Леанід Дранько-Майсюк - Стомленасць Парыжам

Мы не бачыліся цэлае каханне.
На маёй трывозе — сівізна.
Там, дзе ўспомпю пра тваё дыханне,
Там і пачынаецца вясна.

Старасці жаданай вобраз блізкі,
Нібы хваля светлая, мяне
Вынесе на бераг лігурыйскі
I пенсійнай пенай ахіне.

Лепшага не прычакаю шчасця!
Адчуваючы нахіл круты,
Я хачу да старасці прыпасці
Кожны раз, калі далёка ты.

За маўчаннем, горкімі садамі,
Што аслеплі ў сонечным пяску,
Ахвяруеш, вечна маладая,
Дні — дранько, а ночы — майсюку.

28 сакавіка 1993

Заслона спалена, і сон сышоў у сонь...
Я ў пяць прачнуўся і, атулены малопіяй,
Пацалаваў малопійны агонь,
Пацалаваў і губы не апёк я.

Быў ранак, у якім жыла туга,
Суладная дзіцячаму нябыту,
I вандравала менская смуга
Ад мовы беларускай да іўрыту.

Травою пахлі вокны, і ў траве
Дзяцінства засталося назаўсёды.
Малопіі не свечка і не дзве,
А звонкая мінора прахалоды...

3 балкона, з галубінага гаўбца
Глядзеў я на пусты праспект Скарыны,
А бачыў вуліцу і плошчу Казінца
I выхад твой з тралейбуснай цясніны.

I жыць хацелася чысцей і маладзей,
Кроў ап'яніўшы гэтаю часінай;
Хацеў я цалаваць тваіх дзяцей
Так, як адзінага цалую сына;

Хацеў не заўважаць сваёй віны,
Як і таго, што пад маім балконам
Паэты, жабракі і цыганы
Дзялілі попел спаленай заслоны.

6 чэрвеня 1993

Раса ярчэй, калі яе ў трывогу,
Нібыта ў футарал, пакласці
І на лісці засмучанага глогу
Настояць незасмучанае шчасце.

I можна суцяшаць сябе давеку,
I збіцца з лёсу, нібы збіцца з тропу,
Заходзячы ў расу, як у аптэку,
Пацвельваючы кожную хваробу;

І ведаць — для душы тады адхланне,
Калі над ёю думка праплывае:
Дзіця бывае познім, а каханне
Ніколі познім не бывае;

I бацькаву прыпамінаць падказку:
«Збіраючыся на каханне-гулі,
Рабі заўсёды той дзяўчыне ласку,
Якую ўсе забылі, прамінулі...»

А ты — не тая. І не я, а ты мне
Даеш усё ад ласкі да пакуты,
Ваду ў маўчанні, акавіту ў гімне...
Куды ж яшчэ імкнуцца мне?! Нікуды.

I ўсё ж адно імкненне застанецца,
Калі надыдзе раптам пустата —
Галінку глогу апусціць у сэрца,
Не вырываючы яе з куста.

12 чэрвеня 1993

Не словам, а трысцінкаю малой —
Папіруснай трысцінкаю малою —
Вярну цябе да радасці былой,
Вярну цябе да цеплыні былое.

Баюся слоў, як здраднікаў жывых,
I на трысцінку сэрца спадзяецца,
Што ноч яе і ранішні ўскалых
Паможа мне з табой паразумецца.

Без даты

Табе адной я пакажу,
Перагарнуўшы неба атлас,
Куды схавацца ад дажджу
Каля Вялікага тэатра.
Там, — шоўк галубячы ільном, —
Маўчаць альты і клавесіны,
I майстар ластаўчыным сном
Ратуе скрыпку ад ангіны;
Там кожнай дадзены струне
Спалох непрадказальнай цноты,
I на прасцінным цёмным дне,
Як матылькі, заснулі ноты;
Там нам стаяць і цалаваць
Сваю надзею трапяткую
І на Лангбардавы палац
Глядзець, нібы на здань сівую...
Які флейтыст, які скрыпач
Каханню вымавіць: «Дабранач»?!
Твой светлы плашч — праўдзівы плач
Каларатурнага сапрана.
Атуліць нас не лёс, не час,
А холад восеньскага Менска;
Ніхто не патрывожыць нас —
Ні вучань юны, ні маэстра.
І дождж не патрывожыць, не —
У чуйнай ленасці андантэ
Непадуладны музыкантам,
А толькі нам — табе і мне.

2 верасня 1993

... і з нечаканняў дарагіх
Я выбраў тое нечаканне,
Якое зрок дае і слых
Майму палессю і таскане.

Быў цэлы свет — і прамінуў.
Пяшчота — любая айчына,
Яна мне дорыць навіну,
Што жыць пакуль яшчэ магчыма.

I гэта шчасце для мяне,
Бо існую ні ў якай іншай,
А толькі ў гэтай навіне,
Сябе па-новаму адкрыўшы.

Быў цэлы свет і ўжо няма.
Адна пяшчота засталася,
I раніца яе пісьма
Ляжыць на пачуццёвай пласе.

Былі жанчыны (дзе яны?!),
Пасля якіх такая роўнядзь,
Што ані суму, ні віны
Душа не ведае, не помніць...

Я ўдзячны вопыту твайму —
Найдарагому нечаканню! —
Што ранішняму даў пісьму
Надзею на выратаванне.