Рыгор Барадулін - Вушацкі словазбор Рыгора Барадуліна

Лёстачкі – салодкія словы, кампліменты. Так і падпускаіць лёстачкі дзеўцы.

Лісіцы – лісічкі (грыбы). Я за свае лісіцы нап’юся. Там соснік, а лісіцы па сосніку, па імху.

Лістаноска – паштарка. Адна лістаноска прывяла яе к нам.

Літоўка – каса; яшчэ – пуня . Цэлую лугавіну літоўкай за раніцу абсадзіў. Пуня-літоўка: дах на стаўбах. Толькі стаўбы й страха, а страха, як у пуні. Чатыры стаўбы, крэпкія такія.

Ліцвяк – літовец (летувіс). Ліцвяку ўсё па баку. Нешта ў нас ліцвякоў не любілі.

Лішніца, лішэнь, лішак – збытак, лішняе. Навошта мне лішніцу браць, бяру колькі паложана. Вярнуў сваё яшчэ з лішнём. І кійком аддзякаваў з лішаком.

Логаўе – логава, лагво. А там воўча логаўя.

Лугá – шчолак, настоены на попеле, якім ільга праць лайно; бывае, мыюць валасы . Даўней лугі зробіш, каўнер вымыіш. Памый валасы лугой, перхаці ня будзіць.

Лљзгаць – папякаць, дакараць . Колькі можна лузгаць адным і тым жа?

Лљнуць – кануць, прапасці, знікнуць . Як пад ваду лунуў, нідзе ні водзыву.

Лупацень – надуцька, лупаты . Развесіў лупы (губы) свае, лупацень, і сядзіць.

Лушчонікі – лясныя арэхі. Лушчонікі рудыя ўжо, самі ў торбу просяцца.

Лызь-мызь – есці на хапку, паспытаць. Лызьмызь, і пабег, не каб сесці ды пад’есці.

Лыліца, лыла – недарэка, недаробак . Лыліца й пад дажджом запыліцца. Здаровы лыла вырас. Лыла таўстамордая стаіць на ганку.

Лындаць – сланяцца без справы . Лындаіцьлындаіць дзень пры дні, лынды б’ець.

Лысяк – лысы. Гэны лысяк аж блішчыць, хоць ты на лысіні нажы йстры.

Любавізна – сала з прораззю (бэкон), любовае мяса, проразь у сале. Любавейшага сала адрэж, самай любавізны. Адна любавізна папалася.

Любосць – каханне, мілосць . У іх любосць даўно, толькі тоюцца.

Людскае – пагляднае, гожае, добрае . Каб што людскае калі далі, дык не – усё нялюдскае. Такі нялюдскі малец – паглядзець гідка.

Люшка – засланка ў дымаходзе . Рана люшку заклалі, ад чаду ў хаці сіня. (Магчыма, ад нямецкага Luft – паветра.)

Лягчыць, вылегчыць – кастрыраваць. Учора быка злягчылі, цяпер сумны лягчанец.

Лядáік – моташна. Еш з хлебам, каб лядаік не быў. Улідаіў мне гэны кавалер, глядзець не магу.

Ляжня – доўгае ляжанне, гультаяватасць . Ляжня знясіліць і каня.

Лянько – гультай, лянотнік . Толку з лянька, як з казла малака.

Ляпа – рот (зняважліва). А ты сваей ляпай ня дужа ляпай, памаўчы, га. на ў рот набраўшы.

Ляпíтар – ляпіла, няўмека . Так печку клаў ляпітар нейкі, што дым ідзець не ўгару, а ўніз.

Лясачка – кіёк, кульбачка; яшчэ – пачак. Выразаў сабе лясачку з ляшчыны – лёгкая й уручная. Тупаіць сабе з лясачкай, куды яму бегчы. Купіла лясачку масла, надаела паснаццё.

Лясачкі – кропачкі, рысачкі . На ей хусцінка шаўковая ўся ў лясачкі-ясачкі.

Лясоўкі – лясныя яблыкі . Як не было ў садах, лясовак з лесу прынясеш на сушку.

Лятней – ахалодней . Летам горача ў сінтэтыцы, а ў ільняным лятней.

Лятун – няўседа, рухавы . Малы сюд-туд, лятун такі.

Ляхá – градка . Увесь дзень лехі палола.

Качан капусты на лясе, Верабеічка у страсе.

Мазгаваць – думаць, кеміць. Абмазгуй усё добра, а потым рашайся. Перш чым даваць, трэба было мазгаваць.

Мазгаўня – галава . У яго мазгаўня яшчэ добра варыць.

Мазолькі – мазгі. Пакруці трошку сваімі мазолькамі й дадумаішся, на чым свіння хвост носіць.

Мазьніца – пасудзінка, у якой трымаюць мазь, каб змазваць колы. Такая праўда, што сучка дзёгаць з’ела й на галаву мазьніцу ўздзела. Хахол-мазьніца, давай дражніцца.

Мазюка – чарвяк; яшчэ – так у малога называюць стручок. Накапаў мазюкоў, на іх добра рыба бярэцца. Схавай сваю мазюку, а то варона схопіць.

Майнейшы – імяніты, шляхетны.

Яго пані майнейшая, Яна за ўсіх ладнейшая.

Макрата – мокрае, намоклае. Перадзенуся, макрату сваю скіну.

Малебенка – каплічка. На магільніку й малебенка невялічкая ёсь.

Малёхценькая – малюсенькая . Такая малёхценькая зорачка ў небе смяецца.

Мáліцца – прыкідвацца дзіцем . Німа чаго маліцца, калі з-за пазухі валіцца.

Малочнік – малачай. Салатопку ўсю ўзвярнулі, дзе кусты якія былі, а малочнік-трава парасла па калена.

Мамíца – матка (орган). Я табе выверну маміцу навыварат! (Муж жонцы грозіцца.)

Манíцца – абяцаць, дакляраваць.

Наелася буракоў, напілася квасу, Манілася хлопцу даць – недабрала часу.