Аляксандр Аляшкевіч - Гэта самотная зорка Венера

На мяжы пералеску Светавар прыпыніў злёгку каня, у хваляванні агледзеўся. Воі веерам услед за ім дасягалі выратавальнай зацені дрэваў. Страт сярод іх амаль не было. Але дзе ж Мірута? Апошні раз ён бачыў дзяўчыну, калі яна, дасягнуўшы крыжакоў, бы той віхор, уторкнулася ў цёмную варожую сцяну. Потым у гарачцы бою ён страціў вайдэлотку з поля зроку. Няўжо не ацалела? У сэрцы мужнага ваяра варухнуліся трывожныя струны.

– Глянь, светлы князь! Ці не твая чараўніца?! – падскакаўшы да правадыра, хітнуў галавой сотнік на прагал сярод высокіх соснаў, што раслі наперадзе.– Агонь, а не дзяўчына! Так адважна рынулася ў варожую гушчу, што тая проста здранцвела!

Князь Светавар зірнуў у падказаным напрамку і з душы яго нібы ўпаў цяжкі камень. На залітай сонечнымі промнямі паляне бялеў лёгкі сарафан Міруты. Прытрымліваючы белую кабылу, вайдэлотка задорна махала яму захопленным у крыжакоў палотнішчам сцяга.

“Сапраўдная вядзьмарка!” – весела падумаў знатны ваяр і гарэзліва паскакаў насустрач сваёй новай дзівоснай, чароўнай абранніцы…

Праз колькі летаў былая вайдэлотка падаравала князю аж дзесяць спадчыннікаў! У тым ліку і сына, які ў сталым узросце зрабіўся вялікім ваяром Літвы…

Сіняй птушкай /ням./

Царквы /ням./

Верш І. Гётэ. "Горныя вяршыні..."

Замак

Пасяленне

Дзе ты знаходзішся?

Дапамажыце мне! Сёстры! Дапамажыце мне!

Не-не! Воўк!

Не-не, Ваўкалак!

Дзяўчына

Так. Мяне завуць Марта.

Я не воўк, не ваўкалак, ні лясун!

Разбойнік?

Да сустрэчы, Воўк!

Коннік

Добры дзень

Дзякуй, Марта, твой пірог смачны!

О Божа!

У Марты ды Міхася каханне

Маці і тата, малодшая сястра

Да сустрэчы

Мужчын

Ваўкалак! Дзе ты? Ваўкалак! Я сястра Марты!

Ведзьма! Яна парушыла Божы запавет. Яна звязалася з Ваўкалакам!

мужчыны

Страляй ў мяне, Воўк Міхась!

Ваўкалак! Тут Ваўкалак!

Літоўцы! Сябры!.. Прывітанне, храбрыя воі! Прывітанне, сябры!..

Добры дзень!

З прыездам!

Ох, вялікая слаўная багіня ранішняя Ауштра! Панна зорная наша! Праяві сваю літасць! Не пакінь дзяцей тваіх верных адных у бядзе і самоце. Пашлі ім сваё цяпло і святло! Няхай напаўняюцца іх дамы хлебам і любоўю!..

Ох, вялікая ранішняя Ауштра!

Хвала і слава вам, вялікія богі!

Ведзьма! Ведзьма!.. /ням./

Шчаслівага шляху!

Нябесныя богі!

Ведзьма! Ведзьма! Глядзіце, Ведзьма! /ням./