Аляксандр Аляшкевіч - Гэта самотная зорка Венера

Гэта здарылася ўжо на золку. І як Таццяна ні чакала гэтага моманту, усё атрымалася для яе неяк знянацку. Яна нахілілася над любым, каб выцерці пот, як раптам сустрэлася позіркам з вялікімі расплюшчанымі вачыма, якія асэнсавана пазіралі на яе.

– Вы хто? – пачулася ціхае пытанне.– Дзе я знахожуся? – Аляксей агледзеў прасторны белы пакой. Ягоныя вочы на імгненне спыніліся на медыцынскіх апаратах, потым зірнулі запытальна на Таццяну. – Здаецца, я не ў сваім доме. Што са мною здарылася?

На Таццяніным твары была марлевая павязка, і Аляксей не пазнаў яе.

– Вы трапілі ў аўтамабільную аварыю. Доўга былі ў непрытомнасці. Але, здаецца, крызіс мінуў. Я зараз паклічу ўрача, – падхапілася яна з крэсла.

У калідоры Таццяна на хвіліну прыхінулася да сцяны, ад радасці заплакала…

Пасля ранішняга агляду ўрачоў ля палаты Аляксея выстраілася чарга наведвальнікаў. Таццяна, зняўшы з твару павязку, стаяла крыху ў баку ад іх. Тут яе і прыкмеціла размаляваная ва ўсе колеры вясёлкі Зінаіда, якую Таццяна не бачыла з леташняй сустрэчы ў сталічным кафэ.

– Прывітанне! – напышліва кінула яна. – Бачу, ты была ў яго за сядзелку. Наша фірма разлічыцца з табою. У тваіх паслугах мы больш не маем патрэбы. Праз гадзіну мы перавязём боса ў іншае месца. Цяпер буду я наглядаць за ім, – ганарліва дадала яна і пайшла ў ардынатарскую.

Начальнік аховы, які выйшаў услед за Зінаідай з палаты, ціха падзякаваў Таццяне.

– Узнагароду за работу можаце атрымаць у нашым офісе, – дадаў ён.

– Мне не патрэбна ўзнагарода, – нягучна вымавіла Таццяна і пайшла да ліфта.

Апынуўшыся на вуліцы, яна прыпынілася ў вузкім пераходзе, пачакала, пакуль да ўвахода пад”ехала вялікая чорная машына. Аляксея вывезлі на калясцы з бальніцы праз паўгадзіны. Каля яго клапатліва мітусілася Зінаіда. Зірнуўшы на яснае блакітнае неба, Аляксей перавёў позірк на яе:

– Скажыце, хто наглядаў за мною сёння ноччу?

– Гэта была я, – схлусіла Зінаіда, нават не пачырванеўшы.

Ахоўнікі асцярожна занеслі каляску з Аляксем у машыну. Выцершы слёзы, Таццяна паволі пайшла да прыпынку тралейбуса…

Дамоў яна прыехала, калі на вуліцы пачало ўжо змяркацца. Увайшла ў кватэру, пагладзіла па галоўцы Васілька, які выбег з пакоя.

– Што, не апрытомнеў яшчэ твой хворы? – выглянула з кухні Надзея Пятроўна.

– Апрытомнеў, – ціха прамовіла Таццяна, прысеўшы на канапу.

– Тады чаго такая сумная? Ён што, не пазнаў цябе?

– Не пазнаў, – цяжка ўздыхнула Таццяна і падзякавала настаўніцы, правяла яе да дзвярэй. Калі вярнулася ў пакой, падхапіла Васілька на рукі, моцна прыціснула да сябе.

“Ну і што, што не пазнаў, – падумала яна пра Аляксея. – Ну і хай зараз з ім Зінаіда. Галоўнае, ён жывы. Ты ж менавіта толькі гэтага жадала, на іншае і не разлічвала…”

Яна паклала на ложак сына, які заснуў на яе руках, выйшла ў калідор, пераапранулася ў дамашні халат. Вярнуўшыся ў пакой, узяла са стала невялічкі фотаздымак Аляксея, правяла па ім пальцамі.

“Ну вось і ўсё, – журботна ўздыхнула яна. – Больш мы з табою не ўбачымся. Зінаіда свайго не ўпусціць. Шчасця табе з ёю, любы”.

Паклаўшы здымак на стол, Таццяна падышла да акна. На вуліцы была непраглядная цемра. У шкло ціха стукаў дробны начны дождж. На душы было паныла і адзінока…

Быў пачатак верасня. Узняўшыся ў зеніт, сонца пяшчотна палівала лясны пасёлак сваім мяккім восеньскім святлом. Адпусціўшы рабочым лесазавода цыгарэты і запалкі, Таццяна зачыніла кафэ на абедзены перапынак, скіравалася ў ашчадную касу. Калі параўнялася з вялікім цагляным домам, не стрымалася, міжволі кінула позірк на акно Аляксеевай кватэры і сумна ўздыхнула – на ім па–ранейшаму былі шчыльныя жалюзі. За два месяцы, што мінулі з іх апошняй сустрэчы ў бальніцы, Таццяна так і не атрымала ад Аляксея ніводнай вестачкі. Нават не ведала, як ён цяпер сябе адчувае. Напэўна, зараз з ім Зінаіда. Мо нават стала яго жонкай. Што ж, яна жадае ім шчасця.

Здаўшы ў ашчадную касу грошы, Таццяна таропка пайшла дамоў. Пасля абеду на працу ў кафэ заступала напарніца. І яна хацела памыць сёе–тое з хатніх рэчаў. Дый Васілёк павінен быў з хвіліны на хвіліну з'явіцца са школы. Трэба было падагрэць абед. Наблізіўшыся да свайго пад”езда, Таццяна змеціла на лаўцы школьны ранец сына.

“Ну што за дзіця! – абурылася яна. – Не паспеў нават яшчэ ў дом увайсці, а ўжо ліха кудысьці яго панесла… І ранец кінуў без нагляду. Ну зараз усыплю яму перцу!”

Яна завярнула за вугал дома, акінула позіркам дзіцячую пляцоўку і ледзь не абамлела. Насупраць дома стаяў доўгі белы лімузін. На пляцоўцы ж з Васільком весела гаманіў Аляксей. Ён быў у шыкоўным цёмным касцюме, меў здаровы і бадзёры выгляд. Васілёк сядзеў у яго на плячах, трымаўся рукамі за папярочку спартыўнай лесвіцы. Убачыўшы Таццяну, Аляксей апусціў хлопчыка на зямлю. Узяў яго за руку, ступіў да Таццяны.