Леанід Дранько-Майсюк - Стомленасць Парыжам

Я перамог антычную галечу
I выплакаў вясёлую слязу,
Таму слязой Авідзія засведчу,
Што страціў найвысокую красу.

Аб закаханасці, такой лагоднай,
Аб радасці, з якою жыў раней,—
Не расказаць мне мовай сваёй роднай,
Ні дыялектам, што яшчэ радней.

Дзіця гарода — на гарод забыўся,
У прывідныя кінуўся сады.
Маё дыханне, поўнае мелісы,
Ляўконія плыве ў мае сляды.

Не праведнік, але яшчэ й не злодзей,
Я — той, каму пашчасціла спазнаць:
Жанчына адыходзіць, як стагоддзе,
I я хачу стагоддзе затрымаць.

I вось адплата мне — расчараванне,
Дыханне ўкрыта пыльнаю мукой,
І я асуджаны на вечнае выгнанне
У страх душы, у кніжны неспакой.

Я спадзяюся, што мяне ўлагодзіць
Авідзій сумны выракам сваім:
«Жанчына адыходзіць, як стагоддзе —
Кахай яе і ў вобразе такім».

18 снежня 1992

1.

Вось тэлефон. Дзяўчынцы пазвані, —
I з'явіцца настрой эліністычны,
I менскія запаляцца агні,
Адчуўшы неба агарод сферычны.

Ты малады, але як той мудрэц,
Што ў стане атараксіі глыбокай, —
На ўласным сэрцы сонечны рубец
Убачыш, поўны пачуццёвым сокам...

Сям'я сям'ёю. Вольга і Васіль
Занятыя прасодыяй французскай.
Ты вернешся з еўропы назусім,
Калі пакліча сон дамоўкі вузкай.

Твой лёгкі лёс і ў семдзесят гадоў
Святлейшы будзе за граду настурак,
I пчолы з плачам маладых удоў
Зламаюць крылцы аб глухі падмурак.

Спакой губляючы, ты ўсё бяжыш
Ад вуснаў і да вуснаў, і над імі
Ты бачыш свой вясёлы звонкі крыж,
Аплецены павоямі густымі.

Наперадзе — пражытыя гады
I плеціва павойнага дрыготка,
На старажытнагрэцкія лады,
Не на ваду, твая ўзбягае лодка.

Ты быў бы першы ў чарадзе мужоў
Па сціпласць, каб не твой бульварны вецер:
«Век пацалункаў шчэ не надышоў,
Усё наперадзе яшчэ, паэце!»

Цябе цікавіць не жыцця нахіл,
Што з ворывам чарнобыльскім нароўні,
Цябе цікавіць аравійскі пыл,
Што сыплецца ў афінскія жароўні.

Ты спісваеш блакноты да лістка
Уздыхамі наіўных джульецінак,
I лічбаў тэлефонная луска
На ўсіх тваіх кашулях і прасцінах...

У пацалунку ззяюць ланцужкі,
Пярсцёнкі, завушніцы не згасаюць,
I хлюпаюць кулонныя бажкі
Будыйскімі блакітнымі насамі.

I ранішнія ходзяць скавышы,
I ранняй старасці спяваюць струны,
I ты баішся юнае душы,
I плачу юнага, і грозьбаў юных.

Які б ні быў бясконцы гэты свет,
Але мяжа яго на даляглядзе,
I разуменне, што і ты — паэт! —
Не глыбінёю, а паверхняй надзіць...

Не бацькавым умельствам ты жывы,
Не матчынай цярплівасцю багаты,
А горкім смакам кніжнае травы
I пустатою рыфмаванай ваты.

Не чуючы разумнае: «Пакінь,
Бо драцвінаю па ядвабу шыеш!» —
Ты гвалтам гоніш родную Гарынь
То пад Брусель, то пад Афіны тыя ж.

Як чаратовы подых над вадой,
Дзе мае сэнс любая чарацінка,
Пракочваенца па крыві тваей
Адзіны шэпт, адзіны сум: дзяўчынка...

Пачатак чэрвеня 1991

2.

Так я пісаў за тыдзень ці за два
Да слоў, пазначаных пячаткай майстра,
Да моманту, калі сустрэўся з А.:
«У Вашым голасе квітнеюць астры...»

Такі я быў, вандруючы з тугой
Па схілах вераб'інае галгофы,
I сталіся прыкметай неблагой
Пра тэлефон і пра дзяўчынку строфы.

21 снежня 1992

Ляці, на змрок алтарны згодная,
У мой кухонны склеп,
Сініца любая, галодная,
Па ласку і па хлеб.

Не ты, а я табой прыручаны!
Не мудраю віной —
Мая паэзія засмучана
Бемольнай сівізной.

Крышталь у гліне задыхаецца
I пад пяском густым,
Але атлантыка з'яўляецца
I ў слоіку пустым.

Калі шуміць туга сасновая,
Не бачны край стала,
Тады маўчыць папера новая —
Піладава смала.

I я цікеткамі выкладваю
Твой мазаічны спеў,
Каб не пакінула каляднае
Цяпло кухонны склеп.

Я клетку скідваю з паліцы — і
Заняты варажбой,
Каб ты царкоўнаю сініцаю
Будзіла ранак мой.

29 студэеня 1993