Аляксандр Аляшкевіч - Гэта самотная зорка Венера

– Гэта ж яго сакратарка. Да таго ж яна замужам, – з’едліва заўважыла Зінаіда, якая таксама не зводзіла дапытлівых вачэй са свайго загадкавага шэфа.

Аляксей, прайшоўшы ў кабіну, сеў побач з маладой абаяльнай жанчынай, паклікаў да сябе афіцыянта, нешта сказаў яму.

Убачыўшы, як Аляксей і яго даўганогая спадарожніца пачалі вячэраць, Таццяна з палёгкай уздыхнула – падобна, Аляксей не прыкмеціў яе сярод шматлікіх гасцей кафэ. І толькі тут звярнула ўвагу на афіцянта, які падышоў да іх. Ён паставіў на столік бутэльку чырвонага віна, паклаў побач з ёю вялікую каробку цукерак.

– Прасілі перадаць гэта дамам! – сказаў афіцыянт і знік у праходзе.

– Гэ! Ужо хтосьці нашым жанчынам і ўвагу аказвае! – здзівіўся Антон і зірнуў на сябра, які смакаваў віно. – Каму ж гэта мы, Мікола, сёння цёмную зробім?

– Стрымай крыху свой запал, Робін Гуд! – асадзіла яго Зінаіда. – Тут прыстойныя людзі. Дый што дзіўнага, калі такім прыгажуням, як Таццяна і я, прыслалі пачастунак? Не з’есці жа ён нас, а мы яго з’ядзім! – зірнуўшы на цукеркі, весела пацерла яна рукі.

“Ён прыкмеціў мяне! Таму і даслаў менавіта гэты пачастунак. Божа, што ж цяпер будзе?” – жахнулася Таццяна і перавяла позірк на пазалоту далёкай кабіны.

Чаго яна баялася зараз больш за ўсё на свеце, тое і зрабіў Аляксей. Устаўшы з канапы, ён падаў знак музыкантам. Калі ў зале загучаў меладычны вальс Шапэна, – любімы вальс Таццяны Сі– мінор, ён рашуча накіраваўся да яе століка.

– Прабачце, вашу даму можна запрасіць на танец? – нібыта ў сне пачула Таццяна голас Аляксея – ён звяртаўся да Антона.

Яшчэ зусім нядаўна храбры і фанабэрсты Антон сядзеў яўна напужаны, ягоны твар быў белы, як тое палатно.

– К– калі ласка, – заікаючыся, ледзь чутна прамармытаў ён.

Падаўшы Таццяне руку, Аляксей вывіў яе на сярэдзіну залы.

– Я, памятаю, абяцаў вам вальс, – нягучна прамовіў ён і, ужо закружыўшыся з Таццянай у віхуры танца, дадаў, злёгку кіўнуўшы галавою ў бок Антона, які ачмурэла пазіраў на іх: – Бачу, вы знайшлі блізкую душу.

– Таццяна моўчкі хітанула галавою – у яе не знайшлося сілы штосьці запярэчыць Аляксею.

“Дурніца! Баба ты неразумная! – дакарала яна сябе. – Што ж ты нарабіла?..”

Прыпыніўшы кружэнне, Аляксей перайшоў на павольны рытм танца.

– Я рады, што вы адшукалі сваю папараць–кветку, – суха прамовіў ён з апошнім акордам музыкі і пайшоў да выхаду з залы.

Ахоўнікі, якія пільна сачылі за гаспадаром, таропка рушылі ўслед.

Таццяна з намаганнем адвяла ад Аляксея вочы. Яна інстынктыўна дайшла да свайго століка, кінула туманны позірк на кошык чырвоных развітальных руж, што паставіў побач афіцыянт.

– Гэта што, твой кавалер? – пачуўся пакрыўджаны голас Антона.

– Кавалер, – ціха адказала Таццяна і, узяўшы сумачку, пайшла да выхаду.

На вуліцы, на імгненне прыпыніўшыся, яна скрозь слёзы журботна зірнула ў непрыглядную, бяззорную цемру ночы – туды, куды паехаў ад яе назаўсёды вялікі белы лімузін…

Калі два апошнія наведвальнікі, дапіўшы гарбату, пакінулі кафэ, Таццяна з палёгкай уздыхнула, прычыніла дзверы, прыбрала тавар з паліц. Рабочы дзень падыходзіў да канца. Яна працерла ў зале столік, прайшла ў кладоўку. Пераапрануўшыся, зірнула ў акно. На дварэ змяркалася. Неба было зацягнута хмарамі, церушыў дробны дождж.

Замкнуўшы кафэ, Таццяна раскрыла парасон. Калі адышла далекавата ад будынка, раптам злавіла сябе на думцы, што зноў ідзе дамоў акружной дарогай – міма таго дома, пры набліжэнні да якога ў яе пачынала часціць стукам сэрца, а душу ахутвала хваля надзеі…

Так, мінуў ужо роўна год, як яна апошні раз бачылася з Аляксеем. З той самай злашчаснай іх сустрэчы ў Мінску ён так больш і не з’яўляўся ў пасёлку. Колькі нудных, доўгіх дзён Таццяна чакала, што раптам расчыняцца дзверы і на парозе яе маленькага кафэ паўстанне знаёмая мужчынская фігура, колькі разоў вярталася з работы вось гэтым кружным шляхам, з трымценнем узіралася ў цьмянае акно – раптам блісне, загарыцца ў ім мілы агеньчык? Не, яна не выношвала ўсваім сэрцы аніякіх спадзяванняў наконт сумеснага жыцця з Аляксеем. Проста хацела ўбачыць яго. Пра большае нават і не прасіла Бога.

Параўняўшыся з вялікім цаглянікам, Таццяна ўмольна зірнула на шырокае вуглавое акно. На жаль, у ім нават не тлеў і водблеск агеньчыка. Сумна ўздыхнуўшы, яна пайшла далей.

Дома згатавала вячэру, накарміла сына, паклала яго ў ложак.

– Мама, пачытай мне казку, – папрасіў Васілёк.