Рыгор Барадулін - Свята пчалы

...А лаўжоўе звязуць вазакі,
Толькі б полымя
Добра шугала!
Ты ж пісаў:
Віцебскія васількі
Захлынулі сінечай Шагала.

Іншаму апяваць зару б,
Іншы любіць
Жарству гравеек.
Ад разваг
Белавежы зруб,
Як i ў Мураме,
Муравее.

Не зглушыла свиpели
Дрэль.
Антысвет
На прыгоды прыгодны.

Добры дзень,
Антыскептык Андрэй —
Рускай мовы вялікі прыгонны!

Адвячорак красавіка,
Як кузаў грузавіка,
З верхам
напоўнены гукамі.
Красавік
Яшчэ на далоні хукае.

Ціша,
Як тая падкова гулкая,
Што зляцела ў стаенніка
З капыта
I па бруку коціцца,
Аж рэха выгуквае:
— Лю-ба-та!..

Зайшліся лапкі
ў вярбовых коцікаў.
Студэнткі
Трымаюць пад пахамі папкі,
Гарачымі вуснамі
Грэюць коцікам лапкі...

Тут яўна быў бы
трэці лішні
I ўсемагутны Усявышні...

А шчодра я сябе растрачваў.
Была раллёю ўдзячнай ты.
I яхкалі
ў крыві гарачай.
Жадання прагныя харты.

Былі яны сабой заняты,
Асцерагаліся радзей,—
Даверлівыя птушаняты
Тваіх спалоханых грудзей...

Хоць надзьмі шар зямны
Праз саломінкі ніпель!
З разнатраўнай маны
Сеткі выхітрыў ліпень.

Ноч прадонных вачэй.
Вуснаў прагная потай.
Кроў, бунтуй!
Кроў, званчэй!
Розум,
Роздум твой потым!

Спёку выцер з чала
Надвячорак бывалы.
A спакусы пчала
Вусны аблюбавала.

Сэрца,
Сцішы свой грук.
Для вачэй —
Толькі смугласць,
Для разгубленых рук —
Грудак пудкіх акругласць.

Потым крык,
Потым плач,
Потым будуць усхліпы.
Сёнпя любую лашч —
Плашч зялёны
У ліпы...

Што параю-выраю,
Дзе шукаць вам броды,
Маладога выраю
здзіўленыя бровы

Лістаслед адсырае
Смутнаю парою...
Нада мною выраю
здзіўленыя бровы.

Ласку лота шчырую,
Неруш чабаровы
Нагадалі
Выраю
здзіўленыя бровы...

I

Залева не расплятае кос:
Схоў —
Пад скалою!
Дафніс шукае коз.
Коз
Падганяе Хлоя.
Уздрыгваюць вейкамі
Крылы стракоз:
Раскошна ў даліне згоды
Спакою...
...Хлою —
Недаткнёнку-сасонку
Нарадзіла зялёная Хвоя,
Спавівала Хлою
I мглою...
...Багоўка
На пальцы ў Хлоі
Знічкай малою;
Бочкам пярсцёнка:
Не суроч,
Нарачонка!..
...Сарамяжлівасці дзявочай
Палоннік —
За пазухай Хлоі стракоча
Конік.
Божа,
Як Дафнісу
Да яго дакрануцца?
Хлоя можа
Прачнуцца...
...Дафніс!!!
...Падае
неба дах
ніц...

Зорамі...
неба вачэе.
— Што на вячэру?
— Яглі...
(Пацалаваліся
i спаць ляглі...)

ІI

— Халодная коўдра,
Хоўра!
— Чаго ваўкамі маўчым?
Бульбу смажыць на чым,
Нa лою?..
(Хлоя?)
— Спруцяней,
Дарахвей!
(Дафніс?)
Дыхні,
с-сабака!
Цягне як з бензабака.
Мокнеш у гаражы!
...Хоць варажы
На мігатлівых пялёстках
Газавай пліткі...
(Высах з лёстак
раўчук плыткі...)
...Горбіцца
Сантыменту правізар,
Празорлівы тэлевізар:

— Хэло! Я
Цябе чакаю,
Хлоя,..

...I рэха
пагасла
ахне:
Дафн-
ні-
сс!

Пазелянелі
Ікры ў коніка,
Пакуль скакаў
Ля мікрафоніка.
Але хапіла й салаўю,
Пакуль даваў ён
Інтэрв'ю.

— І ў інтэрв'ю
Я не ўтаю:
Нялёгка салаўю.
Гняздоўе ўю,
Кармлю сям'ю.
Не да тугi —
Растуць даўгі.
Сям'я расце,
Гняздо ў кусце.
Расу трасу —
Сям'ю паю,
Пяю,
А працы — у-ю-ю-ю!

А ты паслухай
Голас з плёнкі —
Нi пра сям'ю,
Нi пра пялёнкі...

Зоркі — выкрасанкі!
Санкі
згоркі
Гонка мчаць, куляюць у сумёт.
У маленстве дым i ўранні горкі.
Толькі сон i саладзей за мёд.

Зрання ўсё табе — i сум i радасць —
Падуладна, як гаспадару.
Лёгка абтрасацца,
Лёгка надаць,
Лёгка падымацца над гаpy.

На гары — сябры.
Яшчэ іх многа!
Колькі будзе к вечару ў жыцці?
Падымацца —
Не збіваць нікога,
I не прабівацца, —
Лёгка йсці!..

Азарылі неба азярыны.
Азярная зоркая вада.
Ручаёў лясных глухія рыны,
I дупла аглухлая бяда.