Аляксандр Аляшкевіч - Гэта самотная зорка Венера

Таццяна ўзяла з паліцы кнігу, прысеўшы на ложак, пачала чытаць казку пра добрага прынца і Дзюймовачку. Калі дайшла да паловы, спынілася, зірнула на сына. Вочы яго былі прыплюшчаныя.

– Ну ўсё, хопіць. Спі, – загарнула яна кнігу. – Другую палова заўтра дачытаю.

Васілёк згодна хітнуў галавою, раптам ціха спытаўся:

– Мама, скажы, ці хутка прыйдзе добры прынц за Дзюймовачкай? Я не хачу, каб яна жыла з сынам жабы.

– Прыйдзе. Абавязкова прыйдзе, – адказала Таццяна. – ён заўсёды прыходзіць да тых, хто яго чакае. Так што спі, – прамовіла і цяжка ўздыхнула.

Калі сын заснуў, яна ўзяла са стала невялічкі каляровы фотаздымак, які некалі папрасіла ў Аляксея, ласкава правяла пальцамі па мужным твары любага. Міжволі ўзгадала адну іх выпадковую сустрэчу.

Быў ліпеньскі суботні дзень. Ціхі, ясны, цёплы. Таццяна ўзяла Васілька з сабою на работу, наказала яму гуляць побач з кафэ. Але дзіця ёсць дзіця! Праз паўгадзіны яна выглянула на вуліцу. Колькі ні гукала, ні клікала сына, той так і не адазваўся, відаць, далёка адышоў ад кафэ. Перайшоўшы дарогу, Таццяна завярнула ў двор, у якім знаходзілася дзіцячая пляцоўка, і раптам убачыла Аляксея, які сядзеў на лаўцы побач з Васільком. Яны штосьці засяроджана майстравалі з газеты. Хатні ж набор плюшавых звяркоў, які сын узяў з сабою, быў нехайна раскіданы ў пясочніцы.

– Мама! – ускочыў Васілёк з лаўкі. – А мы з дзядзькам Аляксеем папяровы карабель майструем!

– Ну вось і ўсё. Трымай! – працягнуў яму мужчына папяровую цацку.– прыйдзеш дамоў, няхай мама табе ў ванну вады напусціць. І ты адправіш свой карабель у плаванне.

Аляксей падняў на Таццяну вочы, устаў з лаўкі. Ён быў у спартыўным касцюме і красоўках.

– Што ж гэта вы, Таццяна, мяккія цацкі сыну купляеце?!. Ён жа ўжо ў школу ходзіць! Хлопчыкам патрэбны іншыя цацкі. Яны любяць майстраваць, – з задзіранкай у голасе прамовіў ён.

– А… Каб я што–небудзь ды разумела ў тых танках і самалётах! – кінула Таццяна. – Для мяне яны што металалом.

– Хлопчык сам, што трэба, выбера. Толькі завядзіце яго ў магазін. Ваш сын, дарэчы, вельмі кемлівы, – вымавіў Аляксей і пайшоў побач з Таццянай.

– Вы так лічыце? – Таццяна зірнула з усмешкай на мужчыну.– Толькі дома я штосьці гэтага не прыкмячаю. Хутчэй бачу у яго ляноту і неахайнасць…

– Ну, гэта ўласціва ўсім мужчынам, – весела сказаў Аляксей.– Гарбатай, Таццяна, пачастуеце? Ці ў вас зараз перапынак?

– Пачастую. Да перапынку ў мяне яшчэ аж шэсць гадзін! – весела адказала Таццяна.

– А вы сёння вельмі прыгожая, бы тая лясная фея! – Раптам, зірнуўшы на пышныя распушчаныя валасы Таццяны, вымавіў Аляксей.

Таццяна не адрэгавала на камплімент, хаця ў душы шчыра ўзрадавалася.

Назаўтра, на іх першым спатканні, Аляксей перадаў Васільку канструктар…

Раніцай, адправіўшы сына ў школьны лагер, Таццяна ўзялася прыбіраць у кватэры. Сёння ў яе быў выхадны. Яна толькі паспела зняць з акна фіранкі і замачыць іх, як з калідора пачуўся пранізлівы званок. Адчыніўшы дзверы, Таццяна ўпусціла ў кватэру сяброўку. Галіна была ў паходных шэрых штанах і сінім світэры, каштанавыя валасы акуратна сабраныя на галаве ў пучок.

– Прывітанне! Што ўсё сядзіш тут адна, сумуеш, бы той статуй. Не хочаш з намі на прыроду? Выйдзі ў калідор. Там цябе чакаюць, – выпаліла яна, быццам з кулямёта, і тут жа схавалася за дзвярамі.

Таццяна паправіла на сябе халат, выйшла на лесвічную пляцоўку. Там нервова тупаў у цёмным спартыўным касцюме Антон, з якім яна не бачылася з той самай злашчаснай вячэры ў сталічным кафэ, калі апошні раз сустрэлася з Аляксеем.

– Прывітанне, – нягучна кінуў ён.– Вось нарэшце выбраўся за год да сваякоў ў госці. Збіраемся ў лес на шашлыкі. Мо пойдзеш разам з намі? – зірнуў ён на жанчыну запытальна.

Таццяна адмоўна захітала галавою.

– Мо ты крыўдуеш за той вечар у кафэ? – вінавата апусціў вочы Антон. – Прабач, так недарэчна ўсё тады атрымалася…

– Ва ўсім вінавата толькі я адна, – ціха прамовіла Таццяна.– І больш ніхто.

– Значыцца, сумуеш усё яшчэ па ім, – падняўшы галаву, згадаў Антон пра Аляксея.– Але ж ён нават ніводнага разу не пацікавіўся пра цябе ні ў мяне, ні ў Зінаіды.

– Я пайду, – ціха прамовіла Таццяна.– І, калі ласка, больш ніколі не турбуй мяне.

– Чакай! – прыпыніў яе Антон.– Думаў не казаць табе, але цяпер бачу, што трэба.

– Што, што– небудзь з Аляксеем? – павярнуўшы галаву, устрывожана зірнула Таццяна на хлопца.

Антон адступіў пад яе пранізлівым позіркам крыху назад.