Johann Widmer - Barrabas

De Fridel hät namal en grosse Schluck gnoo und dezue woolig gsüfzget, hät mit em Handrugge de Bierschuum vo de Lippe gwüscht und dänn hät er s einti Aug zuetruckt und gseit: «Es choge rassigs Wiibli isch das ja schoo, meinsch nöd au, Rüedel?»

«Jaja, häsch rächt,» git de Rüedel zrugg und lueget derbii verträumt zur Serviertochter übere.

«Bisch en Tubel,» schimpft sin Koleeg und erchlärt schliessli, «ich meine nöd s Vreni, die isch zwaar scho au rächt, hä nei, ich meine die Wältschi. Si isch eigetli nüme so ganz eusen Jaargang, aber i den alte Pfännli chame bekanntli di beschte Süppli choche.»

«Verbränn der nu nöd dini Pfoote a dene Pfännlene,» mischt sich s Vreni is Gspräch.

«Miich mues ämel niemer leere choche,» breulet de Fridel und nach eme wiitere Schluck Bier sinniert er: «Miich nimmt nu wunder, wie dä Chrüppel zunere sone Frau cho isch. Eso nes schaarfs Stuck we die isch, die hett doch mäng bessere chöne haa als uusgrächnet en settige. Ja bi de Wiibere chunnt eusereis nüme druus, gäll du Rüedel.»

Aber dä luegt verträumt am Koleeg verbii zum Vreni übere. Nu mängisch, wänn der ander au gaar dick uuftreit, dänn zuckts i sim Gsicht und mer chan em aagseh, das er sich ärgeret.

«Und en Goof hät er ire au na chöne mache,» fahrt de Fridel wiiter, «es seig dänn, es heb en andere under em Haag duregfrässe. Bi dene Wältsche weiss mer ja, wie die sind, hähä, stimmts oder han ich rächt Vreni?»

«Bisch en tume Plauderi,» chunnts vom Schüttstei übere.

Deswäge laat er sich aber nöd abstelle, sondern chunnt jetzt erscht rächt so in Schuss und tuet die Lüüt abe won er nu chaa und laat kän einzige guete Fade anene.

«Jetz hör doch äntli uuf, ander Lüüt schlächt z mache, das hämer nöd gern da ine. Die tüend ämel niemerem nüüt z leid, was muesch es dänn eso vertüüfle?» fräget d Serviertochter ganz hässig.

«Wills es frömds Lumpepack isch wo nüüt z sueche hät in eusem Dorf. Daa häts aliwiil nu rächtschaffeni Lüüt gha, hiesigi und kä so usswertigi Fötzel.»

«Hm, das vo de rächte, guete und liebe Lüüt im Dorf wetti aber au nöd genauer go undersueche, da chämtid welewäg allerlei vergrabni Hünd füre.»

«So, wotsch emänd säge...»

«Nüüt anders wott i säge als das es überall allergattig Lüüt git, bi de hiesige und bi de frömde.»

«Ja, hilf du nu na däm Söipack vo Frömde! Wänn öpper i d Frömdi mues, heisst das doch klaar und düütli, das mer en diheime nüme hät wele, das mer en zum Tüüfel gjagt hät, das mer en hät wele loos wärde, das isch doch sunneklar. Nänei, Vreni, pass nur uuf mit jedem wo nöd kännsch, da isch immer öppis fuul bi dene Mäntsche, chasch mers glaube. Ich chönnti da Sache verzele wän i wett, Sache, säg ich eu, s würds eine eleige nöd glaube.

Rächt Lüüt wachsed nur uf em heimische Mischt»

«Und di tumme Schnöri ebefalls,» hät s Vreni d Diskussion abgschlosse.

«Das ich rächt han, gsehsch ja typisch bi däm Husierer. Dä wott mer nienet, dä chamer für nüüt bruuche, will er zfuul zum Schaffe isch!» triumpfiert de Fridel.

Wänn dä Purscht e dewäg zwääg isch, dänn seit mer amigs am beschte nüt, aber s Vreni chan nöd schwige und seit:

«Jedefalls hockt er nöd am heiterhelle Taag i de Wiirtschaften ume und hät Muulaffe feil.»

«Aha, meinsch öppen euis zwee demit, hä? Chasch es nu säge, dänn chömer gaa, es hät nämli na gnueg ander Beizen ume,» seit de Fridel giftig und zum Rüedel meint er,

«häsch es ghört, Rüedel, si wott euis usegheie. Mer sind ere zwenig, däre feine Dame, aber mer chönntis ja na drufaa choo laa, wer da zerscht gaat. Schliessli isch sone Serviertochter nur en Aagschtellti wo mer chan zum Tüüfel schicke, wänn si d Gaschtig vertriibt. Mer müessti do emol mit em Chef es Wöörtli rede, oder, was meinsch Rüedel?»

Aber dää lueget nu zum Vreni übere und seit käs Woort.

Do haut de Fridel in eirer Verrückti mit de Fuuscht uf de Tisch und erchlärt luutstarch: «Aber däne wämers allne zeige wo Gott hockt, jawoll, das wämer.

Vreni bring no en Schnaps und zwee Fläsche, aber chalti, gäll. Euies seichwaarmi Bier hani langsam satt.

Chom Rüedel, mer schwämed de ganzi Ärger abe so lang mer no öppis z säge händ!»

«Das sind die letschte für de Momänt, er händ öppe gnueg ghaa,» seit s Vreni, wo si d Fläsche bringt.

Jetz isch de Fridel aber schöön i d Sätz choo und hät gcholderet, wän äär gnueg heig, das bestimmi immer no äär sälber und da lös er sich vome Wiibervolch nöd kumidiere.

«Die choge Wiiber riveluzzed einewäg scho z vill und hänked zäntume ihres naarisch Muul drii, sogar s Frauestimmrächt wänds haa, stell der vor! Die chönntid das gaar nöd, wills nämli e z chliises Hirni händ und dezue ane sinds zwenig standhaft und au moralisch nöd immer erschti Qualitäät,» hät de Fridel vor sich ane filosofiert.

Do meint s Vreni: «Weisch Fridel, über die Sache red ich nu mit vernümftige Lüüt.

Häsch der aber au scho emol überleit warum dich käs rächts Meitli wott? Das isch nämli käs Wunder bi dim giftige Muul und dim tume Gschnorr.»

De Fridel isch es Momäntli lang ganz tuuch woorde, aber dänn isch es wider gäge di Frömde und speziell gäge d Husierer ggange.

«Jetz los emol guet zue Püürschtli,» hät s Vreni gseit, «um die Husiererslüüt müend er ja herrgottefroh sii, dänn i dä eländi Chrutz woner dene vermieted, chämtid iir ja kei ander Huuslüüt über, das isch ja kä Wonig, das isch es vergrönelets Loch, e müffeligi Lotterbude, e wahri Schand isch es, mit eim Woort.»

«Ämel für dää Priis wär no mänge gärn deet ine, die hocked ja fascht gratis, vill z billig. Aber min Vatter hät nöimenume de Naare gfrässe a dene, dä Tschooli. Also iich würdi dene ganz anderscht heusche und wänns ene nöd passt, bitte seer, mini Herrschafte, er chönd ja wider deet ane won er herchömed!»

Em Rüedel isch es scho lang nüme wool i sinere Huut gsii. Er hät zwaar nüüt gäg de Fridel, mer weiss ja wien er tuet, wäner aafangt suuffe und mer nimmt en dänn nüme ganz ernscht aber dasmaal gaats em Rüedel eifach z wiit und er wird langsam verruckt. Es paarmal hät er en wele abstele, aber dänn hät er tänkt, ach jaa, was sölls au, lömer en doch lafere bis er gnueg hät. Aber ebe, dasmaal hät und hät er nöd wele uufhöre z schimpfe und z rabauke.

Wo sin Koleeg dänn aagfange hät, über s Blancs iri Tochter, d Margrit herfale, dä «chlii Schnudernaasgoof», wo aber gar nöd vill jünger gsi isch als dä grossi Mööggi sälber, do häts em Rüedel uf eimal i de Fingere gjuckt und er hät es chliises Momäntli lang überleit, öber em Fridel söll eis abehaue oder öb er em söll s Bierglas is Gsicht rüere, das er äntli uufhört das Meitli z verschreie.

Er hät si zwaar chuum rächt kännt, nu so vom gsee, aber das mer si so schlächt mache wott, isch em eifach zwider gsii.

Aber ebe. Mer schwiget. Mer macht dänn halt amänd doch nüüt. Warum eigetlich? Fählt eim de Muet? Oder wott mer kä Krach mit em andere? Warum staat mer nöd eifach uuf und gaat use und laat dä tumm Laferi eleige? Warum laat mer sich überhaupt immer wider vo däm böse Leschtermuul zume Bier iilade, vor allem dänn, wämer gschiiders z tue hett?

Und die Husiererslüt kännt er eh nur vom gsee här, si sind ja au erscht es paar Jahr im Dorf, und die «Chlii»?

Ja die hät er au scho gseh … si schafft glaub bim alte Gärtner Gerber … aber eso «chlii» isch si em eigetli nöd vorchoo … si hät em ämel en guete Iidruck gmacht …

Gedankeverloore glotzt er zum Vreni übere.

Au die luegt immer wider mit eme kritische Siiteblick zu dene zwee Puurschten übere und schüttlet mängisch de Chopf, wänn psunders grobi Uusdrück faled.