Аляксандр Аляшкевіч - Гэта самотная зорка Венера

– Не– а, не прыйшоў, – ціха ўздыхнула Таццяна.

– Падумаць толькі, усяго адна сустрэча, але яе ён цябе ачмурыў! – з’едліва прамовіла Галіна. – вядома ж гадоў на дзесяць старэйшы – вопыт! Ды не думай ты пра яго, выкінь з галавы! Ну хто ён такі?

– Казаў, настаўнік.

– Ха! Зануда і прычэпа! Да таго ж – галота! – з сарказмам кінула Галіна.– Таму і жонка збегла ад яго ў Мінску! Будзеш сядзець усё жыццё з аднапакаёўцы і слухаць бясконцыя натацыі! Пра сына хоць падумай! – Яна пасунулася бліжэй да Таццяны: – Паслухай лепш, што табе скажу. Тут Антон тэлефанаваў. Казаў, каб перадалі, што хоча прыехаць за табой ў суботу, звазіць ў Мінск. Відаць, прычаравала ты хлопца! Вось каго трэба хапаць за шчэлепы! Высокі, малады, здаровы. Трохпакаёвая кватэра ў Мінску. Машына. Да таго ж ахоўнік прэстыжнага кафэ. Будзеш за ім як у Бога за пазухай! Ды і сваячкамі з табою станем, – усміхнулася Галіна. – Ну, дык што яму перадаць?

– А, – махнула рукою Таццяна. – Скажы, хай прыязджае.

Яна падумала: “І сапраўды, чаму я не магу з’ездіць у Мінск адпачыць? Я ж – вольная жанчына! Дый Антон – прывабны малады чалавек…”

Вялікая, ярка залітая святлом зала ўразіла Таццяну бляскам пазалоты, крышталю і веліччу высокіх прамавугольных акон, што ўзнімаліся амаль да столі і былі напалову завешаныя беласнежнымі хвалямі цюлю. Антон падвёў Таццяну да кабіны з шырокім прысадзістым столікам і паўкруглай канапай. Адрэкамендаваў маладую пару, што сядзела за столікам:

– Знаёмцеся, мой лепшы сябар Мікола і яго чароўная спадарожніца…

– Зіна, – перабіла Антона маладая русая жанчына і запрасіла Таццяну сесці побач з ёю. – Пра цябе ўчора Антон усе вушы пратрубіў! – весела прамовіла яна. – Ну што, не пужае наша сталічнае разгульнае жыццё? Прызнаюся, я сама ўпершыню ў гэтым кафэ. Сюды амаль немагчыма трапіць, бо ў асноўным тут адпачывае наша эліта.

Таццяна ўважліва агледзела залу, якая была ўжо амаль поўная, сапраўды прыкмеціла некалькі знаёмых твараў: палітыкаў, артыстаў, спявачак, якіх раней бачыла толькі па тэлевізары. Невысокі хударлявы афіцыянт, што выйшаў з бакавога праходу, пачаў спрытна выстаўляць з падноса на іх столік стравы. У зале загучала меладычная музыка.

– Паглядзі, на чым ездзіць наша эліта, – прымусіла Зінаіда азірнуцца Таццяну на акно, што знаходзілася за іхнімі спінамі.

За празрыстым шклом на шэрай пляцоўцы былі відны доўгія рады шыкоўных машын.

– А вось і адзін з нашых беларускіх бізнес– багоў, як гаворыцца, уласнай персонай! – паказала вачыма Зінаіда на белы доўгі лімузін, які заязджаў на пляцоўку. – Я працую ў яго фірме. Дарэчы гэтае кафэ таксама належыць яму.

– Хоць гадзіннік па ім звярай, – павярнуўшы галаву, вымавіў Антон. – Штодзень з’яўляецца сюды на вячэру роўна ў дзевяць. Толькі яму дазволена ўваходзіць у залу з аховай. Як жа, гаспадар!

– Заробіш уласнай галавою такія вялікія грошы, як ён, і табе будзе ўсё дазволена! – упікнуў сябра Мікола.

Калі Таццяна павярнула галаву, столік ужо быў заставлены гарачымі стравамі, ад якіх ішоў прыемны пах. Антон напоўніў крыштальныя фужэры шыпучым віном, запрасіў узняць іх:

– Ну што, за агульнае знаёмства!

Таццяна прыгубіла віна, з цікаўнасцю зірнула на высокага статнага мужчыну ў дарагім чорным касцюме, які зайшоў узалу ў суправаджэнні двух ахоўнікаў і прывабнай бялявай жынчыны, і ледзь не выпусціла з рук відэлец. Яе твар спалатнеў, з грудзей ледзь не вырваўся глухі выкрык: “Аляксей!” – бо менавіта ён нетаропка ішоў па зале.

– Што, падабаецца? – убачыўшы, як раптам замерла Таццяна, нахілілася да яе вуха Зінаіда. – Прыгожы мужчына. Многія мараць з ім пазнаёміцца. Толькі ён зусім не звяртае ўвагі на жанчын. З таго самага дня, як загінула восем гадоў таму ў аўтамабільнай аварыі яго жонка і малая дачка. З таго часу вядзе жыццё пустэльніка. Кажуць, нават купіў у глухім вясковым мястэчку кватэру, каб бавіць у адзіноце свой вольны час. Наведвае толькі шпіталі і дзіцячыя інтэрнаты, якім дапамагае, – дадала яна.

Таццяне ж хацелася зараз праваліцца скрозь зямлю, растаць у прасторы, каб толькі не прыкмеціў яе Аляксей. Але ён, як знарок, зірнуў у іх бок, нібыта спыніўся вачыма на яе блакітнай сукенцы, але тут жа павярнуў галаву і хутка пайшоў са сваім эскортам да вялікай кабіны, што была на процілеглым баку залы. Таццяна нават не зразумела: пазнаў яе Аляксей ці не? Настолькі імгненна ўсё здарылася.

– Бач ты, якую прыгажуню з сабою водзіць! – з зайздросцю ў голасе кінуў Антон.