Рыгор Барадулін - Абсяг

А думаў жа — ўсё міне,
Зноў буду нічый ці чыйсьці.
Ды так
Ты ўвайшла ў мяне,
Што мне ўжо з цябе не выйсці!

Яно нада мной
Узышло ў лістападзе,
Сузор'е трывогі,
Сузор'е Рысі.
Прыхмарана днела
У насмешным паглядзе
І ў кожнай тваёй
Прытаілася рысе.

Зямля чарнела,
Зямля бялела.
Мне зорны свет
На зямлі адкрыўся.
Кастры жаўталісця
Датлелі ўлюцела.
Малю: паўтарыся,
Сузор'е Рысі!..

Цяпер казаць мне «Вы»
Табе?
Закасваць рукавы
Сяўбе,
Што чорны смутак сее,
Калі былі на «ты»
Раты,
Засмяглыя ад нематы,
І рукі без надзеі
Абараняліся?
Круты
Быў пал на «ты»,
І веі
Былі на «ты»
Ад дабраты
Злагоджанай завеі.
Граматыкі віна,
Мана?
Вы —
Множны лік,
А ты — адна.
Не разумею...

Снегапад напаў на сад.
Віднее на дварэ.
Хто сівізну маю назад
З вясною забярэ?

Святлею, як зімовы сад.
Вясновым быць не мне.
Іду, ўзімелы, наўпапад
Пa белай цаліне.

А сад не ўзварухне галін,
Я сум не ўзварушу.
Хоць ласкай апячы ўспамін,
Як некалі душу!

Сняжок засведчыць,
Малады,
Што светла ўсё было.

Не май бяды —
Мае сляды
Завеяй замяло...

Распалавіню я шар зямны
На дзве трывожныя шалі:
Ці не разважаць спрэчку яны,
Што доўга мы вырашалі?

Павернецца пал крыўдлівай спіной,
Час непадкупна заўважыць,
З тваёю шаля,
З маёй віной,
Каторая пераважыць.

Будзь з натураю крутой,
Спрэч абразу, кпіну.
Ды ў жанчыне —
Дабратой! —
Абудзі жанчыну.

Як вясновы гром раллю —
Абудзі! — да руні.
Ласку дай,
Як ліст галлю.
Крыўда не даруе!

Не сініца,
Што ў руцэ,—
Журавель нагоды.
Бліскавіцаю ўрачэ
Ноч нервовай згоды.
Шчырасці адчай прытой,
Не апудзь хвіліну.
У жанчыне дабратой —
Абудзі! — жанчыну...

У дрэў таксама свой талан,
Вядома, сукаваты.
Няўмольны магістральны план
Няўмольны экскаватар.

Былі двары,
Былі дамы,
І ў іх была патрэба.
Дымы
Ад ранішняй думьы
Галініліся ў неба.

Вятры,
Хоць злыя дзевяры,
Шчадзілі весні звычай.
Ды сталі ціхія двары
Пляцоўкай будаўнічай.

Чакаюць на зямлі
Ледзь-ледзь
Надкрытыя пупышкі.
Пажарам цвету не шалець,
Вам тлець,
Адчаю ўспышкі.

Над лужынамі з сінізной
Хмурыны — абразамі.

Зразаюць яблыні вясной —
Не абразаюць!

Крывіч
І зямляк Скарыны,
З краплінаю балцкай крыві,
Я з краю таго, з краіны,
Дзе пасвяцца зор раі.

Губіў я прадонны гарнец —
Дасюль галава гудзе.
Маланкай кшчоны паганец,
Малюся агню й вадзе.

Люблю, як у Чысты Чэцвер
Купае дзяцей крумкач,
Як грэе паляну цецер
Шаленствам шлюбных удач.

Нанова вясною кожнай
Прыходжу на свет малады.
Раллёю,
Лядам,
Пакошай
Вядуць на клады
Сляды.

Даволі выхадзіў доле,
Намарыўся ў небясі.
Кажу па-літоўску долі:
— Ачу уж дэбясіс! [ 5 5 Дзякуй за хмары. ]

У дошку цвік ідзе,
Ідзе ў сасну з палёгкай,
Чужы жудзе, бядзе,
Сагнецца —
Не спалохай!

І стаць сасне сцяной —
Спіной вясёлай хаты,
Ці вечнай той
Адной,
Дзе ўжо не страшны краты.

Хто
Зноў
Па чарадзе? —
Чакаюць смех i ліха.
Так гулка цвік ідзе —
Ажно наўколлю ціха.

Адстаць ад шумнага парому,
Застацца перад небам зімнім.
Хіба што веснавому грому
Шаптаць:
«Яшчэ мы, браце, грымнем!»

Хоць гром той,
Як забыты верад,
Прыглух даўно ў будзённым болі.
І загрымець нагамі ўперад
Прасцей,
Чым выйсці з лесу ў поле.

Не шкадаваць
Пра ўдзел у стачцы,
Што патрабуе ліцца вінам,
Сам-насам
З роздумам застацца
Сабе самому напамінам.

І тое,
Што было высновай,
І тая,
Што была адзінай,
Імглой развідніцца вясновай,
Сплыве пад крыгалом
Ільдзінай...

Быццам цяпла стае,
Сонца смяецца міла...
Сталыя дні мае —
Возера ля небасхілу.

Шэпчуцца дзён чараты,
Радасці гусі — ў вырай.
Хочацца дабраты,
Хочацца дружбы шчырай.