Аляксей Карпюк - Карані

— Ат, што там праехацца...

— То ўгаварыла, дзякуй богаві! З'егдзіш, бачу?!

— Відаць...

— О-ой, а нех цябе, як ты файно, Лаўрэне,выглядаеш! I поўны рот залатых зубоў маеш, бы той пан Вішпінг! Такі стаў ві-ідны, фарто-овы!..

I тут, раптоўна ўражаная вялікай здагадкай, залвіца ажывілася:

— Пачакай, пачакай, сваяк, а ты мо жаніцца збіраешса і, выфранціўшыса гэтак ды надушыўшыса адэкалонамі, мо на вяселле прыехаў нас з Франакам запрашаць?

— Во, во, не хапало адно мне там вяселля!

— Ну?

— Э-эх, Маня, Маня! Мне, Марыся, засталоса цяпер, калі ты хочаш праўду ўсю ведаць, бы таму буслу, што калісь над нашым поплавам за хлеўчыкам,зверху, разагнаўшыса... памятаеш?

— То — бусел. А ты — не кажы, і такія цяпер жэняцца. Унь — памаладзелы, шляхотны ды пахнеш нават!.. Чула, сыны ды нявесткі там над табой ужэ вельмі надто трасуцца і дагаджаюць — нават вядра са смеццем не даюць вынесці на двор, праўда гэто?

— Даглядаюць — аж занадто...

— Я і кажу!..

— Во-во...

— А ты — нездаволены?

— Чаму?

— Лаўрэн, паглядзі мне ў вочы!

— ...

— Я пытаюса — ты нездаволены?

— Хто табе казаў?!

— А чаму маўчыш?

— Я не маўчу! Я прызнаю — вельмі даглядаюць!

— Чэсно?

— О-о, мне там файно, калі б не сумота!.. Файно-файно, залвіца, нічога не падумай!.. А то ашчэ атрымаецца, бытто прыехаў сюды на сваіх скардзіцца!

— Як сабе хочаш ты гавары, а я, дальбо, зайздрошчу! I ўсе старыя табе надто зайздросцяць у нашай вёсцы — кожны з табой адразу памяняўса б! Дай ты веры, дзевер, і не бурчы! Жывеш сабе без клопату — на ўсенькім гатовым!

— Клопату пазбыцца, швагерко, гэто — не здабытак, а — велькая страта.

— З другого боку, калі ўзглянуць, то, вядомо, яно та-ак...

А Лаўрэн ледзь не закрычаў — ён зайздросціць якраз «усім ста-рым»! Яшчэ як зайздросціць! Бо нават галоўны на ўсю акругу былы гультай, «афэрма», лятун ды гандляр-самагоншчык, якога Лаўрэн заўсёды лекцэважыў, нават і той кудысьці пнецца, некаму дапамагае, валочачы з горада хоць сабе і свіныя аб'едкі, а ён — пазбаўлены нават і гэтага!

Што там — Крапак.

Нінчына сястра — гэты жывы труп, у якім застаўся толькі адзіны Марысін голас ды павадкі, і то спадзяецца ачомацца, у нешта верыць ды лічыць, што яе «век шчэ не ўсенькі выйшаў». А чаму? Бо мае баба клапаціцца аб чым — аб няўдалым сыне, помніку для сястры, аб брыкеце, курах, балонах для газу, бялізне, тэлевізары... У яго ж адабралі ўсё-ўсенькае. Закрылі перад ім святло наглуха, не пакінуў-шы нават і маленькага прасвету. А ён, як на тое, яшчэ зусім рухавы і пры поўнай свядомасці. Як бы ахвотна, з якой бы радасцю ён тут застаўся б хоць зараз.

Калоў бы дровы і шчапаў лучыну на распал.

Насіў бы ваду і напаўняў бы варам ёй грэлкі.

Лячыў бы Марыю і карміў.

З вялікай прыемнасцю цярпеў бы лаянку, дурныя бабскія стогны, капрызы і захцянкі, буркатню і розныя забабоны ад гэтай старой схварэлай калекі за няўдалым сынам, што засталася самай блізкай істотай яму на свеце...

Але скажы пра гэта — не паверыць, булавешка. Зрэшты, залвіца на роднага сына унь як скардзіцца і — што, цяпер пачаць яму валіць таксама ка сваіх гэтак? Яна — як сабе хоча, а ў яго не павернецца язык.

Марыя яшчэ нейкі час тлумачыла тупому сваяку, старалася ўбіць у галаву яму, які ён шчаслівы, ад чаго павінен скакаць ад радасці, хваліць сыноў і нявестак, а Лаўрэн, уставіўшыся ў покуць, зацята маўчаў, усё чакаючы — ну, калі ж ты, баба, скончыш сваю пропаведзь, якая мне так абрыдла; ну хопіць ужо, хопіць.

4

Паступова Лаўрэнавы вочы прызвычаіліся да паўзмроку ў памяшканні,і ў зваленых горбай прадметах пад сталом ён раптам пачаў пазнаваць Нінчыны шафкі ды палічкі, якія сам парабіў ды памаляваў яшчэ задоўга да нямецка-польскай вайны, калі хлопцы былі зусім маленькімі. Таксама там валяліся яе пабеленыя саганы, міскі, лыжкі, каструлі, абвязаная дроцікам верцеха, у якой сыны перад Новым годам малолі для куцці мак, медзяны рондаль. Ляжалі добра вядомыя па шчарбінках на адбітых ручках ладышкі і збанкі. Выбіраючыся летам з Зялёнай Даліны назаўсёды ў горад, Лаўрэн старую парахню для дымакура аддаў вясковым пчалярам. Нінчыны кросны, матавіла, калаўротак з прасніцай, церніцу на лён і каноплі, трапалку, часалку, капаньку ды свае рэзгіны з бацькавым цэпам, добры вярстак і моцную яшчэ ляду, якой карысталася некалі паўвёскі, ён пазавалакваў у Гудзевіцкі музей і аддаў арганізатару яго — Белакозу. Усё астатняе дабро асцярожна загарнуў у посцілку, закінуў сабе на плечы ды прывалок Марыі на памяць — на, сваячка, карыстайся.