Рыгор Барадулін - Свята пчалы

Пасля вайны не зайздросціў,
Хто з бацькам у лазню ішоў:
Дуросці поўныя косці —
Венік, як жмук вужоў!

Як сам —
То дарослы нібыта,
Вартаешся горда адзін.
Хоць шыя i вушы не мытыя —
З мужчынамі
У лазню хадзіў!..

Просіць заяц na расіцы
Узаемнасці ў лісіцы.
А рыжуха баравая
Вочы лапай прыкрывае.

Валацуга баравы,
Да ласух падкі,
Пераскочыў бы равы —
Плачуць зайчаняткі.

Гаспадар з цябе такі,
Што ў катле пуста,
А свае ж баравікі
I свая капуста.

Як прыджгаеш на абед,
Скосіцца зайчыха.
Ападзе з расою след.
Гэй, сарокі,
ціха!..

Угінай, загул, масніцы!
Позні час прыпеўцы сніцца...

— А хто полечку танцуе,
Той багата не жыве,
Ён апошнюю кароўку
На падэшвы прадае...

Дзе падбойкі?
Дзе апоркі?
Во навалам — мікрапоркі!
Шэйк і твіст...
А тупат полькі
У прыпеўках глухне толькі.
— Ой ты, полька-тармасуха,
Дождж ідзе, дарога суха...

Не ўтрываеш у спакусе,
Баламут, не баламуць!
Я прачнуўся,
чорт не біў яшчэ ў кулачыкі
А не сам я трасуся,
Мяне чэрці трасуць,
А малыя чарцяняткі падкалачваюць!.

— Ой, дзяўчына, чыя ты,
A ці пойдзеш гуляць ты?
— А што табе, чыя я,
Пойдудь людзі,
Найду й я!

Я дачка Аксінніна
I крыху Арцёмава.
Вочы не падсінены,
Бровы самі цёмныя.

Не xадзі пацёмначы,
Пра бацькоў не помнячы.

Добрыя ў бацькоў намеры,
Толькі трэба й супрацьмеры:
Дзверы
Я зраблю з паперы,
Каб хадзілі кавалеры:
Бацька дома не начуе,
Маці глуха — не пачуе!

Аж цямнеецца ўваччу,
Я скачу й скакаць хачу.
Ой, наскачу, наскачу
Свайму бацьку-смаркачу,
А мамачцы-любачцы
Прынясу я ў люлечцы!

Павяла брывом Паліна —
Усіх паглядам апаліла.
Хай дрыжаць
I сват i зяць!

Пайшла Полька жыта жаць,
Хоць забыла серп узяць,—
Покатам снапы ляжаць!

Не шавеліць кволенька,
Песня цвеліць з поленька:

— Ой, Поленька, Поленька,
А што ў цябе голенька?

— Не брашыце, зладзеі,—
Занялося кудзеляй!

Ай, частушка, ай, частуха!
Павяла плячом таўстуха:

— Танцуй, танцуй ды прыстой,
Караценечкі з таўстой!

Як не схопіш рытму спрытам —
Абначуеш пад карытам!

Пяты б'юць маланкай колькі.
Полька збілася?
Ніколькі!

Полька да ўпаду!
Бойка — да слёз!
Хто збіваецца з ладу?!
Шаптуноў — на мароз!..

«Курлы—
курлы» —
У два крылы
Шчымлівы сум вяслуе.
Карэлічы
ці Карталы
Пагналі ў восень злую?
Б'е пералёты навылет
Знямога недалёту.
Цяпло гнязда,
як эхалот,
З нямога недалёка...
Дзень валакуць
Валы імглы
ледавікамі.
Журлівае
«курлы—
курлы»
Над хатай,
Над вякамі...

Заціхла мора,
Ды шэпча ў скалы
Купальскай песні
Прыбой ласкавы:

На моры жабка
Красенцы ткала,
Падол кароценькі
Падтыкала.

Прыйшоў арачак
Да жабкі ў сваты.
Не чырванее,
Вахлакаваты:

Дае ёй ганьбу,
Не ломіць шапкі:
— У цябе, ў жабкі,
Кароткі лапкі!

Абраз не церпіць
Гонар дзявочы:
— A ў цябе, рачак,
Абы-дзе вочы!

Ані заручын,
Ані запоін.
Жывуць i зараз
Самі сабою.

А ці не беліць
Туман том кужаль,
Што ткала жабка,
Ды для замужжа?

А хвалi б'юцца,
Як бёрды, ў скалы.

На моры жабка
Красенцы ткала...

У скале
Жар ціхутка тлеў.
Пагойдвалі валы бакамі.
Рэха стогну:
— Чуфут-Кале
У адгор'ях яшчэ блукае.

А шляхі
З-пад зорнай страхі —
Нервамі
Успаміннай краіны.
Дзе вы,
Дойліды i пастухі,
Дзе вы,
Скрытныя караімы?

Хоць занятасці сад
Скалані
Неадказаным запытаннем,
У малітве
Сцен дзве далані
Сышліся
Ля брамы патайнай.

Нa вякі
Роспачы i жальбы
Скамянелі
Каменныя твары.
I каменныя жалабы,
I каменныя тратуары.

Дзе схаваны
Мудрасці скарб?
У кенасах
Крок глохне гулкі.
Як дзве складкі,
Сляды ад арб
На лабяціне вузкай
Вулкі.