Леанід Дранько-Майсюк - Стомленасць Парыжам

Мы йшлі далей, і колер фіялетавы
Усё гусцеў і не рабіўся іншы,
I на Тэатр музычнае камедыі
Ляцелі фіялетавыя вішні.

27 студзеня 1994

Не маннай вусны пахнуць — ацэтонам
I пылам закулісным даміно,
I шкляр заместа шыбіны кардонам
Залечвае пабітае акно;

I Свіслач, як Венецыя ў тумане,
I гандаль на Нямізе — паляванне
Нязвыклай ветлівасці на мяне:
«Что вам угодно?» «Бульбы ў чыгуне...»

I Лупанур, абсопліўшы манжэты,
Аўкцыённым грозіць малатком...
Ёсць буржуа, і ёсць яшчэ паэты,
I шчасце ёсць прачнуцца жабраком.

Але, напэўна, нечага я варты,
Калі пусцілі мой рэкламны міф
Бадзяцца па Купалаўскім тэатры
Паўгода на паўставачны тарыф.

Везувіем аглушаны, Раеўскі,
Жадаючы не надта дакучаць,
Адно што віжаваць за Дастаеўскім
Прасіў мяне — чытаць і скарачаць.

I я чытаў — прыходзіла бяссонне,
I скарачаў — стамлялася рука,
А паўз тэатр правозілі «Пагоню»
I ўзносілі на жоўтае ЦэКа.

Не пакідаў ніякага я лішку,
З рамана п'есу выціскаў наўпрост
I князя недарэчнага, як мышку,
Лавіў за спінку, а часцей за хвост.

А Лупанур — то хціва, то гулліва —
З драматургічных высілкаў маіх
Пасмейваўся, але змаўкаў раўніва,
Як бачыў А.— адну ці нас дваіх.

У рэўнасці яго быў мудры вырак,
I я з тэатра збег, бо зразумеў,
Што я ў жыцці не драматург, а лірык,
Мой лёс — мяняць спадзеў на неспадзеў,

А. цалаваць у радасці замглёнай,
Боль запіваць гарачым малаком
I назіраць, як Лупанур натхнёна
Аўкцыённым грозіць малатком.

23 красавіка 1994

Вяртанне адбываецца паволі,
Заціснутае ў філігранны дрот,
I боль, забыты ў цёмнай альвеоле,
Б'е ў паднябенне, раздзірае рот...

Апошнюю я размяняю лепту
На прагу з фізіялагічных нор,
Каб дакрануцца да рукі тваёй і шэпту,
Замкнутыя на сухасць і мінор.

Назад ікону тройчы адцалую,
Якую цалаваў я тры разы,
Калі ляцела ты ў імглу чужую,
Страх пакідаючы на дне слязы.

Вярну наш травень — шосты дзень ягоны,
Напоены правансам да краёў!
Як трубадур дзеля цудоўнай донны,
Я для цябе прыручваў салаўёў;

На дробныя да зніку тэль-авівы
Я разбіваў вялікі тэль-авіў...
Апошні раз у гэты дзень шчаслівы
Перад расстаннем сокала злавіў.

I гэты дзень — адзіная патоля,
Якая прымушае зразумець,
Што ўсё цудоўнае вяртаецца паволі
I што жыццё лягчэйшае за смерць.

30 жніўня 1994

Пра вуліцу Уманскага хто б ведаў,
Ці паланіў бы гэты ўскрай душу,
Калі б не мы і не азартны ветах —
Адзін ліхтар на Брэсцкую шашу!

Калі б не пасажыры-чалавекі —
Стваральнікі бясконцай цеснаты;
Калі б не нашы клопаты пра лекі,
Пра грошы, дактароў і лёс пусты;

Каб не маё жаданне (шал юначы!)
На ручаіне рук тваіх і ног
Не з «Панарамы» шоўк валютны бачыць,
А з крамы орсаўскай лянок;

Каб не хваробы золата пустое,
Што наталіла вераснёвы пах
Галечаю і весялосцю тою,
Якая спіць у д'ябла на губах...

Але даволі сумных пералікаў!
Глядзіць ласкава на цябе круп'е,
Прамавугольнай цемры базіліка
На дзве гадзіны ўтулле нам дае.

I гэты ўскрай ускраем застаецца,
Хоць і спрабуе нам дапамагчы —
Ён стаўкаю апошняю кладзецца
На стол ігральны, тонучы ўначы.

7 кастрычніка 1994

Ты, як малітва да Бога,
Недашаптаная мной,—
Чыстага снегу знямога
Над беларускай зімой!

Бачыць такое магчыма
Хіба што ў райскім агні,
Дзе не старэюць жанчыны
I не канчаюцца дні...

Ты і ў калядную сцюжу
Шчодрая на цеплыню,
Кідаеш майскую ружу
Мне і марознаму дню.

Ты — ад нямоты збавенне,
Мой пурпуровы ўзвіў.
Знай — і тваё нараджэнне
Снег віфлеемскі спавіў.

27 снежня 1994

Ёсць нешта польскае ў табе — таемнасць тая,
Непадуладная Міцкевічу самому.
Я разгадаць яе не дам нікому,
Аднак і сам ніяк не разгадаю.

I не спрабую нават, не жадаю
I ведаю — да смерці маладому
Як добра быць, калі вартуюць стому
Падсвечнік бронзавы і свечка залатая...