Рыгор Барадулін - Абсяг

Не аб валлі.
Шануйце галасы
Людзей i птушак —
Без ix
Маўкліва стане на зямлі.

Запамінайце іхнія імёны,
Не пакідайце гэта на пасля.
Бо галасамі
Шар зямны — зялёны,
Гаворыць імі
З вечнасці зямля.

Блакіту
Спавядаюцца галіны,
Матулін голас
Нам гучыць змалі.
Пчаліны яд,
І добры мёд пчаліны,
І галасы —
Без ix няма зямлі!

Падыду ды прыстою,
Пагляджу з-пад рукі,
Што за тою
Вярстою,
Дзе начэлі крукі?
За вярстою
За тою
Спіць бяда
У затоі...

Зялёныя зоркі растуць з-пад камля.
Да зор мкнецца бор
І запылены быльнік.
Гаспода твая не малая,
Зямля,—
І плодны гарод,
І галодны магільнік.

На досвітку ўсе прамяніцца,
Пад вечар цьмяніцца скепліва.
На небе твая вечарніца
Трымціць,
Як на шыбе надскепінка...

Я прывідам прыйду,
Але такім ласкавым,
Як радасны ўспамін,
Як ціхі напамін,
Што гоніць прэч бяду,
Дае цяпло атавам,
Вятры ліхіх часін
Пускае на размін.

Душою малады
І малады абліччам,—
Смяяліся гады,—
А мы цябе аблічым.

Не лічыш нас, а мы
Усё табе прыкінем:
Грамнічныя грамы
I каню ў лузе сінім,

Твой дзень у мітусні,
Твой у дрымоце ранак.
На схіле дзён прысні
Раскошу самабранак.

Мы вараных дадзім
Табе з журботнай песні.
I нас дагнаць, як дым,
Сябе надзеяй песці...»

Смяяліся гады.
Даўно.
Мне сумна сёння.
Перацвілі сады.
Прысталі з песні коні.

Прагінаецца мост
Памяці ледзяны:
Быццам вершыць
кругі
апрамецця,
Мой узрост
Паўтарае гады вайны —
Сорак першы,
сорак другі,
сорак трэці.
Пераможны застаць —
Сорак пяты! —
Хачу.
Недалёка мой
Сорак чацвёрты, мінны,
Я дарэмна крычу
Часу, як сурмачу,
Каб мае не будзіў
Прыпаміны.
За сябе я цяпер
Ці за бацьку жыву?
Трыццаць пяць яго
У пушчы блакаднай.
Час заўчасна таму
Снежыць мне галаву.
Бацькаў боль —
Ён са мной блукае.
Дзе адстану ад вашай,
Гады,
Чарады?
Даляцець бы
Да шасцідзесятых, раскутых!
Быццам порах бяздымны,
Туман малады.
І штыкуюць
Пражэктары
смутак.

Аддзяч прыбою за давер
І вагамі валодай —
Сам
Шалю жалю
Перасвер
З забытай асалодай.

Чакай маладзіка ўскалых,
Ды з хваль ён не ўсплыве тых.
На сцежках радасці былых
Смяецца смутку ветах...

Асенні халадок
Яшчэ не халадэча.
Не тузай павадок,
Апошняя сустрэча.

Куліцца пад адхон
Яшчэ не час калёсам.
Імчаць, бы на абгон,
Навыперадкі з лёсам!

Хай высветліць душу
Адчай, як май,
Святкамі.
Цярпенне май,
Прашу,
Апошняе спатканне!

* *

Лечу кожную вясну
Марай трапяткою,
Што наноў
Жыццё пачну
З маладой травою.

З першым громам
Раўчука,
Маладым, сцюдзёным,
З першым звонам
Жаўрука —
Клопатам штодзённым.

У зялёнай гамане
Радасць на папасе.
Нібы шмат яшчэ ў мяне
Вёсен у запасе...

Толькі з кожнаю вясной
Я гляджу,
Дзе вёсны.
Да мяне спіной, спіной
Ранні свет дзівосны.

Ад мяне бачком, бачком
Цёмныя сцяжыны.
Да мяне маўчком, маўчком
Недавер птушыны.

Кожную вясну
Маіх
Вёсен меней, меней —
Не бяру ў бярэма ix,
Захінаю жменяй...

* *

Узгоркам на прыслон
Свярбіцца —
Тачыцца пачала трава.
Сарока —
Снежкай на вярбінцы.
І жаўрукоў —
Як з рукава!

Настрой падрос,
І ранак вырас.
Аберуч зоры латашы.
У рэках — глыбасць,
Небе — шырасць,
І толькі шчырасць —
У душы!

З пашанай хочацца схіліцца
Над зыбкай шыбінай стаўка
Перад рунявасцю ігліцы,
Перад раптоўнасцю лістка...

* *

Даўні
Гаспадарчы клопат:
Толькі б выйсці на вясну —
У густую сінізну,
Смелы высвіст,
Цёплы лопат.

На вясну я зноўку выйшаў,
Шчыры шчэбет
Лашчыць слых,
Стала больш
Сяброў былых,
Больш
Прыгорбленых узвышшаў.

Болей
Дамавін цяжкіх,
Што мае прыгнулі плечы.
Зор паменела маіх
У табе, спрадвечны
Млечны.
Менш падкоў,
Віхрастых грыў