Наста Манцэвіч: Гэта ня лічыцца

***

Вілейка. Дубаўка. Раніца.
Ён сказаў у нудзе: “Сэ ля ві”,
і мы селі ля Віліі.
Запалілі.
Каменьчыкі ў рэчку кідалі,
глядзелі, як распаўзаюцца
кругі ад іх па вадзе…

***

Сяджу каля тэлевізара
ем цукеркі
паперкі
сьлінай прымацоўваю
да сьценкі.
Адначасова
дакладна – у перапынках
калупаю пальцам
у шкарпэтках дзірку.
Размалёўваю “А4”
уздоўж і ўпоперак
упоперак і ўздоўж
Я
злосны калючы вож
іголкі растуць
на сьпіне.
Ты патэлефануеш
ці не?

***

Непазьбежна вясны наступства:
што ні дзеўчына, то распуста,
зь Менску, з Горкі, з-пад самай Ніцы
што ні дзеўчына, то ў спадніцы.
Захінула вясна мне вочы –
агаляюць паненкі грудзі
і з цырульні павольна крочыць
ці то дзеўчына, ці то пудзель.

***

Што мне рабіць з табою,
такой прыгожаю?
Калі ты стаіш на кухні
ў адных шкарпэтках
і варыш каву мне
ў маёй кватэры, –
Глядзець на цябе.

Што мне рабіць з табою,
такой разумнаю?
Калі ты расказваеш
мне з захапленьнем
пра фільм, які паглядзела,
пакуль я была на працы, —
Слухаць цябе.

Што мне рабіць з табою,
такой пяшчотнаю?
Калі ты ўсьміхаесься
і кратаеш мяне за руку
сваёю рукой
пяшчотнай, як ты ўся, —
Абдымаць цябе.

Што мне рабіць з табою,
такою дзікай?
Калі ты ператвараесься
у ваўчыцу, і я
імгненна
ператвараюся ў ваўка, —
Спаць з табой.

Што мне рабіць з табою,
такою зьменлівай?
Кожны дзень рознаю,
непасрэднаю,
пазбаўленай лёгікі, ды
нявечнаю, —
Быць з табой.

Мілан. Вечар

Частавалі нас кавай
ветліва і ласкава,
налівалі гарэлку…
ці то ангельскі ром?
Ля кавярні “Ла Скала”
лашчыла-мілавала,
абурыўшы суседзяў
справа,
каленку яе пад сталом.

***

Мы крочылі побач
рука ў руку
да пляча плячо
твар у твар
вочы ў вочы
у рот рот.

Так мы ступалі, крочылі
нага ў нагу,

пакуль ты ня збочыла.

І цяпер вока за вока,
цяпер – зуб за зуб.

Усё, што ты з сабою забрала,
я выскубу, адгрызу —
вярну сабе ўсё,
да сябе вярнуся…

Забяру сабе свае вочы,
з твару змыю твой твар,
адляплю ад вуснаў твае вусны,
вырву руку з рукі.

І калі сэрца сьцісьнецца ад адчаю,
я буду шаптаць, як мантру,
што ты – родная,
баючыся паверыць,

што ты чужая.

***

Я называў цябе заяц,
ты мяне называла лапка,
мы былі разам – заечая лапка.
Зая, чыя лапка
цяпер я?

***

Забяры мой боль
працягні далонь
я табе адсыплю
яго з гакам

а пасьля свой сум
ў скрутку прынясу

Забяры яго
бо я сам
ня ў стане

забяры мой цень
абдымі мяне
паглядзі як моцна
мяне хістае

Забяры мой цень
Забяры мой сум
Забяры мой боль

І мяне ня стане

***

Я ведаю, што так будзе
што я прачнуся 1-га студзеня
адзін дома
адзін у горадзе
адзін на дварэ
до рэ мі фа мі до рэ
сьпяваюць за вокнамі п’яныя
а я ныю ныю я завываю
а ты сьцябесься, зь цябе ж усё
роўна ўзяткі гладкі, усё-ткі
я сам вінаваты, што так
адбываецца з году ў год.
І гэта ня лечыцца, і ня лічыцца,
што быццам бы ёсьць нагода –
дзьве тысячы сем нагод!

Я і гарэлка “дзяржава”,
такое вось дэжа вю,
такі, бляха, Новы год.

***

Калі недасканаласьць сьвету
заб’е апошнія мары ў маёй галаве
і я прачнуся рана ад шуму
дажджу за вакном
Ну вось і ўсё, як кажуць,
Game is over. Капец. Гамон.

Вазьму тэлефонную слухаўку,
пазваню дамоў – я нармальна, мама,
нармальна…
усё ў мяне. А як там ты?
Глядзі, кладзіся спаць рана,
перад сном пагуляць схадзі.

Пакладу слухаўку.
Пагалюся.
Раздам даўгі.
Гэй! Дайце мне цыгарэту
І жоўты шалік даўгі.

***

Калі ў вачох цямнее,
мне хочацца проста ўкленчыць:
“О Божа, хачу да мамы!
да таты хачу на плечы…”
каб апынуцца ў дзяцінстве,
як колісь –
хавацца ў шафе
сярод кажухоў і шапак,
цукеркі цягаць з буфэту
ды красьці ў суседа сьлівы