Вольга Іпатава: Задарожжа

Птушкам сыпану зярнят паболей,
Хай ізноў на мой балкон ляцяць.
Мроіцца - каго не ўбачу болей,
Галубамі на мяне глядзяць.

Я губляла іх часінай горкай,
Я за імі ўслед туды сыйду...
Лашчыць вецер шэранькія пёркі
I шпурляе ў неба чараду.

Я за ёй сачу, пакуль не схлыне
Ў глыбіні, дзе не дастане зрок.
Выблісне і золатам, і сінню
У галубкі райскае пяро...

Мне столькі Богам дадзена цяпла!
Здаецца—
Свет бы абагрэць магла.
Наіўная!
Душу аддаць хацела.
А ім было патрэбна толькі цела.

Што ж, шкадавала:
Цела аддавала...

Так каханне мне сэрца ірвала!
Так туманіў твой смех галаву!
Бы ключы ў акіяне —схавала,
I спакойна на свеце жыву.

Толькі недзе, нібы па-за часам,
Выступае з-за шэрай імжы:
Мы стаім, закаханыя, разам,
I няма паміж намі мяжы.

А за намі, над намі ў світанні,
Як з Сусвету прыйшоўшы, гало
Залатым нас ахутаўшы ззяннем,
Над разлукай і злом узняло.
Пройдзеш міма...

Парвецца дыханне...
Нескарона ўзгадаю: „Было!"
...Залатое высокае ззянне
I бязмернага шчасця святло...

Усё бліжэй да Госпада вяртанне,
Усё далей юначыя грахі.
Як бегала калісь за мной Каханне!
Нібы за Пенелопай жаніхі.

Я ж летапісы "грызла" да змяркання,
Чакала - прынц ля ганка мільгане.
Уволю пасміхалася з Кахання...
Яно пасля смяялася з мяне...

Чым болей хочаш быць шчаслівым,
Тым менш жыццё табе дае.
Чакай, скарыся, будзь цярплівым,
I нечакана настае

У шэрані ці завірусе,
У мітульзе пустых гадоў,
Хвіліна, што цябе прымусіць
Дагледжаны пакінуць дом,

Услед пайсці за бліскавіцай,
На ўсё забыцца, акрамя
Вады з бабулінай крыніцы,
Свайго уласнага імя...

Мілы! Як крычыць па лесе сыч!
Слухай жа: паганскае карэнне
Рве зямлі нямыя сутарэнні
I жывому кідае свой кліч!

Хочаш, не - заўжды красавікі
Выбухаюць сонцам і вадою,
Туманамі - цёплым сырадоем,
Выбухаюць дотыкам рукі!

Зманам бессмяротнае душы
Красавік, смяротны, як і цела.
Колькі ўпала - ўпасці ж не хацела,
Колькі спраў, што ўжо не завяршыць!

Кроплямі яны ў сонцазварот,
Потым прыдуць да дзяцей турботай.
I прымусяць працаваць да поту,
Узнаўляючы Зямлю і Род!

А пакуль - па лесе плача сыч,
Стоена трымаюць ноч яліны...
Цішыня.
Жанчыны смех шчаслівы,
I Жыцця магутны, вечны кліч...

Па-вар'яцку гула завіруха
Над самотнаю стужкай шашы.
Вы таропка шапталі на вуха
Скаргі на адзіноту душы.

Дотык вуснаў быў злы і гарачы,
Ды маю не кружыў галаву:
Адыйшла ад ілюзій юначых,
Без кахацня адна пражыву.

Бо знаёмая ўжо да драбніцаў
Мне пачуццяў танюткая ніць,
Бо з атручанай гэтай крыніцы
Не збіраюся болей я піць.

Я глядзела і цвёрда, і горда,
Толькі штось, невядомае мне,
Камяком падступала да горла
I туманна мільгала ў акне.

I ўсё больш безнадзейна і глуха
Шэпат гаснуў ў шоргаце шын.
I шалёна гула завіруха,
I аўтобус ляцеў па шашы...

Азёрных качак чарада.
Зялёная, як чары, ціна.
Спакойна дыхае вада,
Аб кладку трэцца чараціна.

Саспелі рана гарбузы,
I семкі лускае дзяўчынка.
Рыбак цікуе скрозь хмызы...
Апошні тыдзень адпачынку.

Лісток зацягвае слімак
У востры дом свой адмысловы.
...Імкне Паэзія дарма
Прыроду выказаць праз словы...

То не муж — імклівая шаша
Птушку аб машыну разаб'е.
Узгадаем: „Нейчая душа
Хоча, каб успомнілі яе."

I заглухне сам сабой матор.
Іншая жанчына... Іншы час...
Ён не скажа: "Лепш бы я памёр",
Не націсне роспачна на газ.

Свечку я сама ўкладу ў руку,
Завяду да цэрквы, да крыжа
Памянуць...
Спакойна там вякуй,
Так адданая яму душа!

Ці ж не мне каханню знаць цану!
Вецер вільгаць высушыць са шчок.
Ты душу прабіў, нібы сцяну —
Цёплы яшчэ, шэры камячок...