Аляксей Карпюк - Карані

Нарэшце сухі і стары чалавек сігарэту ў малпы адабраў.

— Што зробіш, Соня, розныя людзі бываюць на свеце! — супакоіў тоўстую работніцу.— А табе трэ заўсёды памятаць пра гэта ды пільна сачыць, бо вакол нас — вялізны горад і народ у ім розны! Ні секунды вока з вальераў сваіх не маеш права спускаць — такая ў цябе, кабета, работа! Калі пільна да ўсяго будзеш прыглядацца, тады і лямантаваць менш давядзецца!

Выбраўшыся з клеткі, стары прыстаў да мужчыны:

— Вы іншага занятку не маглі сабе знайсці, грамадзянін, ці асабістай культуры не хапіла?

— Таварыш дырэктар, малпе вашай я не абы-што — «Арбіту» галантна прапанаваў, а яна з фільтрам, яе міністры кураць!

— Шчэ і насміхаецеся?

— Праўду кажу!

— Ваша прозвішча?

— Чыё, маё? — прыкметна ён збавіў тон.— Запісаць? Калі ласка — Іваноў.

Бабуля да яго нейкі час пільна прыглядалася. I раптам выбухнула зноў:

— Барыс Ляксандравіч, ён вам няпраўду гаворыць! Ісцяны бог, змахляваў! Брэшаш, ніякі ты, гіцлю, не Іваноў, што ты нам галаву дурыш! Я адно ў гэту мінуту цябе пазнала! Барыс Ляксандравіч, а я ж яго ведаю з малого — бы аблупленаго ведаю! Гэты гой — з маёй вёскі! Ён — нашаго Шпаковаго Васіля і Зюты Бельскай сын! Нават і такі лысы, як яго бацько! Толькі той быў разумнейшы і болей людскі! Гэто напэўно — ён! От так сыно-ок, нездарма з-за такого паганца і рукі на сябе татко налажыў!

Чырванатвары сігануў на выхад.

Ігар спытаўся ў Лаўрэна:

— Дзеду, а гэты дзядзя — фуліган?

Але таму было не да малога. У бабуліных ухватках і голасе ён рап-там улавіў штосьці знаёмае. Толькі не мог разабрацца што, таму не адводзіў ад старой вачэй.

— Дзе-еду, ну, дзе-ед, што, дзядзя...

Усё яшчэ абураная кабеціна аж кіпела. Яна хапіла імкліва вядро з кормам ды сваім магутным корпусам крутнулася, каб некуды ляцець. З налёту тыцнула Лаўрэну ў грудзі і сама сябе аблаяла:

— Аё-я, старая ты карга, куды прэшса! Зважай, бабо, куды лезеш! Дзіво што машыны на вуліцы б'юцца!

Тут яна ўзняла на Лаўрэна вінаватыя вочы, раптоўна застыла і нейкі момант з адкрытым ротам лавіла паветра, нібы выкінутая на бераг рыбіна. Потым жахліва віскнула:

— О-о-о-ой, людко-о-о-ове, а к-каго-о... і к-каго-о ж я тутака спатка-ала, а Е-езу?

Затым панічна выпусціла вядро, шмыгнула ў памяшканне побач з клеткай тыграў.

Праз хвіліну як на пажар несліся ўжо туды птушніцы, звераводкі, прыбіральшчыцы, і ўсе яны чагосьці спрачаліся. Добрую мінуту панаваў там вэрхал і кіпела ліхаманкавая нарада. Затым сяброўкі імгненна дапамаглі тоўстай кабеціне сцягнуць з сябе чорны халат ды гумовыя боты. Не выпускаючы з віду Лаўрэна, паплявалі на туфлі, выцерлі іх старанна, падалі жанчыне і нават дапамаглі абуцца. На-ставілі яшчэ і люстэрка.

Тоўстая павярнулася — дала сябе агледзець сяброўкам з усіх бакоў, абцягнуць кофту. Кінуўшы ў шкло вокам ды паправіўшы за вухам шэрыя пасмы, яна выкацілася на падворак і апынулася зноў каля Маркевіча:

— О-о-ой, людко-ове, няўжэ ж гэто ты-ы, Лаўрэ-эн?! Няўжэ ж цябе тут ба-ачу?!

— Гляджу, прыглядаюса ды сваім вачам спачатку не магу даць веры! О-ой, людко-ове, як мы спатка-аліса, хто б мог і паду-умаць нават, што можа такое здарыцца! О-о-ой, а нігды-нігды і не паду-у-умаў бы нават!

Сумеўшыся, Лаўрэн уталоплена глядзеў, усё яшчэ нічога не разумеючы.

Пажылую жанчыну гэта не астудзіла:

— О-ой, я даўно ўжэ чула, што ты сынам сваім адцаў на машыну хутар і да іх у Гродно перабраўса! I чула, што цябе тут надто добро даглядаюць яны! Шчэ сама сабе не раз казала — не кепско было б даведацца пра адрас Маркевічаў ды спаткацца тут дзе-небудзь, жывем жа ў адным горадзе! Ну, падумала, павыглядала дый забыла начысто, дальбух! А зара — на табе, новасць! I без ніякаго адраса спаткаліса, ды шчэ дзе! Тут жа не фэст[ 20 20 Гадавое царкоўнае ці касцельнае свята (гл. іспанскае — фіеста) — тыповае для былой Заходняй Беларусі. ] які, куды людзі збіраюцца ды могуць сабе спатыкацца!.. О-о-ой, аж тако-ое здарэнне, а дайце вы ве-еры!

Кабеціна не без какецтва тыльным бокам забруджанай у цеста з бульбы і вотруб'я рукой паправіла за вухам сіваватыя жорсткія валасы і ўсміхнулася яму.

Толькі цяпер па ўсмешцы Лаўрэн у жанчыне разгадаў Соньку — жонку стэльмаха Касілы з Масалян. Зямлячка надта растлусцела і так змянілася з твару, бытта яе пакусалі пчолы. Адно голас мела той самы, хоць ужо і сіплаваты. Тыя самыя былі ў яе і манеры, а найбольш за ўсё — тая самая ўсмешка.

4

За «польскім часам» Лаўрэн з Сонькай хадзіў на музыкі, а нейкі час гуляў нават з ёю — хадзіў да яе на «рантку», як тады казалі. Будучы старым кавалерам, доўга яшчэ і вагаўся — ці не ўзяць яе за жонку. Бо так на вёсцы вялося, што дзеўкі замуж не выходзілі, іх — бралі; мужчына выбіраў, а дзяўчына выбару падпарадкоўвалася.