Рыгор Барадулін - Свята пчалы

Лёх — байніцай.
Адгор'і ў сне.
Вораг,
Крэпасць не возьмеш
З тылу!
I дарога на Херсанес
Ные —
Ад капытоў не астыла...

На дарозе вякоў
Нездарма,
Як вузельчык на памяць,
Карчма.

На дзвярах
Конскі хвост i гарбуз —
Пачастунку й начлегу
Саюз.

А карчмар
Ці вядзьмар,
Ці прастак:
«Па аўторках
Частую за так».

Сам пісаў
Нескупечай рукой.
На пастой
У аўторак —
Ракой!

Дымам пойдзе
Няшчасны карчмар —
Валам валяць,
Нібы на базар.

Шчодры дужа карчмар,
Ды лайдак —
Па запасы
Ён едзе ў Судак.

Шчодрасць —
Гэта акраса з акрас.
Ды ў аўторак
Ён едзе якраз.

Цэлы тыдзень
Не мае бяды —
Да адвалу
Пітва i яды!

I махаюць
Стары i малы:
На замку дзверы —
Значыць, салы!

Прападае
Кішэнны навар —
Не запасся к аўторку
Карчмар.

A стагоддзі
Брыдуць, як валы.
I застаўся пасёлак
САЛЫ.

Хай запомніць
Скупеча i злы:
Па-татарску аўторак
Салы!

Дайце зорцы ранішняй
Вы даспаць.
Ёй i раніца патурае.
Не шуміце,
Хай шуміць вадаспад —
Тут яго
Законнае права!

Кідаецца —
Хоць з сядзелкай дзяжур.
Морам трызніць
Нa перавале.
Нехта сына будзіў,
Каб зрабіў джур-джур.
I вадаспад
Па-татарску назвалі.

Альпійскі луг —
Дубняковага лісця накрап.
Недалёка даліна зданяў.
Ад маршчын
Пастарэў граб.
Тут ходзіць сутонне ў сутане

Тут раз'ятрыцца ў туманах
I манах:
У далiне
Прынада
Рада.
I клубіцца па камянях
Белая барада вадаспада...

Над цпатлівай сарочкаю
З туманоў
Адчула планета
Грудзі:
Так горы ўзніклі,
Нібы наноў
Пал завулканіў
У стылай грудзе.

Стагоддзе для гор —
Набег скразняка,
Няма тут ні лепшых,
Hi горшых.
Глыток крыніцы,
Ламок праснака
I зор звечарэлых
Прыгоршчы!

Няўзважаны крок
He зрабі незнарок.
Каменьчык,
Як слова злое.
На ўзводзе зрок,
Як курок,
Бо змрок
Тоіцца за скалою.

Адно не страшэй —
Падымае вышэй,
Сама вышыня скарае.
Цыкады —
Хоць ix вытрасай з вушэй —
Старэй
За цытаты з карана.

Ястраб хмурынку
З лёту саб'е,
Каб крыламі не варушыла.
Знізу зірнеш,
Не паверыш сабе:
Няўжо гэта быў
На вяршыні?!

Горна-таежная прыстань.
У акіяна праходзіць
Ярасці прыступ.
Чаек яшчэ дакрае,
A чайкі падаюць стоць —
Якарамі.

Акіяне,
На строміну не ўзбярэшся!
Не злуйся,
Чайкі харошыя.
Яны не з курортнага ўзбярэжжа,
Што ў пляжнікаў ежу выпрошваюць.

Яны цябе, грознага,
Чулі,
Рознага
Бачылі.
Чайкі — дачушкі,
Не падчаркі.

Ты ім выбачай,
Ix не здзівіш ні ласкай,
Hi гневам.
Б'ецца белы адчай
Між табош
I небам...

У летняй песні трава мяккая,
Вяснянцы хапае
шчымлівага жалю.
I ў цёмным лесе
мядзведзь рыкае,
Мядзведзь рыкае,
дзевак пужае.
Трубяць алені
ў шлюбным маленні,
I цецярук-лапатун балбоча.
А салавей на дзевятым калене
Зайшоўся, плюшчачы ў стоме вочы.
Ды пушчу схавае кончык указкі
На карце планеты,
зялёнай калісьці,—
Мядзведзь i алень
падаліся ў казкі,
Птушкі i песні
не ўсе звяліся...
Век атамны,
маеш ўсё на прыкмеце.
Табе даволі
зялёных пошлін.
Няўжо чалавек
панясе па планеце
Свой голас,
як вугалёк апошні?!

А можа, нешта пераблытана,
А можа, проста
Трызніцца ў самоце?

Сымоне...

Рыфмую:
ісціна i чысціня.

А восень колерамі
Размаісціна,
З рабіны лісце
Позірк чыйсьці зняў.

A жураўлі
Курлыкалі даверліва
У прысмерку вачэй.
Вядро
Крыло асверу перасвервала.
Мячэўнік стыў.
Звон вечара вячэў.

Другія
Межы сціпласці лямешылі,
У арыфметыцы прыбыткаў
Петрылі.
Ты ў палітончыку,
Падбітым вершамi,
Па раўнавазе
Сумаваў з усмешкаю.

Было,
Не меў кашулі запасной,—
Не знаўся
З арыфметыкай прынаднай.
Меў нумар тэлефона
Ў кніжцы запісной,
Самой
вясёлаю Вясной
Запісаны памадай...
Не дбалі
Аб надзённым хлебе
Твае радкі:
...Жураўля я не спаймаў у небе,
A сініцу выпусціў з рукі...
Рыдлёўка далакопава ўпівалася
У змоўкласць дзірвана.
Не з плугам: баразна
Спазналася.
Спазнялася
Вясна.