Рыгор Барадулін - Абсяг

Упершыню зірне
Мілосць, замілаванне.
І зерне па вясне
Рахманай рунню стане,

Праб'ецца ярыной,
Абшар душы з'іначыць,
Смугою праліўной
Замгліць пагляд юначы.

Трывогу парадні
З будзённасцю імжыстай,
У наступ рушаць дні,
Не страць здзіўлення,
Выстай.

І жаўталіст падзе
Балюча на іржышча,
І сівер у жудзе
Наскрозь душу прасвішча.

І пад страхой кассе
Адмерыць цень змяркання.
Забраць да рэшты ўсё
Урываецца каханне.

Вагання ганьбу — прэч!
Забудзь сябе ў аблудзе.
Каханню не пярэч —
Такога больш не будзе.

Паддадзены святла,
Імгнення не гняві ты.
Да слодычы пчала
Пад восень прагавіта.

Хоць надтачы начы!
Дзень дагарэў не высак,
Іскрынку берагчы
Да скону будзе
Прысак...

Ты морам надзеі была,
Капрызлівым небам нагоды,
За кожную хвалю святла,
За кожную хвілю пагоды,

За кожны апошні вал,
За кожны прыліў утрапення,
За кожны начы прычал,
За кожны золак здзіўлення,—

Я ўдзячны табе адной
За слодыч забытага болю.
Хоць смяг ля вады пазной,
Хоць чуў перуноў уволю.

Якой даўгатой, шыратой
На карце цябе абразіць?
Салёнай была, крутой,
Ды прэснай —
Ні ў якім разе!

Па плячы
Сасну сячы,
Як падаўся ў лесарубы.
Веек касачы
Сачы,
Каб шапталі вочы: «Любы».

Кленчы харашбе
У журбе.
Пал бяры ў цярпеныя цуглі.
«Я хачу цябе» —
Мальбе
Вусны рызыкай абвуглі!

Ты мне даруй за лістапад
Маёй журбы! Лісты
Наіўны вецер неўпапад
З далёкай гнаў вярсты.

Твайго спакою лістабой
У вырай нёс лісты,
Клін, не заўважаны табой,
Жаўцеў ад гаркаты.

Тваёй пагарды ліставей
Садзьме мае лісты.
Забудзь мяне — і так лацвей,
Вясней нанова ты.

Я вырай да сябе прыму.
Знядбаныя лісты,
Магчыма, пра маю зіму
Напомняць з нематы...

Пад акном у цябе
ў цішыні на экране,
Як паўторныя фільмы,
ідуць цягнікі:
І трывожны паўночны,
і спалоханы ранні,
І паўдзённы, будзённы
ад злой талакі.

На імгненне прымоўкне
дасведчаны вечар,
Лістадзённік вятры
адгарнуць наўздагад.
Толькі мой неспакой —
звар'яцелы дыспетчар
Знае радасці графік
i суму расклад.

Цяжкаважкі састаў
нагружаю спаўна я,
Зноў цягнік-летуценнік
ляціць пад адхон.
Пальцы шпалаў дрыжаць
Я сябе ўспамінаю
У запаволеных кадрах
вагонных акон...

Памяць крыўду трымае ўчэпліва,
Перабірае ружанец дробязей.
Як ты рэўнасць маю ні зацеплівай,
Ты яшчэ мне жаданей робішся.

Пераправу не знаю палю чыю,
Яблык я надкушу з забаронаю.

Ты такая наіўна-калючая,
Бо ласкава-безабаронная.

Ні словам не адгукнулася ты,
Маўчала — да нематы —
Трывала.
Усе мае да цябе лісты
Ты
Смутку майму дыктавала!

Iмклівы час такі,
Што следу не відно.
Ці мне пісаць з рукі,
Ці след забыць даўно
Крыўдлівыя радкі
Пра цёмнае акно?

Дзён светлых камянькі,
Напэўна, злецяць дно
Забытлівай ракі.
Ды ўспомні заадно
Тады мае радкі —

І не тушы акно!..

Мы лехі смутку полем,
Расады ўцехі мала.
Была крыўдлівым болем
Балючай крыўдай стала.

Мы гналі цень аварый
Над змоўкласцю абвалу.
Была абложнай хмарай —
Хмурынкай жалю стала.

Грамаадвод закляты,
Лаўлю грымоты стала.
Была,
Ды не сплыла ты,
Ты стала —
Не растала...

Як цемру выкрасці ў начы,
Пазычыць радасці журбе?
Як мне сябе перамагчы,
Перамагчы цябе — ў сабе?

Ці так да скону й валачы
Мне ланцугі тугі ў жальбе?
Як мне цябе перамагчы,
Перамагчы сябе — ў табе?

Крычы хоць крыччу, хоць маўчы,
Ласкавы парастак скрабе,
І ныюць рэўнасці карчы.
І рунь, і ляда ў варажбе.

Я стаў без цябе не магчы
Ні здалеку, ані побач.
Воўк шалу майго ўначы
І ўпоўдзень ідзе на здобыч.

І позірку мала мне,
І дотыку стала мала.
Ты, рэўнасць мая,
Па вясне
Яловых дроў наламала.