Рыгор Барадулін - Абсяг

Ты маладой пакутаю,
Спякотаю святла,
Маланка, ў лёд закутан,
Мой смутак апякла.

Не будзь з сабою лютаю —
Няшмат іх, смелых год:
Маланка, ў лёд закутая,
Растай развагі лёд!

Не саўладаць са смутаю,
Калі
Святла
Прашу:
Маланка, ў лёд закутая,
Палі
Датла
Душу!

Рукі заломвалі
Скразнякі.
Слухаў я,
Цішы палоннік,
Бяссоннік:
Плакалі ў ціхую ноч
Цягнікі.
Білася кропля
Аб падаконнік.

Вочы світалі твае
Нада мной.
Пальцы спагады
Перапляліся.
Трызнілі
Д'яблы даверу
Маной,
Шалу анёлы
Стаіліся ўвысі.

Ласка твая,
Як праз пальцы
Ручай:
То апячэ,
То сцюдзёна заные.
Не прыручыць ix,
Як ні прыручай,
Дзве недаткнёнкі —
Дзве дзічкі лясныя.

Ціша
Хмурынкай найшла праліўной.
Неба спрыяла
Нейкім там вегам.
Пахла адлегласць
Адлегай,
Вясной.
Снежань не мог
Адкупіцца снегам.

Прэч
Асцярога пайшла нацянькі,
Золак займаўся —
Адчаю паклоннік.
Плакалі ў ціхую ноч
Цягнікі.
Білася кропля
Аб падаконнік...

Ты чула словы ўсе,
І пошапты, і ўздыхі,
І гэты шал міне —
Цвяроза верыш ты.

Чаму ж цябе нясе
У зман затокі ціхі

І крыгалом мяне
Шпурляе ў вір круты?

Я стану, як стэп, салёны,
Нібы Ледавіты,
Шквальны,
Каб толькі пачуць:
— Шалёны!
Каб толькі пачуць:
— Ненармальны..

Растаю боязі льдзіны,
Садзьму
Недаверу барханы —
Каб толькі пачуць:
— Адзіны!
Каб толькі адчуць:
— Каханы...

Гатоў на любыя згубы,
Каб моўклі губы адчаю —
Абы не адчуць:
— Нялюбы...
Абы не пачуць:
— Звычайны...

Зялёная імга
Адлегай лес хістае.
Зялёная туга,
Што не са мною тая,

Якая не са мной
Сасной
Вясне шумела,
Травою сакаўной
Хмяліла
I хмялела —

Не ад маіх вачэй,
Не ад майго адчаю.
Самота,
Не ваўчэй!
Надзея выручае.

Нядзеліцца душа —
Абнашчыцца лістамі...
Трывогай ледзяша
Адлега
Лес хістае.

Нібы раўчук,
Праз тры хады,
Нястрыманы ў журбе,
Праб'юся я
Праз тры гады,
Праз трыснягі,
Праз тры снягі —
Абы шумець табе...

Боль расстайных дарог
Студзіць снег вінаваты.
Маладзік бы запрог,
Маладзёнам — у сваты!

Хоць на ласку жадзён,
Пазнавата
У сваты.
Мала дзён,
Маладзён,
Маладзён сіваваты.

Да цябе — ўсім назло! —
Хоць бы грукам у дзверы.
Снегам бы замяло,
Заняло недаверы.

Да цябе — ўсім назло! —
Хоць як крок ля парога.
Да цябе не было
Анікога,
Нічога!

Што там будзе пасля,
Будзе — i перабудзе.
Здрыганецца зямля
У веснавым перапудзе...

Счахла сціхлае золата грубкі,
Занялося ласкавым попелам.
Абраніла пяро галубкі
Пахаплівая ноч над поплавам.

Гасне прывідны захад грубкі.
Згода вокам стуманеным глянула.
Цішу хоць разлівай у кубкі,
Сырадойную i ціхманую.

Перасмягла спякота грубкі.
Змрок спагадліва цені выпроствае.
Сарамяжнымі іскрамі грудкі
Мне балюча прабіліся ў ростані,
Твае...

Вясновымі б ружамі ружыць
Твае маладыя сляды.
Табе б
Каралеўствы рушыць,
Наноў называць гарады.

Твой профіль высмуглы
Чаканіць
На поўні,
Як ты, маладой.
Чаўнамі,
Нібы чаўнакамі,
Высноўваць імя
Над бядой.

Нагам тваім
Слаць бы кілімы
З зязюльчынага імху,
Прасіць памяркоўныя зімы
Захутаць цябе ў імгу.

Каб зоры —
Не заміналі!
Як панна,
Ідзеш па лядку.
Вядзеш
У палац камунальны
З дзіцячага сада дачку...

Ты адпрэчыла крыўды сабою.
Адплыла
Зла
Сляпая імгла.
Сарамліва-трывожным саборам
Ува мне ты світальна ўзышла.

І адразу
Вясновыя фразы
Прамаўляць пачалі маразы.
Мне не страшны знявагі,
Абразы —
Відняць змрок
Тваіх воч абразы.

Радасць шчодраю меркаю меру,
Ды зацепляцца свечкі віны,
Ледзь дыхне суравей недаверу,
I заныюць адчаю званы.

Рад я зорам.
Гаям белакорым.
Без твайго я начэю святла.
Сарамліва-трывожным саборам
Ува мне ты світальна ўзышла...