Аляксей Карпюк - Карані

Кабета хоць і засцілала хлопцам ложак у бакоўцы ды ўзбівала падушкі, але была напагатове:

«Няўжэ ў цябе сумлення ані крыху няма? Чаго прыстаеш, як смала? Адыдзі са сваімі мастамі? Думаеш, ім цікаво пра твае масты? З'егдзі ды сам паўзірайса, ці будуюць! От, знайшоў з-за чаго прыставаць да іх!»

У наступны дзень Лаўрэн сыноў будзіў:

«Хлопцы, хопіць вылежувацца, як пан Вішпінг! Паднімайцеса! Паснедаем, пагаворым ды — на работу!»

«Не слухайце яго, дзеткі, не слухайце! Спіце, спіце сабе, калі паспаць можно,— набірайцеса сілы, бо за жызню сваю шчэ наробіцеса! — выскоквала абураная жонка з кухні ды венікам перла мужыка з бакоўкі на двор.— Што з цябе за бацько, родным дзецям не спрыяеш! Пацешыцца сваёй хатай нават ім не дасі!»

Затое яна дазваляла цешыцца, і — во...

«Ну, Ніна — вясковая цёмная баба. Але ж Вадзікава маці, напэўно, магла б і разумнейшай быць!»

— Дзе-еду, маро-озанага хацу!

«Няўжэ — усе жанчыны аднолькавыя? А што думаеш, мабыць, адна на адку нечым падобныя. Нядарам людзі ж і гаворку склалі: баба — е баба, нічого з ёй не папішаш. На вёсцы іхнюю бязглуздую ўпартасць і засляпленне дзецьмі ўраўнаважваюць, вядомо, мужыкі, а ў гарадах? Тут розныя школы прыдумалі, дзе і павінны такому вучыць перш за ўсё. Нашто ж яны інстытуты свае потым канчаюць? «...Каб выхавацелькі дачы за твае харчы будавалі!..» Такое сказаць на гэтых дзяўчатак! Яны ж так стараюццо, бедныя, за дзецьмі ўхаджуваючы! Ты сама якіясьці шахер-махеры робіш, то не звальвай на каго! Дый што ты лупцоўкай ад малога даб'ешса?!.»

— Дзе-еду, дзе-еду, маро-озанаго купі-і! — дамагаўся свайго, каторы раз тузаючы за рукаў Лаўрэна, унук і, нарэшце, вырваў яго з задумы.

— А-а, аршын з шапкай, смакалыкі любіш? Ты ж, жэўжык, пасля прастуды! Есці табе марожанае цяпер — барані бог! — успомніў ён нявестчын суровы наказ.— Хочаш, каб твае бацькі за гэта шчэ мне пытлю задалі ды з хаты на брук паперлі?

— Не вы-ыкінуць!

— Так ты думаеш?

— Мамка не выкіне!

— А папка?

— I та-ато! Ты ж яго — сынок! I я не есці — лізаць буду! А мамцы не сказам! Купі-і, дзед!

— Каб зноў захварэў?

— Не захварэ-эю ўзэ!

— Ты шчэ, кузака малая, слабы надто!

— Не слабы ўзэ-э!

— Слабы, слабы! Лепш мне скажы, якія там літары,— адцягваў Лаўрэн увагу малога, паказаўшы на вітрыну.— Прачытай, цябе мамка па кніжцы вучыла!

Унук нейкі час раздумваў, варушыў вуснамі.

— Ты, дзеду, працытай лепш сам!

— Я сто разоў чытаў.

Ігар шчыра здзівіўся:

— Ы-ы-ых, а больш не мозас?

— Маро-озанага купі!

— Не скрэндай! Абыдзецца марожніца без нас.

— А-ай, хацу-у!..

— Што ты дзвэнгаеш пра адно і тое самае ды дзвзнгаеш — калейка унь якая перад латком, бачыш?

— А ты мяне на рукі вазьмі, табе без чаргі дадуць!

Лаўрэн аж здзівіўся:

— Ты бачыш, які хітры!

— Даду-уць, дзеду, я ве-едаю!

— Хто ж цябе так навучыў?

— З татам куплялі!

Лаўрэн зноў паківаў галавой.

— Купля-алі, дзеду, пра-аўда!

Дамоў ісці было яшчэ вельмі рана. Куды падзецца? I ён угаварыў малога наведаць заапарк. Унук паспрабаваў паставіць варунак:

— I тады купіс марозанага, дзед, праўда?

— Будзе відаць...

1

I гэтае месца Лаўрэну было добра знаёмае.

Да польскага войска прызвалі яго неўзабаве пасля першай сусвет-най вайны. А дакладней, калі Пілсудскі, зрабіўшы майскі пераварот[ 19 19 У маі 1926 года маршал Пілсудскі скінуў канстытуцыйны ўрад і ўстанавіў дыктатуру палкоўнікаў. Яна і праіснавала да верасня 19З9 года. ], папаўняў армію новымі людзьмі. Тады якраз за горадам з былога велатрэка, пабудаванага яшчэ пры цару, і рыхзаталі пляцоўку для гэтага самага звярынца.

Грошай польская казна не мела, і магістрат абавязаў галоўнага генерала з гродзенскага гарнізона — таго самага Клеберга — пасылаць на будоўлю салдат за гаўптвахты. Дужацца з бетоннымі плітамі і валунамі, карчаваць пні, капаць паабапал Гараднічанкі катлаваны ды заліваць бетонам арматуру ганялі таксама і Лаўрэна.

Толькі ж усё тое было надта ж даўно.

Лаўрэн не разумеў людзей, якія скардзіліся, што ў іх вельмі хутка прамільгнула жыццё. У яго выходзіла — наадварот. Лаўрэн нават не раз дзівіўся — як даўно было тое дзяцінства, як даўно хадзіў юнаком на танцы, як з сынам Кавальца даваў на вячорках канцэрты, служыў у польскім войску, як даўно былі тыя войны і акупацыя, адбудова калгаса! Бачылася мінулае цяпер, бытта за імглою ці ў даўнім і невыразным сне.

Зараз над тэрыторыяй звярынца навісалі высотныя дамы, бо звярынец апынуўся ўжо ледзь не ў цэнтры горада — на вуліцы Ціміразева. Да гэтай назвы чалавек адносіўся з вялікай павагай.