Рыгор Барадулін - Абсяг

Лес малады
Сляды бяды
Загоіць самапасам.

Гарыць па нервах часу
Ток
Патрэбай спажыўною.
Не стыне ток —
Жыцця выток,
Прапахлы збажыною.

Глушэе лес.
Глушэе хмыз.
Душа глушэй да болю.
Дыханнем цёплым
З цёплых пыс
Змрок астывае доле.

Дарога на Ушачу праз поле, праз бор,
Крывая, прастуецца прама.
Святлее ў касатай бярозы прабор...
Святкоў было мала ў мамы...

Забудзь на тлум,
На звады —
Ад свежаку хмялей!
Кляновыя прысады
За Млечны Шлях святлей.
Яшчэ лістоў замнога,
Іх сівер строс не спрэс.
З клянамі ў падкіднога
Гуляй на інтарэс.
Рэж з-за пляча з запалам,
Ды не зусім лісці!
Ступай па шорсткім, палым,
Па колішнім лісці.
Для дум,
Для ног размінка.
Бяруць у гхрымакі
І вёска Журавінка,
І вёска Кулікі.
Хай хмары смутак возяць —
Апрыклы свой аброк.
Як восець,
Пахне восень
Снапамі да аблок.
Жыцця дары бажэюць,
Святлеюць, далібог,—
Ад ранніх Рубяжэвіч
Да змерклых Налібок.
Хада не захістала,
Пакульз табой,
Хадок,
ГІрасветленая сталасць,
Развагі халадок.
I кожны шолах
Дораг.
I лёгка забрысці
Па неатухлых зорах
У неба ў забыцці...

Жыццё пражыўшы на зямлі, сусед,
Багацце нажывеш ці мазалі,
Не думай, што бярэш у стылы свет
Падумай, што пакінеш на зямлі.

Пераразае прыстань
Разуха ў два лязы.
Трымціць паўдзён празрысты,
Што крылы страказы.

Глушэе брызгаліны
Зялёны астравок.
Між пальцаў у яліны
Цячэ пяску струмок.

I восень не маніла,
Было вясне вады —
Хоць сёння ў неманіны
Закідвай невады.

Па Нёмне над ляскамі
Плывуць аблок вазы.
Аціх настрой ласкавы
На крылах страказы...

Як сонца на ускоце, мара
Чакае з праясненым воблікам
Калі гэта чорная хмара
Абернецца белым воблакам?

Раку трымала льдамі,
Тры мала —
Пяць завал.
Дзяўчына маладая.
Вачэй вясновы пал.

Рака ламала далі:
У пекла або ў рай!
Дзяўчына маладая —
Хоць вішні абірай!

А сцежка з перавала
Збягала праз сады,
Сляды канспіравала...
Ды расцвілі сляды!

Рэха ў іржэўі параніцца,
Росам свой боль раздае.
Доўга на стрэхах раніцы
Белы мароз растае.

А ні змагла ўрачы, сцяна,
Цябе імгла сляпая.
Як боль,
Як радасць,
Чысціня
Няўмольна праступае.

І праз
Напластаванні зла,
Праз бруд,
Праз гнеў астылы
Краса ўзышла,
Сваё ўзяла,
Вякі пераступіла.

Вышэй ухвал,
Вышэй абраз
Світае твар нятленна —
Аблічча
Ці святы абраз? —
Славяніцца:
Алена.

Імя — як спеў.
Ішлі вякі.
І кленчылі Алене.
Тлен — боскі гнеў.
Тлен — грэх цяжкі.
Красою — наталенне.

Патыхаюць порахам аблокі.
Стала немагчымае магчымым:
Хоць замервай цішу на валокі,
Комін папярхнуўся першым дымам.

Першаснегам, Юрмала!
Снежань на зыходзе.
Мора хвалі штýрнула:
— Шальмавалі годзе!
Дні для вас кароткія.
Сталі, як курортнікі,
Лахаць языкам!.
Ножкам толькі б шорцікі,
А паглядам — чорцікі!
Досыць!
Замыкаю.

Мроіць змрок прыбаўкаю.
Золак ледзьве ўдніцца —
Звоніць над Прыбалтыкай
Ледзяніца.

З-пад Ушач
Прыпеўка сёння
Цісне скроні Юрмале:
«Каму тое, каму еёе,
А мне — юр наўме!»
Aні чоўна.
Галадае
Сіняя праталіна.
І прыпеўка маладая
Хвалямі
Ухвалена...

Раса у канваліях нараспіу.
Схмялела світанне жмурыцца.
І жаўранак чару нябесся разбіў
На дробныя цурачкі.

Калі з табой маглі б
Вярнуць той міг наноў,
Ласкавай хвалі ўсхліп
У сетках туманоў.

З бурштыннай глыбіні
Бурштынінкай святла
На мокрай далані
Ты ў Балтыкі была.

Змяніла мора гнеў
На літасць з-за цябе.
Мой смутны смутак днеў
У вечнай варажбе.

З ласкавае віны —
Луска ласкавых слоў.
Густыя туманы,
Капрызны ваш улоў.