Аляксей Карпюк - Карані

Марыся з-пад падушкі дастала белую хусцінку з мярэж-камі. Стала выціраць слёзы.

— О-ой, як зрабіласа мне до-обро ад таго, што файно з табой пагаварыла! А-ах, як стало лёгко — бы пракашляласа пасля цяжкой хваробы, а мо шчэ лепш!..

Зірнуўшы ў вокны, з удзячнасцю дадала:

— Такая снежная плюха, а ты не пабаяўса ехаць і зайшоў! Ах, як харашэ зрабіў!

Яна раптам спахапілася:

— О-ой, дзевер, чаму ж я такая паганая — заладзіла, бы тая траскотка, пра сябе ўсё валкую ды валкую! Столькі ж мы з табой не бачыліса? Чакай, чакай... Апошні раз быў ты ў мяне... Амаль паўгода, калі прыходзіў развітувацца ды ношу мне прывалок! Ой, даўно гэто было! Гавары лепш, як ты жывеш!

— Чаго адразу панурыўса ды маўчыш?

— Што тут казаць...

— Да ЯЕ прыехаў?

— Ну.

— А мы тут гадалі — чаму ж так доўго стары Маркевіч да свае Нінкі не едзе і нават не паказуваецца? Пакрыўдзіўса за што-небудзь ці якое ліхо, што і ў вёску — ні нагой? Да таго Гродна — рукой падаць, аўтобусаў — пяць на дзень!.. Мяне цёнгле пытаюцца, цёнгле прыстаюць і пра помнік таксама дапытуваюцца, а я ніц, а ніц не магу адказаць нікому!

— А чаго яны чужую стрэху крыюць? Хай прыгледзяцца добро, ці свая не цячэ!

— Вядомо, розныя плёткі — мякіна, яе развее, быле вецер. I шчэ кожнаму вядомо — мы з табой на чужыя раты гузікаў не наўшываем. Гузікаў тых не хопіць! Але ж, Лаўрэн, сам ведаеш — вёска!

З палёгкай уздыхнула, бытта зняўшы з грудзей цяжкі камень.

— Ну і годзе — навясціў-такі ЯЕ! Як там было, а сплыло! То і дзякуй богаві, што прамінуло, і валкаваць пра гэто больш мы не станем!

— Марыся, раней мне не было як прыехаць!

— Усім так і тлумачыла, але — пайдзі, угавары іх! А помнік, Лаўрэне, нарэшце пастаўце, бо хто-хто ў Зялёнай Даліне, а нашая Нінка яго вартая!

— Якая розніца, калі Нінкі тае няма.

— Усё роўно табе сваю жонку і пасля смерці крыўдзіць не выпадае!

— Мёртвыя — не крыўдзяцца.

— О-ой, не кажы так, дзевер,— грэх! I для людзей трэ!

— Што ты заладзіла — усё пра адно і адно! Прыйдзе час — паставім!

— Паставіце? Веру! Ну, то і добро. Больш пра гэто казаць нічого не буду, калі так не падабаецца. Годзі. Пагаворым лепш пра іншае. Слухай, Лаўрэн, а самаго меншаго, Колю, вы там у сваім Гродне не забываеце?

— Як ты яго, Марыся, забудзеш? Пяць пальцаў на руцэ, а ўсе роўныя.

— Не, праўда?

Лаўрэн задумаўся.

— Мо ён да гэтай пары там ужэ і велькім пісацелем стаў... На Уладзікавай шафе тры папкі яго ляжаць. Браўса нават з адной чытаць... I ведаеш, складно і разумно так усё вывеў пра даўніну... Пра палац пана Вішпінга, пра Вільчыцы... Ашчэ пра тое, як калісь мужыкі, хаваючыса ад паліцыі, табаку садзілі паміж сваіх палеткаў...

— Мо не трымай іх, а пашлі яму!

— Я спытаўса, але ён адпісаў — хай, тату, шчэ паляжаць. Ну, то хай сабе і ляжаць, і на іх прыйдзе час. Але надто хочацца самого пабачыць...

— Што табе перашкаджае з'егдзіць да таго Уладзівастоку? Дабі-раюцца ж неяк туды і старыя людзі да сваіх дзяцей! Цыбулю маладым мяшкамі туды валочаць, яблыкі, грушы і нават — бульбу! А ты, напэўно, і ветэранскі білет на дарогу маеш?

— Кожны рок прападаюць талоны...

— Бо дурны быў, а цяпер выкарыстай!

— Бярог, Маня, для Караганды... Усё збіраўса з'егдзіць туды і магілу бацькоў пашукаць... Але кожны раз не выходзіло — то тое, то гэто...

Залвіца пазмрачнела.

— Але, трэ было б і туды... Таксамо перажылі якуюсь дурасць — такіх майстраватых людзей, як твой бацько з братам, вывозіць, бытто ім тут работу ае знайшлоса б!

— Ну! Кукса, вядомо, быў ворагам і такім застаўса, але ж маі-іх?!. Калі іх забралі ў саракавым годзе, то я заляцеў хоць развітацца. Мама сунулі дзедаў насценны гадзіннік з зязюлькай, якого шчэ дзед-плытагон у Прусіі купіў, сказалі: «На, для дзяцей памяць! I чакайце, мо хутко вернемса!..» Але больш нігды ні яе, ні... Вядомо, велькая дурасць была, калі цяпер падумаеш пра тое — аж няёмко за такую сільную ўласць! Сколькі тады мужыкоў ад зямлі гзтак адарвалі, ад млыноў і кузняў, даўшы волю розным Савоськам!.. Бытта хто наверсе, гэтак іграючы, недазволеныя жарты з людзей рабіў, збыткі з іх строіў! Каб не ўсё тое, каб не тая дурасць, то жылі б цяпер, Марыя, шчэ лепш!

— А няўжэ! Шкада, таго нігды не вернеш!.. А ты паслухай мяне — не едзь у Караганду, бо што ты цяпер знойдзеш сярод тых пяскоў? Думай лепш пра жывых — да Коліка махні!

— Відаць, праўду кажаш,— цяжка сваяк уздыхнуў.— I Нінка, паміраючы, прасіла Мікалая не забываць...

— А дарога табе не страшная — папаегдзіў па свеце, дзякуй богаві!