie mam stu ton chlorelli, a i jej potrzebny jest czas, by się rozmnożyła… Na pewno psuję wam apetyt, co?

— Nie, nie — sprzeciwił się dyrektor. Wydawało się, że w ogóle nie miał apetytu.

— Dość tego! — powiedział ktoś.

Dyrektor podniósł głowę i od razu spostrzegł zmieszaną minę Zojki Iwanowej. Obok niej siedział fizyk jądrowy Kozłów. Ci dwoje zawsze siadywali razem.

— Dość tego, słyszysz? — rozgniewał się Kozłów.

Zojka poczerwieniała i opuściła głowę. Przykro jej było, gdyż wszyscy zwrócili na nich oczy.

— Wczoraj podsunęłaś mi swój suchar — rzekł Kozłów. — 1 dziś znów mi podsuwasz ten swój nieszczęsny suchar.

Zojka milczała. Ze wstydu bliska była płaczu.

— Czego się na nią wydzierasz, ty koźle! — zawołał z drugiego końca jadalni fizyk atmosfery Potapow. — Zojeczko, po co dokarmiasz to zwierzę, lepiej daj tego suchara mnie. Zjem i na pewno nie będę na ciebie wrzeszczał.

— Nie, naprawdę… — Kozłów mówił już spokojniejszym tonem. — Przecież jestem zdrów, a ona powinna jeść więcej ode mnie.

— Nie masz racji, Wala — zaprotestowała Zojka, nie podnosząc głowy.

— Wujku Wałnoga, można jeszcze herbaty? — zapytał ktoś. Gdy Wałnoga wstał, Potapow zawołał przez całą jadalnię:

— Hej, Gregorze, zagramy po pracy?

— Zagramy — odrzekł Gregor.

— Znów sprawisz mu lanie, Wadimku — odezwał się ktoś.

— Po mojej stronie jest prawo prawdopodobieństwa! — oświadczył Potapow. Wszyscy się roześmiali.

Do jadalni zajrzała czyjaś zdenerwowana fizjonomia.

— Potapow tutaj? Wadia, burza na Jowiszu!

— No! — Potapow poderwał się z miejsca.

Inni meteorologowie również pośpiesznie wstali zza stołu. Fizjonomia zniknęła, lecz po chwili znów się pokazała:

— Po drodze zabierz dla mnie suchary, słyszysz?

— Jeśli Wałnoga da — rzucił za nim Potapow i spojrzał na Wałnogę.

— A czemu miałbym nie dać? — zdziwił się wujek Wałnoga. — Konstanty Stecenko — dwieście gramów sucharów i pięćdziesiąt gramów czekolady…

Dyrektor wstał, ocierając usta serwetką.

Towarzyszu dyrektorze, jak tam ze statkiem transportowym „Tachmasib”? — zapytał Kozłów.

Wszyscy umilkli i spojrzeli na dyrektora.

Ich młode opalone twarze były nad wiek poważne.

— Na razie nijak — odpowiedział dyrektor.

Dyrektor ruszył przejściem między stolikami, wolnym krokiem kierując się w stronę swego gabinetu. Cała bieda w tym, że na Callisto wybuchła nie w porę „epidemia konserwowa”. Na razie to jeszcze nie głód. Amaltea może się jeszcze dzielić z Callisto swoją chlorellą i sucharami. Ale jeśli Bykow nie przyleci z transportem żywności… Bykow jest gdzieś niedaleko. Określono już nawet za pomocą radionamierników jego położenie, ale później zamilkł czemuś i tak milczy od sześćdziesięciu godzin. Znów trzeba będzie zmniejszyć racje, pomyślał dyrektor. Wszystko może się zdarzyć. A do bazy na Marsie nie jest wcale tak blisko. Różnie może się ułożyć. Bywa nawet tak, że planetoloty wysyłane z Ziemi lub z Marsa giną gdzieś w drodze. Rzadko to się zdarza, nie częściej niż epidemia pleśni. Ale to, że się zdarza miliard kilometrów od Ziemi jest gorsze niż dziesięć epidemii.

Oznacza bowiem głód. A może nawet — zagładę.

Aleksiej Pietrowicz Bykow, kapitan fotonowego transportowca „Tachmasib”, wyszedł z kajuty i starannie zamknął za sobą drzwi. Włosy miał mokre. Kapitan dopiero przed chwilą wziął natrysk. Przyjął nawet dwa natryski, wodny i jonowy, ale wciąż jeszcze zataczał się z niewyspania. Spać mu się chciało tak, że z trudem otwierał oczy. Przez ostatnie trzy doby Bykow spał w sumie nie więcej niż pięć godzin. Przelot okazał się trudny.

Na korytarzu było jasno i pusto. Bykow skierował kroki do kabiny nawigacyjnej, starając się nie szurać nogami. Do kabiny nawigacyjnej trzeba było przejść przez kajutę ogólną. Drzwi do niej były otwarte i dolatywały stamtąd strzępy rozmowy. Były to głosy planetologów Daugego i Jurkowskiego. Bykowowi wydało się, że głosy są dziwnie stłumione, a równocześnie czuło się w nich podniecenie.

Znów coś sobie wykombinowali, pomyślał Bykow. Nie ma przed nimi żadnego ratunku. Nawet zwymyślać ich porządnie nie można, bo są przecież moimi przyjaciółmi i bardzo cieszą się z tego, że w tym rejsie lecimy razem. Niezbyt często możemy być razem.

Bykow wszedł do kajuty ogólnej i zatrzymał się u wejścia. Szafa z książkami była otwarta, tomy rzucone niedbale na kupę poniewierały się po podłodze. Serweta zsunęła się ze stołu. Spod kanapy sterczały długie nogi Jurkowskiego w szarych, wąskich, obcisłych spodniach. Jurkowski przebierał nimi rozpaczliwie.

— Mówię ci, że jej tu nie ma — zapewniał Dauge. Daugego nie było widać.

— Szukaj — rzekł Jurkowski zduszonym głosem. — Jak zacząłeś, to szukaj.