Аляксандр Аляшкевіч - Гэта самотная зорка Венера

Ступіўшы да шафа ў калідоры, Аляксей хутка вярнуўся да століка з двума фужэрамі і пузатай бутэлькай.

– Хачу пачаставаць вас сапраўдным французскім віном, мне яго прывёз у падарунак з Францыі сябар.

Ён адкаркаваў бутэльку, напоўніў фужэры шыпучым напоем.

– Ну што, за наша больш блізкае знаёмства!

– І за папараць–кветку – кветку шчасця! – узняўшы фужэр, усміхнулася Таццяна. – Сёння ж Купалле.

– Гэ! Як жа я пра гэта зусім забыўся?! – усклікнуў Аляксей. – Старэю, ці што? Што ж, тады за кветку шчасця, каб яе сёння знайшоў кожны, хто будзе яе шукаць!

Таццяна пасмакавала віно. Яно і сапраўды было вельмі прыемнае, незвычайна духмянае – такое яна спрабавала ўпершыню.

Пацякла нязмушаная размова. Таццяна коратка расказала пра сябе. Не ўтаіла нічога, нават пра свой няўдалы шлюб – як заспела мужа чатыры гады таму са сваёй сяброўкай, тут жа сабрала рэчы і разам з сынам пакінула райцэнтр, як пасля зняла ў пасёлку кватэру, уладкавалася на працу…

– А вы, Аляксей, з якіх мясцін? – запыталася яна пасля.

– З Брэстчыны. Ёсць там адна невялічкая лясная вёсачка. Таму і люблю лес, у ім “душою спачываю”. Здаецца, так казаў каш класік? Пасля школы працаваў, вучыўся. Чаму зараз адзін? Меў калісьці сям’ю, толькі… – У вачах Аляксея на імгненне з’явіўся смутак. – Але не будзем пра сумнае.

– Не будзем, – хітнула галавою Таццяна. – Хочаце, я адгадаю, хто вы па прафесіі? – прапанавала яна. – Толькі вы крыху дапамажыце мне. Падкажыце: холадна, цёпла. Згода?

– Згода! – весела кінуў Аляксей.

– Вы архітэктар?

– Холадна, – адмоўна захітаў ён галавою.

– Інжынер?

– Зноў холадна!

– Вы – настаўнік! – з запалам усклікнула Таццяна. – Як жа я раней не здагадалася! У вас жа ўсе манеры і звычкі настаўніка.

– Так, я скончыў філфак, – усміхнуўся Аляксей.

Яны размаўлялі яшчэ мо з гадзіну, потым Таццяна заспяшалася дамоў.

Аляксей вынуў з вазы ружы і ўручыў Таццяне: “Гэта вам!”

– І ўсё ж, як вам да твару гэтая сукенка! – з захапленнем прамовіў ён, калі яны на двары на хвіліну прыпыніліся ля пад’езда. – А што, калі я запрашу вас на наступным тыдні ў адно вельмі ўтульнае сталічнае кафэ? Вельмі хачу з вамі станчыць вальс. Вы не будзеце супраць?

– Не буду.

– Тады я зазірну да вас у сераду…

Ноччу Таццяне спалася надзвычай лёгка, ёй сніліся прыемныя сны.

Раніцай яна зайшла да сяброўкі, якая жыла на суседняй пляцоўцы. Тая амаль сілком зацягнула яе ў залу, пасадзіла за стол побач з шыракаплечым маладым чалавекам.

– Пазнаёмся, стрыечны брат майго мужа, Антон.

Антон выглядаў яе равеснікам – высокі, круглатвары, з дужымі доўгімі рукамі. Ён глядзеў наТаццяну з адкрытым захапленнем.

– Цікава, што робіць у гэтай вясковай глушы такая абаяльная жанчына? – спытаўся ён.

– Працую! – вымавіла хутка Таццяна. – А ты, як я разумею, мінчанін?

– Так. Працую ахоўнікам у начным кафэ.

Таццяна заспяшалася дадому. Антон напрасіўся яе правесці.

– Ну, калі так жадаеш, калі ласка, – усміхнулася яна. – Толькі ж я жыву на суседняй пляцоўцы.

Каля дзвярэй Антон раптам узяў яе за руку.

– Хочаш, я ў наступную суботу запрашу цябе ў наша кафэ? – прапанаваў ён. – Там добрая кухня і цудоўная музыка.

Таццяна няпэўна паціснула плячыма і, каб пазбавіцца ад Антона, адказала, што падумае.

Назаўтра яна забылася пра Антона. Думкі яе займаў Аляксей. Яна з нецярпеннем чакала сустрэчы з ім. Але ў сераду яе нечакана выклікалі са справаздачай у райцэнтр. Вярнулася толькі пад вечар. Адразу ж накіравалася ў кафэ. Але на пытанне – ці цікавіліся ёю? – пажылая напарніца Таццяны адмоўна захітала галавою: “Ды не, ніхто…”

Не прыйшоў Аляксей у кафе і на наступны дзень.

“Можа, даведаўся часам пра Антона? – няпэўна разважыла яна. – Але ж у мяне нічога з ім не было. Ну, пагаманілі крыху, правёў да кватэры. Не, не трэба было дазваляць праводзіць. Дурман тады табе ў галаву стрэліў, ці што? Гэта ж пасёлак. Усё разбалбочуць старыя сарокі…”

Ўвечары яна зноў зайшла да сяброўкі.

– Во, на лаўца і звер бяжыць! – адчыніўшы дзверы, гучна ўсклікнула Галіна. – Што ж, заходзь. Тут адна справа да цябе ёсць! Праходзь у залу, сядай, а я зараз. Хутка мой цюлень з’явіцца з работы. Падагрэю суп, бо першае слова ў яго, як пераступіць парог: “Есці!” – усміхнулася сяброўка і пабегла на кухню.

Праз хвіліну вярнулася, пільна зірнула на Таццяну:

– Ты чаго сёння такая ўзрушанная? І вочы чырвоныя! Не спалася ноччу? Што, і сёння не прыйшоў твой новы знаёмы?