Johann Widmer - Barrabas

Er hät scho chöne schaffe wän er hät wele und wän er nüechter gsii isch und so isch en Monet verbii ggange zur allgemeine Zfrideheit.

Er hät i de Spedition gschaffet, das heisst, da sind Chischtene, Kartonschachtle und Päckli verschickt worde und all die vili Waar hät müese verpackt und verlade werde.

Di chliini Waar isch uf d Poscht choo, zäntnerwiis, di grosse Liferige sind i Güeterwäge oder uf Laschtchäre verlade worde, tonnewiis.

En schweisstriibende Souchrampf wo en mörderische Tuurscht gmacht hät. Und jetz ischs Probleem wider vor ihm gstande. Sini Aarbetskoleege händ wohlig anere Pierfläsche gsüggelet und er hät, wien es Stuck Veh löötigs Wasser müese suuffe wo nu na meh Tuurscht gmacht hät.

Natürli händ en sini Koleege ghänslet und will alli sini Voorgschicht kännt händ, isch es nöd schwer gsii dä Tämperänzler uuszlache als eine wo kän Maa isch, kän Charakter hät will er nöd chan uufhöre wänns gnueg isch.

Aber de Chäpper hät nöd uf die Chöglete reagiert und isch standhaft bi sim Wasser plibe. Öbs jetz vom Wassersuuffe blaui Täärm gäb oder nööd isch em egaal gsii.

Das er uf em Heiwääg grad a drei Beize hät müese verbiifahre isch em zwar mängisch scho schwär aachoo.

E Beiz isch nöd nu «es grosses Hells» oder es «Schöppli Hettlinger» gsii, e Beiz, das heisst au zfride Zämehöckle, dischgeriere, es Jässli chlopfe und heimeligi Wäärmi gspüre.

Di erscht Beiz uf sim Wääg isch de «Fride» gsii. D Strass isch deet steil deruuf ggange und er häts Velo müese schürge und er isch immer echli is Schwitze choo, wän er deet mit sim schwäre Göppel a de Gartewirtschaft verbiigchüüchet isch.

Er isch dänn immer ganz nääch hinter em Haag dure tüüselet das en niemer gseht und hät debii tänkt: «Lönd mich im (in) Fride» und hät jedesmaal gschmunzlet über dä Doppelsinn vo däm Satz.

I de zweitletschte Wuche vo sinere Proobeziit händ zwee vo sine Aarbetskoleege beschlosse, si welid em Chäpper en Streich spile. Si händ em i sis Trinkwasser e chli Schnaps gmischlet. Nöd vill. Nur öppen eis Glesli voll. Aber es hät voorig glanget.

De Chäpper isch wäge dem Schnäpsli no lang nöd psoffe gsii, aber i sim Hirni häts en Schalter träiet.

Nach däm Klick isch d Wält wider schöner gsii als vorane, d Koleege sind doch ales liebi Sieche gsii und s Pier hät eifach mee Guu als das öödi Wasser.

Uf em Heiwääg hät er sis Sprüchli vom Fride anderscht uusgleit und hät sis Velo an Haag anegläänet und isch go anehöckle.

Jetz isch em äntli wider wohl gsii als öb er nach hundert Jahr i de Frömdi wider hei choo wääri.

Won am elfi Polizeistund gsii isch, hät er nöd wele hei und hät no es Ziitli lang Krach gmacht und grageelet aber dänn isch er schliessli heizuegschwämbelet, ohni Velo, das choge Gstell isch em nu immer id Qwäri choo.

Gäg de Morge isches bis Kälins rächt luut zue und härgange, wien im hölzige Himmel häts gräblet und geuisset und polderet.

Am Vieri isch de Tokter choo zum de Chäpper z verarzte wo halbe tod under em Tisch glägen isch mit ere schwäre Hirnerschütterig, ere bluetige Schnattere a de Stirne und eme prochne Arm.

E Stund später isch d Hebame choo und hät em chliine Kälinchind Numere sächs zum Iitritt i die wunderschöni heili Wält verhulfe.

En Schreihals mee. En Frässer mee.

Am Aabig am Sächsi isch de Tökti wider choo, zäme mit em Chrankewaage, will mer em Chäpper sini Frau hät müese in Notfall bringe.

Si hät sich wele s Läbe nää mit eme rächte Glas voll Wöschbrüe, aber s hät nöd glanget.

Si hät eifach nüme chöne und nüme wele, sogar s Chind hät si nöd wele stile. Si isch am Ändi gsii vo irne Chreft.

Si hät dän au sofort de Raat vom Tokter aagnoo, sich underbinde laa, das es kä Chind me git.

Wo de Chäpper das vernoo hät isch er mit em Priester zäme in Spital gwädelet zum sini Frau vo dem sündige Schritt abbringe.

Nach ere nöd ganz sachliche Underredig hät d Frau Kälin d Underschrift vom Chäpper ghaa und de Priester es blaus Aug. Die zwee tapfere Mane händ dän einzeln, fluchtartig das Schlachtfäld verlaa und zrugg bliben isch e verscherbeleti Bluemevase am Bode und e stolzi Siegerin im Spitalbett.

Wo si wider diheim gsii isch, hät die stolzi Stauffacherin s Heft sälber i d Händ gnoo.

Ihren Maa isch wider aarbetslos gsii und hät müese go stämpfle aber s Arbetslosegält isch sini Frau sälber uf de Gmeind go abhole. Die händ em mängisch so chliini Ärbetli zue ghaa wie Laub räche im Fridhoof oder Schneeschufle im Winter und die paar Batze hät em sini Frau glaa, will si gseh hät, das dä armi Kärli ali die Demüetigunge vo ihrer Siite her nur schwer vertreit.

Aber chuum hät e chli Münz i sim Sack klimperet, so isch ers weidli go versuuffe.

Mer hät im Gmeindraat scho es paarmal drüber gredt, die armegnössigi Familie wider in ihri Heimetgmeind abzschiebe, will si vill koscht hät, will si es öffentlichs Ärgernis gsii (und wills katholisch tauft worde sind) isch.

Aber die katholischi Gmeind i der Innerschwiiz hät nur abgwunke und zrugg prichtet, si hebed absolut kän Bedarf a aarme Lüüt, vo dene hebids scho gnueg und bevor s Kälins nöd straffellig werded, därf getroscht die riichi Zürchergmeind zuenene luege.

De Chasper häts gar nüme schön ghaa diheime. Sini Frau hät ständig mit em gchiflet will er käi Aarbet gfunde hät, sini sächs Goofe sind em au uf de Wecker ggange, immer dä Striit, dä Söikrach, das Gmöögg und das Brüele, dä oomächtigi Fraass (drümal Härdöpfel am Taag!), die Lüürlibrüe vo Kafi, altpaches Brot …

Es hät en mängisch tunkt, er hetti bessers verdienet.

Nu wäg dere ewige Chlöönerei vo sinere Frau isch er mit de ganze Familie is Underland zoge, will deet ales besser söll sii..

Schön wärs, aber das mer de «Gumene» daa une Härdöpfel seit machts au nöd besser, vor alem wänns dezue kä Chääs und kei Anke git wie diheime im Muotataal.

Ja wän er so sini zwee Buebe aalueget, sini Zwiling, die raame Megerlig ohni Saft und Chraft i de Chnöche die würdid bi jedem Hoselupf Sagmääl frässe.

Und wien er sälber doo, jede Sumer als Hüeterbueb uf em Hochybrig, en Prachtskärli gsi isch. Und dänn erscht no mit sim Schwyzerörgeli, sim grosse Schatz, won er jeden Aabig druf gspillt hätt, und jetz weiss er nümenemaal wo das Instrumäntli isch, vilicht scho vo de Müüs gfrässe …

Die Tröimerei hät en ganz truurig gmacht und er hett jetz ganz guet es Pierli oder en Kafi Trääsch möge verliide, aber ohni Gält vergaht der sogar s Suuffe.

Nei esoo gaats nüme wiiters und er hät sich en Schupf gää, das er inere Wuche e neui Aarbet heig, egal waas.

Er hät au Aarbet gfunde, z Winterthur i de Loki, inere Maschinefabrik händs en ane Stanzmaschine gstellt und deet hät er im Akkord us lange Blächbänder Ringli uusgstanzt.

Er hät nüüt anders müese mache als das Bläch naeschoppe, nöd z knapp, susch häts Uusschuss gää, nöd z grosszügig, susch hät mer em das vorigi Bläch am Loo abzoge. Er hät sini Ringli regelmässig müese kontroliere und wänns nüme i d Norm ie passt händ, hät er müese de Stämpfel uuswächsle.

Aber zur Hauptsach isch er uf sim runde Stüeli ghocket und hät mit de rächte Hand s Bläch inegschoppet und dänn hät er mit de lingge Hand de roti Chnopf truckt.

Dänn isch z erscht es Gitterli abegrasslet zur Sicherig das kän Finger me drunder liit und dänn häts zischet und dänn isch de Stämpfel mit eire Wucht ufs Bläch abegschmätteret und hät das Ringli oder Underlaagsschiibli us em Bläch gschnitte. Dänn isch de Stämpfel wider ue und so wiiter.

Ticki Läderhäntsche händ vor em scharfe Bläch gschützt und en Ohreschutz hät müese sii wäg däm schaurige Krach. S isch ales so hinderlig gsii und hät der Aarbeiter gstabig gmacht und d Aarbet isch nöd rächt fürschi ggange, das heisst weniger Ringli weniger Gält.