Леанід Дранько-Майсюк - Тут

Прага ў свой гістарычны букет сабрала шмат беларускіх кветак. Кветак-імён. Адно з іх — Міхал Забэйда-Суміцкі.

Прага здавалася мне другімі Шэйпічамі альбо Падароскам і з Мінска ўяўлялася геаграфічпа блізкай, як тыя Шэйпічы і Падароск — на два ўзмахі буслінага крыла.

Няўбачанае — заўсёды загадка, па-дзіцячы светлая, нібы першы, вывучаны на памяць, вершык-лічылка. Пад мільганне шыльдаў ён цудоўна падыходзіў да майго ўсё яшчэ благенькага настрою: «Раз, два, тры, чатыры, пяць — я іду шукаць, хто не захаваўся, я не вінаваты...»

Мае сябры падумалі, што я ўжо наабвыкся і пачынаю блазнаваць, уявай ператварыўшы сумнаваты вагон ва ўтульную кавярню. Яны ведалі, што кавярня — мой ідэал адпачынку і ўнутранага спакою, таму задаволена ўсміхнуліся і на беларускую лічылку адказалі пацешнай славацкай песенькай: «Садай, слнко, садай за высоку гору, як не будэш садаць, сцяхнем ц'я за ногу».

«Будзеце не сонейка, а мяне,— паабяцаў я ў думках,— сцягваць за ногу, калі залезу на Саліску і адмоўлюся злазіць».

Песня гучала далей, і з кожным яе радком цягнік усё болей і болей аддаляў мяне ад Прагі. Мы ехалі ўздоўж няўтомнага Вага на паўночны ўсход.

Я ведаў, што Забэйда-Суміцкі жыў у Празе на вуліцы Польскай, у доме № 12. Ведаў, што пахаваны ён на Альшанскіх могілках. У «Известиях» чытаў пра гэтыя могілкі, дзе сярод іншага паведамлялася, што тут ляжыць «белорусский поэт (!) Михась Забейда».

Паэт? А ці так ужо й памыліўся пражскі карэспандэнт?..

Што яшчэ я ведаў пра Забэйду-Суміцкага?

Чытаў успаміны спевака ў літаратурным альманаху «Белавежа», слухаў ягоную пласцінку; і гэтага было дастаткова, каб зразумець, што Забэйда-Суміцкі ствараў незвычайныя вакальныя вобразы паводле класічных старонак беларускага фальклору і еўрапейскага опернага мастацтва.

Тэма Беларусі, і гэта галоўнае ў яго дзейнасці, ніколі не пакідала спевака. Ён быў упэўнены, што толькі праз нацыянальнае ўтвараецца феномен эстэтычнай еднасці, неабходнай для самастойнай творчасці, калі на паяднаныя вобразы дзяцінства і сталасці ўплывае ўвесь свет. У гэтым ланцужку — дзяцінства, сталасць, свет, з выніковай рысай, якая ўжо названа самастойнай творчасцю — першасна-асноўнае звяно належыць дзяцінству, бо ў дзяцінстве — карані нацыянальнага зроку.

Седзячы ў вагоне, я бачыў перад сабой дзве пасмяротныя постаці Забэйды-Суміцкага. Першая ўвасабляла творцу, спевака з канкрэтным імем і славай. У другой увасобілася агульнае, а менавіта — збіральны вобраз нацыянальна свядомага беларуса, якому наканавана было амаль увесь свой век пражыць на чужыне.

Шлях на чужыну для мастака заўсёды выпадковы.

Крывавыя хмары войнаў: імперыялістыч-най, а пасля грамадзянскай, прымусілі ратавац-ца ў Сібіры, нават у Кітаі. Там, у Харбінскім онерным тэатры, прафесійна сцвердзіўся талент маладога Міхала Забэйды, а прага вакальнага самаўдасканальвання прывяла яго ў 1932 г. у Мілан.

Дзве постаці спевака, як дзве мройныя істоты, рухаліся ў прасторы паралельна цягніку і спыняліся разам з ім на кожным прыпынку. У вагон заходзіў кантралёр, і калі цягнік кранаўся, яны зноў пачыналі свой паветраны бег, ні на імгненне не адстаючы і не выпярэджваючы влак [ 7 7 Vlak – цягнік (славацк.) ]. Дзве постаці аднаго чалавека, дзве ягоныя супярэчнасці. Адна клікала на радзіму, другая прымушала заставацца тут, на гэтай зямлі, што ўжо сталася вечнай радзімай.

Постаці пакідалі мяне, калі кантралёр, стомлены чалавек у вялікіх акулярах, апынаўся побач. Мае сябры яшчэ ў Трнаве паведамілі, што кантралёр не славак, а ўкраінец, ды я пакуль не надта ўдумваўся ў тое, што яны мне гаварылі.

Стомлены чалавек у вялікіх акулярах праходзіў па вагоне, вышукваючы новых пасажыраў. «Раз, два, тры, чатыры, пяць — я іду шукаць...» — мая лічылка амаль дакладна ілюстравала невясёлы занятак кантралёра. Для гэтага чалавека нічога не існавала, апрача ягонай работы. Ён баяўся, што прагледзіць безбілетнага пасажыра, і вельмі спадзяваўся на свае вялікія акуляры. Грозны бог пільнасці і парадку, першабытнае імя якому Страх, не зводзіў каменнага позірку з кантралёра і за самую дробную памылку гатовы быў пакараць свайго адданага служку.

Дзве мройныя постаці спевака неслі ў сабе нязгоду з такім бяздушным намерам, як пакаранне невінаватага — кантралёр жа ўяўляў сабой безабаронную невінаватасць. Сваёй нязгодай яны нібы напаміналі мне, што ў сённяшнім свеце маецца востры дэфіцыт на духоўную энергію. Энергетычны крызіс нашага часу існаваў для іх толькі ў такім разуменні.