Рыгор Барадулін - Абсяг

Хто сеткі навядзе?
Хмурыняцца шматкі.
І чайкі на вадзе —
Адчаю паплаўкі...

Зірнула — зусім нявінна...
А сталі мае ўспаміны
Тут жа ранамі
Незагойнымі,
Гонямі,
Тугою ўзаранымі,
Ускапычанымі джайранамі
Тваіх вачэй.

І з гадамі
Згадаю:
Балючэй — не лягчэй!

Пах спякотнай пустыні,
Нібы пасаг.
Дый цяпер запытаць хачу,
На якіх вольных выпасах
Асмялелі зарана
Джайраны,
Што скачуць дасюль уваччу?!

Ад абцасікаў да макаўкі
Вы ў сюжэтах, параўнаннях,
Мройнавокія філфакаўкі,
Рыфма глухне перад вамі.

Цяжка выбіцца прыметніку
У эпітэт адпаведны.
Палыном у зыркім кветніку
Вяне аднакурснік бледны.

Як метафары няўлоўныя,
Сніцеся, філалагіні.
Хлопцы ломкімі алоўкамі
Перад вамі —
Гонар гіне!

Вы світаеце, як макаўкі
Летуценнага сабора.
Усміхнецеся, філфакаўкі,—
У душы ўзыходзяць зоры.

Асмялеў прызнацца вершамі,
Бо ўначэў мой
Неба полаг,—
Трызню вамі з курса першага,
Як закончаны філолаг!

Цi ў людзей
Неспатолены смутак,
Ці ў снягоў
Светлы сум узялі,
Вы з'інелі, бярозы,
Чаму так,
Пасівелыя скроні зямлі.

А цішыня, як сон.
Давер спакою крок.
Ані чуваць красён,
Што ткуць ласкавы змрок.

Раптоўны самалёт
Апудзіць цішыню.
Снег —
Дымна-белы кот
Зацягвае курню.

Крамянай чысціні
На ўвесь бы свет было.
А ў вышыні —
Зірні:
Нервовых зор табло!

Задуманы, здзьмухні
Цішынку з далані.
Дарэмна не мані
Сабе і цішыні.

Смяемся дасюль з першабытных людзей:
Іх прагнасць не мае карысці —
Пад старасць грызуцца за костку люцей,
Бо косткі няма чым грызці!

На бераг ціснецца гарбалысы табун,
У небе парваным
Паўтарыўшыся прыцемна.
Здаецца, ваколлю надзелі
На галаву стаўбун.
Хвалі злізваюць з белапесу
Свае ж парыціны...

Той зрок напяты,
Паганскі крок
Якой асвяціць баладай,—
Прашчур кудлаты
Кудлаты змрок
Гнаў галавешкай кудлатай?!

Боцікі гумовыя,
Не зусім зімовыя.
Вочы ў сэрца ломяцца.,
Як шалёны бэз.
Шалік мамай звязаны,
І звініць ін'язаўка,
Зябкая, няўлоўная,
Як сінічка:
Yes!

Ад Шэкспіра, дбайная,
Давядзе да Байрана.
Покуль не запрэжаны,
Будзеш чуць адно.
Недзе ля Халопеніч
Потым расшалопаеш,
Воз сямейны цягнучы,
Іншы выгук:
No!

Як з іншых Сусветаў завезены,
Не выплывуць з цемры ляска
Наіўныя рыбы —
Бярэзіны.
Світае ласкава луска...

Ані чакай парук, зарук,
Каб быць у гаеву ў ласцы.
Трымайся ў небе, як жаўрук,
На песні ўласнай...

Aдчайнасцю атаў
Запахлі ледзяшы.
Я ўсё табе аддаў
З патайнікоў душы.
Як леташнік, адтаў
Па цёплым тумане.
Няўжо ўсяго аддаў
І больш няма мяне?!

Не рві
Балючае карэнне,
Не абярні вясну зімой,
Хоць пашкадуй адбітак мой,
Маё зямное паўтарэнне.

Хапае ў скрухі верацён,
Каб нітак для бяды напрасці.
Зачаўся,
Як зарок на шчасце,
Маладзічок з забытых дзён.

Не дай мне стаць
Аглухлым звонам,
Якому вырвалі язык.
Не дай,
Каб захлынуўся сконам
Мой у нябыт апошні крык!

Хай не відно —
Прадонне мае дно.
Пяшчота не бацькоўская ў айчыма.
Жыццё
І распачатае віно
Распачынаць нанова немагчыма...

Нa досвітку абраць
Сабе сцяжыну дня,
Што падшукаць аброць
Для быстрага каня.

Паплечніцу абраць
Сабе да схілу дня,
Што поле абараць,
Дзе ў мінах цішыня.

Ладзь з любасці аброць,
Спех не бяры ў сябры.
Пяшчоты клін
Не зблоць —
З павагай абары!

Я заклаў свой спакой, душу,
А табе гэта ўсё — не замнога.
Адпусці мяне, я прашу,
Хоць на міг да сябе самога!

Хваліце лёт мяча
І лязгат клюшак,
Больш дбайце аб вуллі —