Леанід Дранько-Майсюк - Стомленасць Парыжам

Я на каленях, над табой,
У рыфму трызнячы аб раі,
Вясну з магноліі тваёй
Па кроплі вуснамі збіраю.

19 верасня 1993

Ласкавасцю тваёй не наталіцца,
I ў лебядзіным возеры тваім
Мне чуецца і мроіцца і сніцца
Расстання нашага ерусалім.

Што мне пакінеш?! Сум і прахалоду,
Якімі давядзецца з году ў год
Паэзію славянскага зыходу
Аплакваць, павярнуўшыся на ўсход.

Не здолею пазбегнуць гэтай страты
I толькі зразумею, што паэт
Перад каханай вечна вінаваты
I свет яго — штодзённай страты свет.

Пакуль яшчэ магу цябе крануцца,—
У лебядзіным возеры тваім
Няхай мае жаданні застануцца
Да старасці, да смерці — назусім.

Калі адтуль твая прыбудзе вестка,
Асветленая радаснай тугой,—
Я адкажу цяплом начнога Менска,
Бо толькі ноч дае мне супакой.

Да паэтычнай глухаты гатовы,
Сатру з аблічча эстэтычны грым,
I лепшыя мае патонуць словы
У лебядзіным возеры тваім.

17 кастрычніка 1993

Не веру, што ён лепшы за мяне,
А хоць і лепшы — ўсё адно не веру.
Яму пашанцавала замяніць
Маё каханне на сваю хімеру.

Мяне суцешыць рэстаран «Патсдам»,
I зноў наймуся да цябе ў анёлы,
Не проста словы я табе аддам,
А старажытныя аддам глаголы.

Не толькі пакладу акропаль свой
Да ног тваіх, агнём пацалаваных,
А першаю біблейскаю вадой
Абмыю грэх, такі неспадзяваны;

I выцалую ночы ўсе і дні,
Напоўненыя не маёй уладай...
I, прагнучы да болю чысціні,—
Усё тваё не назаву я здрадай.

20 лістапада 1993

Я палюбіў дарогу начную
I палюбіў з нядаўняй пары
Рызыкі яснай тканіну льняную
Накідваць на вулічныя ліхтары.

I ў разуменні, што гэты занятак,
Пэўна, вар'яцкай душы акурат,—
Я між вар'ятаў усіх і вар'ятак
Самы шчаслівы на свеце вар'ят.

Я растлумачу, што значыць вар'яцтва —
Гэта, крануўшы мінулае тло,
Шчыра каханай жанчыне прызнацца,
Колькі ў цябе некаханых было.

Потым раскайвацца — жартам спытала,
Жартам і свой напаіў бы адказ...
Позна. Сляза налілася металам.
Стаў непрыступны алькоўны атлас.

Позна. Вяртайся асфальтавым долам,
Свечкі трамвайнай губляючы бліск.
Ноч не ўратуе Чырвоным касцёлам,
Домам урада, гасцініцай «Мінск»...

Цемру любі і дарогу начную,
З рызыкай яснай зайдзі ў казіно
Выйграць настрой, каб тканіну льняную
На дарагое накінуць акно.

5 снежня 1993

Снапок-букецік-матылёк,
Чырвонай ніткаю звязаны,
У тытунёвы трапіў змрок
I задыхнуўся, пакараны
Табой і мною. Ад цябе
Я йшоў па Ракаўскім прадмесці,
I ў хлебным, снежаньскім цяпле
Пах тытуню губляўся дзесьці.
Зіма купляла свежы хлеб,
I я падумаў нечакана:
У гэтым снежаньскім цяпле б
Знайсці пачатак для рамана
Кароткага — ў адзін радок,
Аб тым, як трапіў у сутонне
Снапок-букецік-матылёк
З маіх вачэй, з тваёй далоні...
Другім радком была б, відаць,
Зіма, і сцежка паўз пякарню,
I мара — шчыра шкадаваць,
Што патушыла ноч ліхтарню
Невыпадкова, а знарок,
Каб мы ні зблізку, ні здалёк
Не ўбачылі, што памірае
Снапок-букецік-матылёк —
Твой падарунак, дарагая.

23 снежня 1993

На вуліцы Сухой у змроку радасным
Мы дыхалі забытаю лавандай,
Лагчынаю прыйшлі ў завулак Транспартны
I дом убачылі з бярозай і верандай,—

Драўляны сон. I ты ўздыхнула весела:
«Мы купім гэты сон — увесь ці частку,
Ці хоць веранду, што ў халодным месяцы
На рамантычную падобна пастку.

Пакуль у пастцы салавей з гародчыка
Не стоміцца круціць сваю катрынку,
Я нарадзіць табе хацела б хлопчыка,
Калі не хлопчыка — тады дзяўчынку...»

I змоўкла ты, як лютня адбалелая.
Я ўдзячны быў за гэтае прызнанне,
Як і за тое, што бяроза белая
Шумела, як метафара змяркання.

Не ведаю — маё яно ці ўкрадзена,
Але ж прыйшло такое разуменне:
Жанчына хоча больш, чым Богам дадзена,
Мужчына тое ж хоча, толькі меней.

I я вось гэтым «меней» заахвочаны,
I выбар свой апраўдваю высновай,
Што беларусы — нацыя жаночая
Не з бацькавай, а з матчынаю мовай...